Սիոնի իմաստուններ

ՍԻՈՆԻ ԻՄԱՍՏՈՒՆՆՐԻ ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ

Երկու խոսք

Վերջին հարյուր տարիների ամենացնցող եւ աղմկահարույց փաստաթղթերից մեկն է «Սիոնի իմաստունների արձանագրությունները» կոչվող փաստաթուղթը: Իր չափազանց շահեկանության համար, այն թարգմանված է աշխարհի տասնյակ լեզուներով (հատկապես՝ եւրոպական լեզուներով) եւ լույս է տեսել բազմաթիվ վերահրատարակություններով: Այս հույժ կարեւոր փաստաթուղթը, տարօրինակորեն, վրիպել է հայ հասարակագիտական մտքի ուշադրությունից, մինչդեռ այն մեր ժողովրդի պարագային, այն պետք է արժանանար յուրահատուկ ուշադրության, հատկապես նկատի ունենալով սիոնականության էական դերակատարությունը հայոց Մեծ Եղեռնի ծրագրավորման, կազմակերպման, գործադրման եւ դրա նկատմամբ միջազգային համընդհանուր լռության պահպանման դավադրության մեջ: Եւ ո՛չ միայն այսքանը: Սիոնականությունն այսօր եւս, զանազան անվան տակ (Համաշխարհային բանկ, Միջազգային արժութային հիմնադրամ՝ ՄԱՀ [այս սիոնական կազմակերպության հայերեն հապավումը որքան ճիշտ է արտաայտում այս կառույցի ճիրանների մեջ հայտնվածների վախճանը], «Բաց Հասարակության Հիմնարկ» [սիոնական Ջորջ Սորոսի Հիմնադրամ] եւ այլն), հաճախ քողարկված նաեւ «բարերարի» կամ «բարեգործի» դիմակներով, շարունակում է ավերածություններ գործել հայկական միջավայրի մեջ՝ հայանուն արարածների գործակցությամբ (օրինակ՝ հայանուն մասոնների):
Որքան մեզ հայտնի է, սիոնական արձանագրությունների հայերեն թարգմանությունը կատարողներ եղել են նախապես, սակայն դրանք հայերենով լույս են տեսել միայն Սոֆիայի «Ռազմիկ» թերթում, 9 Սեպտեմբեր 1942թ. -18 Փետրուար 1943թ. ժամանակահատվածում: Փաստաթուղթը հունարեն թարգմանել է ծանոթ խմբագիր եւ հասարակական գործիչ Կարո Գեւորգյանը: Այդուհանդերձ, առանձին գիրք-գրքույկի տեսքով այն առաջին անգամ լույս է տեսնում սույն հրատարակությամբ:
Ինչո՞ւ այս հրատարակությունը:
Մեր հիմնական նպատակն է լուսավորել հայ հասարակությանը Հայրենիքի այս քիչ-շատ հայկական մնացած մասին եւ սփյուռքի մեջ՝ սիոնիզմի մարդատյաց, ընդ որում՝ նաեւ հակահայկական էության մասին: Վերջին դարերի, մասնավորաբար վերջին տարիների հայկական ու համաշխարհային իրականության շատ փաստերի խորքը եւ հետապնդած նպատակները կարելի է հասկնալ այս արձանագրությունների ընթերցումից եւ դրանց էության մեջ թափանցելուց հետո միայն:
Սիոնականությունը հակամարդկային գաղափարախոսություն է, աշխարհին տիրելու սատանայական ծրագիր: Կարելի՞ է արդյոք առանց արգահատանքի ընթերցել Սիոնի «իմաստուն»-ների հետեւեալ արտահայտությունները. «Մեր շահը կկայանա քրիստոնյաների այլասերման մեջ»: «Պղտորեցինք, անասնացրեցինք եւ ապականեցինք քրիստոնյա երիտասարդությանը՝ մեր կողմից ներշնչված սկզբունքների եւ տեսությունների վրա հենելով, քաջ գիտակցելով դրանց սուտ լինելը»: «Պիտի մոլորեցնենք նրանց զվարճություններով, խաղերով, հաճույքներով, կիրքերով, հանրատներով»: «Պիտի քանդենք քրիստոնեական ընտանիքի կարեւորությունն ու նրա դաստիարակչական արժեքը»: «Պետք է քանդենք հավատքը եւ արմատախիլ անենք այն քրիստոնյաների էությունից, մեռցնենք մինչեւ անգամ Աստվածության եւ Հոգու սկզբունքը, որպեսզի փոխարինենք դրանք շահով եւ նյութական կարիքներով»: «Ամեն միջոց պիտի կիրառենք՝ արթնամիտ քրիստոնյաներին աշխարհի երեսից մաքրելու համար»:
- «Սահմանադրությունների մեջ, ժողովուրդների համար մեր գրած իրավունքները կարող են գոյություն ունենալ միայն երեւակայության մեջ»:
- «Խաղաղություն պիտի չպարգեւենք նրանց, մինչեւ որ խոնարհորեն եւ առանց վերապահության չճանաչեն մեր Գերագոյն Կառավարությունը», որի «ձեռքերը երկարած պիտի լինեն բոլոր ուղղություններով եւ նրա կազմակերպությունը պիտի լինի այնքան հսկա, որ ո՛չ մի պետություն չկրողանա խուսափել նրա լծից», քանզի «Աստված մեզ ընտրել է աշխարհին տիրելու համար»: «Բնությունն իսկ նախասահմանած է մեզ՝ աշխարհը կառավարելու համար»:
- «Քրիստոնեաները, բոլորն էլ նետվելով ընչազուրկների դասակարգը, ծունկի պիտի գան մեր առջեւ, միայն ու միայն գոյության իրավունք ունենալու համար»: «Ամբողջ աշխարհը կգործածենք՝ մեզ ծառայեցնելու համար»: «Իր պաշտոնը պահել ցանկացողը պարտավոր պիտի լինի կուրորեն հպատակվել մեզ»:
- «Քրիստոնյաները ոչխարների հոտեր են եւ մենք՝ նրանց գայլերը»
Եւ դեռ՝ քրիստոնյաները եւ, առհասարակ, բոլոր ոչսիոնականները անասուններ են, գազաններ, անպետք արարածներ…
Հատկանշական է, որ միջազգային սիոնական տնտեսական կառոյցների նախկին ու ներկա ղեկավարներից ոմանք գայլային մականուններ ունին՝ Վուլֆենսոն, Վուլֆովից…, այսինքն՝ գայլի որդի, գայլի սերունդ…: Ավելի հատկանշական է այն փաստը, որ Մ Ա Հ -ի՝ Նյու Յորքի մեջ գտնվող կենտրոնատեղիի մուտքին տեղադրված է բազմաձեռք մի կուռք, որը հիշեցնում է հնդկական Վիշնու հարյուրաձեռք չաստվածը, որը, ըստ 17-րդ արձանագրության՝ սիոնականության գլխավոր խորհրդանիշներից է…
Այս արձանագրությունները կասկած իսկ չեն թողնում, թե մասոնականության ծնունդն ու սպասարկուն է սիոնականություն կոչվող սատանայական շարժումին: Դրանք, քաղաքագիտական ժամանակակից եզրաբանությամբ, հասարակական, քաղաքական, տնտեսական եւ հոգեւոր կեղտոտ տեխնոլոգիաների մեկական գլուխ գործոցներ են:
Այս հրատարակության առթիվ չափազանց կարեւոր է հետեւյալ իրողությունը մեկ անգամ եւս շեշտել. սիոնականությունն ու հրեությունը տարբեր բաներ են, թեեւ ունին սերտ աղերսներ: Ոչ ամեն հրեա է սիոնական: Կան բազմաթիվ հակասիոնական հրեաներ, որոնք նույնիսկ հակասիոնական գրքեր էլ են հեղինակել ու հրատարակել: Այդուհանդերձ, սիոնականությանն ավելի հակված է հրեությունը՝ երկուսի գաղափարախոսության մեջ որոշ ընդհանրությունների պատճառով: Այս իմաստով, համամիտ ենք «Սիրիական Ազգայնական Ընկերային Կուսակցության» (ծանոթ՝ Ղովմի անունով) հիմնադիր-ղեկավար Անթուան Սաատեի այն միտքին, թե եթե մովսիսականությունից հեռացնենք սիոնականությունը, տակը բան չի մնա …
Սույն աշխատանքը խմբագրելու ժամանակ նույնությամբ պահպանել ենք Կարո Գեւորգյանի թարգմանությունը: Կատարել ենք մուտքագրման սխալների ուղղումներ, շարադրական, լեզվական եւ կետադրական որոշակի փոփոխություններ՝ նյութը ժամանակակից հայ ընթերցողին ավելի մատչելի դարձնելու մտահոգությամբ:
Որպես հավելված վերահրատարակում ենք 1958-ին Թել-Ավիվի մեջ հրապարակ հանված սիոնական մի այլ փաստաթուղթ՝ «Հրահանգ ԽՍՀՄ-ի հրեաներին» վերնագրով, որն ամբողջովին ներծծված է սիոնական արձանագրությունների ոգով՝ հարմարեցված աշխարհի այդ ժամակաշրջանի իրողություններին:
Թեմայով հետաքրքրված մեր հայրենակիցներին առաջարկում ենք ընթերցել նաեւ Կերի Քահի «Աշխարհի գրավման ճանապարհին» գիրքը (ԱՄՆ., 1992թ): Գիրքը ներկայացնում է սիոնական արձանագրությունները՝ արդեն գործողության մեջ։
                       
                           Գեւորգ Յազըճյան




Նախաբան

Սրանք այն համաժողովի արձանագրություններն են, որ սիոնականները գումարել են Շվեյցարիայի Պալ քաղաքում 1897-ին: Հասկնալի է, որ դա գաղտնի փաստաթուղթ է, որը որեւէ պատճառով լույս չպիտի տեսներ: Սակայն, հայտնի չէ, թե ինչպես այս փաստաթուղթը գողացվեց ժողովականներից մեկի դրամարկղից: Չիմացվեց, որովհետեւ այդ ժողովականը լուռ մնաց եւ չհայտնեց կատարված գողության մասին՝ պրպտումների առիթ չընծայելու համար: Ի վերջո, սակայն, գողությունը հայտնի դարձավ եւ 1901-ին, սիոնական ղեկավարներից Հերցլը շրջաբերականով հաստատեց եղածը, դատապարտելով գողությունը, որը առիթ կտար գոյին՝ «կոյիմ»-ին (եբրայերեն բառ, որը նշանակի անհավատներ, հեթանոսներ եւ կգործածվի ոչ-հրեաների համար) իմանալ համաժողովի գաղտնիքները:
Գողացված արձանագրությունները, որոնք խմբագրված էին ֆրանսերենով, անցնում է ռուս ազնվական Ալեքսանդր Նիկոլայեւիչ Սուխոտինի ձեռքը: Նա թարգմանության եւ քննադատության նպատակով հանձնում է պրոֆեսոր Սերգեյ Նիլուսին: Վերջինս, առաջին անգամ հրատարակության է հանձնել արձանագրությունները 1902թ.-ին, ռուսերենով: Այս հրատարակությունից, սակայն, մեկ օրինակ իսկ չի փրկվում, որովհետեւ, հրեաները ճիշդ ժամանակին գնում են բոլոր տպագրված օրինակները եւ անհայտացնում դրանք:
1905թ.-ին,« Արձանագրությունները» հրատարակվում են երկրորդ տպագրությունով. սակայն, այս տպագրությունից էլ միայն մի օրինակ է փրկվում, որն ի պահ է դրվում Բրիտանական Թանգարանում:
Բոլշեւիկյան հեղափոխության եւ գազանությունների սկզբնական շրջանում Պետրոգրադում գտնված եւ մեծ չարչարանքներից ու երկարատեւ բանտարկությունից հետո Լոնդոն վերադարձած անգլիացի մի լրագրող 1920թ.-ին փնտրում եւ կգտնում է Բրիտանական Թանգարանի մեջ պահված այս օրինակը, եւ անմիջապես թարգմանում անգլերեն: Դրանից հետո, այս «Արձանագրությունները» թարգմանվում է աշխարհի բազմաթիվ լեզուներով եւ հանդիսանում է պատմության՝ մինչեւ այսօր անբացատրելի մնացած բոլոր մեծ իրողությունների խորագույն պատճառների միակ լուսաբանությունը: Իսկ ժամանակակից պատմության առնչությամբ կբացատրվեն համայնավար հեղափոխության պայթումը, Ազգերու Դաշնակցություն (ՄԱԿ) կոչված դիակ կազմությունը, նախապատերազմյան համաշխարհային տնտեսական մեծ տագնապի էությունը եւ ուրիշ շատ բաներ, որ ընթերցողը սահմռկումով պիտի կարդա այս էջերի մեջ:

 Կարո Գեւորգյան





ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N1

Իրավունքը զորավորինն է: Ազատությունը գաղափար է: Ազատականությունը, հավատքը, ինքնավարությունը, դրամագլուխի բռնապետությունը: Ներքին թշնամին: Ամբոխը, անիշխանությունը: Քաղաքականություն եւ բարոյականություն, հզորագույնի իրավունքը: Հրեա-մասոնական ուժը անպարտելի է: Նպատակը արդարացնում է միջոցը: Ամբոխը կույր է: Քաղաքական այբուբենը: Կուսակցությունների պառակտումները: Միապետությունը այն վարչաձեւն է, որ մեզ ամենաապահով կերպով առաջնորդում է դեպի մեր նպատակների վախճանը: Ալքոլականությունը: Դասականությունը: Շվայտությունը: Հրեա-մասոնական վարչության սկզբունքներն ու կանոնները: Ահաբեկումը: «Ազատություն, հավասարություն, եղբայրություն»: Ի՞նչ էր արքայատոհմային կառավարության սկզբունքը: Քրիստոնէական ազնվապետության առանձնաշնորհների քանդումը, նոր ազնվականությունը: Հոգեբանական շահ, ազատության վերացում: Ժողովրդական ներկայացուցչության փոխարինումը: 

Թողնենք ամեն չարաբանություն (ֆրազոլոգիա) եւ ամեն գաղափար ուսումնասիրենք ըստ էության: Լուսաբանենք կացությունը դատողություններով եւ եզրակացություններով:
Այսուհանդերձ, մեր դրությունը (սիստեմ) պիտի բանաձեւենք թե՛ մեր եւ թե՛ գոյերի՝ քրիստոնյաների եւ ոչ հրաների, տեսակետներով:
Պետք է նշել, որ մարդկանց մեջ հիմար բնազդներ ունեցողները ավելի շատ են, քան լավ բնազդներ ունեցողները: Այս է պատճառը, որ մարդը լավագույն արդյունքներ է ստանում կառավարելով մարդկանց բռնությամբ եւ սարսափով, քան ակադեմական վիճաբանություններով: Ամեն մարդ աչք ունի իշխանության վրա եւ ամենքն էլ ցանկանում են բռնապետ դառնալ, եթե կարողանան: Մյուս կողմից, սակավաթիվ են նրանք, որ պատրաստ են զոհելու ուրիշների բոլոր բարիքները՝ իրենց սեփական բարիքները ապահովելու համար:
Ի՞նչ բան է զսպում այս գազաններին, որոնք կրում են մարդ անունը: Ի՞նչ բան է առաջնորդում նրանց մինչեւ այսօր: Ընկերային հասարակարգի սկզբնավորության շրջանում, նրանք ենթարկվեցին կույր եւ անասնային ուժին, իսկ ավելի վերջում՝ օրենքին, որ միեւնույն ուժն է, բայց ծպտյալ ձեւի տակ: Դրանից եզրակացնում ենք, որ բնության օրենքների համաձայն, իրավունքը ուժի մեջ է կայանում:
Քաղաքական ազատությունը գաղափար է եւ ոչ թե իրողություն: Մարդ պետք է գիտենա օգտագործել այն, ամեն անգամ ինչ գաղափարի խայծով է ներկայանում ժողովրդական զանգվածներին հրապուրելու անհրաժեշտությունը դեպի այն կուսակցությունը, որն իրեն նպատակ է ընտրել օրինական իշխանությունը քանդելը: Այս հարցը կդյուրանա, երբ իշխանությունը անցնի հիշյալ կուսակցության ձեռքը, շնորհիվ այն ազատության գաղափարի, որն ազատականություն ենք կոչում եւ որի սիրուն այն իր զորության մեկ մասը կզոհի: Այս իսկ արդեն կապացուցի մեր տեսության հաղթանակը: Կյանքի օրենքի իրավունքով, նոր ձեռքերը անմիջապես կխլեն պետության սանձերը, որ թուլնան դրանք, որովհետեւ ժողովուրդների կույր ուժը մի օր անգամ չի կարող մնալ առանց առաջնորդի, իսկ նոր կառավարությունը՝ ազատականության պատճառով տկարացած հին կառավարության հաջորդելուց բացի ուրիշ բան չի կարող անել:
Մեր օրերում ազատական կառավարությունը փոխարինված է ոսկու իշխանությամբ: Կար մի շրջան, երբ հավատքն էր կառավարում: Ազատության գաղափարը անիրականանալի է, որովհետեւ ոչ ոք չգիտե այն օգտագործելու չափավորությունը. հերիք է թույլ տալ ժողովուրդին, որ կարճ ժամանակով կառավարի ինքնիրեն, որպեսզի այս ինքնավարությանը ձեռքն անցած իրավունքի վերածվի անմիջապես: Այդ պահից կծագեն պառակտումները, որոնք շուտով կփոխվեն ընկերային կռիվների: Իսկ այս կռիվներով պետությունները կապականեն եւ դրանց մեծությունները մոխիր կդառնան: Պետությունը անվերականգնելի կերպով կորսված կարելի է համարել, երբ այն սպառի ներքին աղետների շնորհիվ, եւ կամ ներքին պառակտումների հետեւանքով՝ արտաքին թշնամիների գթությանը ապավինելու վիճակի մեջ կընկնի: Այն ժամանակ դրանք կընկնեն մեր իշխանության տակ: Ամբողջովին մեր ձեռքերի մեջ գտնվող դրամագլխի բռնապետությունը նրանց կներկայանա իբրեւ փրկության մի լաստ, որին պարտավոր է կառչել կամա-ակամա՝ տապալման սպառնալիքի տակ:
Նրանց կհարցնենք, որ ազատականությունով տարված, կմղվեն որպես անբարոյական բնորոշել այս մտածումները.- Ինչպե՞ս կարելի է՝ զույգ թշնամիներ ունեցող պետության մեջ, առանց անբարոյական նկատվելու, թույլատրել արտաքին թշնամիների դեմ կիրարկումը պայքարի վերաբերյալ ամեն միջոցի, ինչպես՝ այն պահել հարձակման կամ պաշտպանության ծրագիրները, հարձակվել դրանց վրա գիշերով, հանկարծակի կամ մեծ ուժերով: Ինչպե՞ս կարելի է, ասում ենք մենք, այդ միեւնույն միջոցները ապօրինի եւ անբարոյական նկատել, երբ դրանք ձեռնարկվում են ներքին, հոռեգույն թշնամիների դեմ, որոնք կործանում են ընկերային հասարակարգն ու սեփականատիրությունը:
Մտապես լավ զարգացած որեւէ մեկը չի կարող հուսալ, որ հաջողությամբ պիտի կարողանա առաջնորդել բազմություններին իմաստուն դրդումներով կամ նրանց համոզելով, երբ ընդդիմադիր կողմը, հոգ չէ թե այլանդակորեն, ազատ ասպարեզ կունենա իր առջեւ, կբավարարվի, որ քաշքշեն ժողովրդին, որ, ամեն ինչ թեթեւորեն է ըմբռնում: Մարդիկ, ժողովրդի ծոցից ելած լինելով, միայն եւ միայն առաջնորդվում են իրենց փոքր կրքերով, իրենց նախապաշարումներով, ավանդություններով եւ զգայական տեսություններով: Նրանք կուսակցական հերձվածների ստրուկներն են, որոնք ամենքի տրամաբանական հասկացողությանը անգամ ընդդիմանում են: Բազմության ամեն մի որոշումը, պատահական կամ առնվազն երեւույթական մեծամասնությունից կախում ունի: Եւ այդ բազմությունը, չիմանալով քաղաքականության գաղտնիքները, արտառոց որոշումներ է տալիս, եւ անիշխանության նման տեսակը քանդում է պետությունը:
Քաղաքականությունը ո՛չ մի առնչություն չունի բարոյականի հետ: Բարոյականությունով առաջնորդվող կառավարությունը քաղաքական գույն չունի եւ, հետեւաբար, դրա ույժը դյուրաբեկ է: Թագավորել ցանկացողը նենգամտության եւ կեղծավորության պետք է ապավինի: Ժողովրդի առաքինությունները, անկեղծությունն ու պարկեշտությունը, քաղաքականության մեջ թերություններ են, որովհետեւ դրանք ամենահզոր թշնամիներ են, ավելի ապահով կերպով են տապալում արքաների գահերը: Այս առաքինությունները պետք է լինի քրիստոնյա պետությունների հատկությունները, եւ որեւէ ձեւով պետք չէ թույլ տանք մեզ դրանով առաջնորդել:
Մեր իրավունքը ուժի մեջ է: «Իրավունք» բառը վերացական իմաստ ունի եւ չի ապացուցված իմաստը: Այս բառը պարզապես նշանակում է հետեւյալը. «Տվե՛ք ինձ ուզածս, որպեսզի դրանով կարողանամ ցույց տալ ձեզ, թե ձեզանից ավելի ուժեղ եմ»:
Ե՞րբ է սկվում իրավունքը եւ ե՞րբ է վերջանում:
Այն պետությունների մեջ, ուր իշխանությունը վատ է կազմակերպված եւ ուր, ազատականության շնչի տակ ստեղծված անհամար իրավունքների պատճառով օրենքներն ու կառավարությունները ստուերների են վերածված, կնշմարեն նոր իրավունք, այն է՝ «իրավունքը զորավորինն է» սկզբունքով հարձակվել եւ տապալել բոլոր վարչակարգերն ու կանոնները: Ձեռք զարնել օրենքներին, վերստեղծել նոր կարգեր եւ տեր դառնալ դրանց, որոնք մեզ ձգեցին՝ իրենց ուժ տվող իրենց իրավունքները, որոնք հրաժարվեցին դրանցից կամովին եւ առանց բռնության:
Բոլոր իշխանությունների այսօրվա դյուրաբեկության պատճառով, մեր ուժը ուրիշ ամեն ուժից ավելի տեւական պիտի դառնա, որովհետեւ անպարտելի պիտի մնա այն մինչեւ այն պահը, երբ այնպիսի արմատներ պիտի ձգի, որ այլեւս ոչ մեկ նենգություն չպիտի կարողանա տապալել այն:
Անձավոր չարիքին, որին ստիպված ենք ենթարկվել այսօր, առաջ պիտի գա բարիքը անընկճելի կառավարության, որ պիտի վերահաստատի ազատականության պատճառով խանգարված մեր ազգային գոյության մեքենականության կանոնավոր գործունեությունը: Նպատակը կարդարացնի միջոցը: Ուրեմն, մեր ծրագիրների մեջ, բարիից եւ բարոյականից ավելի, անհրաժեշտին եւ օգտակարին պետք է ուշադրություն դարձնենք:
Մենք ունենք ծրագիր, ուր ռազմագիտորեն տրված է այն գիծը, որից չենք կարող հեռանալ եւ վտանգի ենթարկել այդ ուղղությամբ կատարված բազմադայա աշխատանքը:
Այս նպատակի հաջողության միջոցները գտնելու համար պետք է նկատի ունենանք բազմության երկչոտությունն ու փոփոխամտությունը, ինչպէս նաեւ իր սեփական կյանքի ու բարօրության պայմանները ըմբռնելու եւ գնահատելու անկարողությունը: Պետք է ըմբռնենք, որ ամբոխի ուժը կույր է եւ անխոհեմ. այն չի՛ տրամաբանում եւ աջ ու ձախ ընդունում է:
Երբ կույրին առաջնորդում է մի այլ կույր, անկարելի է որ անդունդի մեջ չընկնեն նրանք: Այնպես էլ, ամբոխի ծոցից ելած առաջնորդները, եթե նույնիսկ իմաստասիրական ոգով օժտված լինեն, քաղաքականությունից բան չհասկնալնու պատճառով չեն կարող ազգը առաջնորդելու հավակնությունն ունենալ՝ առանց այն բոլորովին փչացընելու:
Փոքր տարիքից միապետության համար պատրաստվող անձը միայն կարող է հասկնալ քաղաքական իրականության լեզուն: Չի՛ կարող գոյատեւել ազգը, որն ընկել է բախտախնդիրների ձեռքը եւ այն կկործանվի՝ իշխանության ծարավ ունեցող կուսակցությունների պառակտումների եւ դրա հետեւանքով էլ ծագած խռովությունների պատճառով: Ժողովրդական զանգվածները կկարողանա՞ն հանդարտորեն եւ առանց ներքին մրցակցության դատել եւ վարել իրենց երկիրների գործերը, որոնք պետք չէ շփոթեն անհատական շահերի հետ: Կկարողանա՞ն նրանք իրենք իրենց պաշտպանել արտաքին թշնամիներից: Անկարելի՛ է: Ամբոխի բաղկացուցիչ բոլոր տարրերի համար պատրաստված ծրագիրը կկորցնի իր միասնականությունը եւ կդառնա անըմբռնելի ու անիրականանալի:
Միապետությո՛ւնը միայն իվիճակի է կազմելու լայն ու հստակ ծրագրեր, յուրաքանչյուրին պատշաճող տեղը տալով կառավարական մեքենային մէջ:
Եզրակացնում ենք, ուրեմն, որ կառավարությունը, օգտակար եւ իր առաջադրած նպատակը իրագործելու կարող լինելու համար, պետք է միակ պատասխանատու անձի ձեռքերի մեջ կենտրոնացված լինի: Առանց բացարձակ բռնապետության՝ քաղաքակրթությունը չի՛ կարող գոյություն ունենալ: Քաղաքակրթությունը զանգվածների գործը չէ, այլ՝ նրանց առաջնորդի, ով որ լինի նա: Ամբոխը բարբարոս է եւ ամեն առիթով ցույց է տալիս իր բարբարոսությունը: Ամբոխը, ազատություն ձեռք բերելուն պես, այն վերկածի անիշխանության (անարխիայի), որ բարբարոսության գերագույն աստիճանն է:
Դիտեցե՛ք ալքոհոլով գինովացած եւ գինուց անասնացած այս կենդանիներին, որոնց, ազատության հետ միասին, տրված է անսահման խմելու իրավունքը: Չենք կարող թույլ տալ, որ մերոնք էլ իջնեն այդ աստիճանի: Քրիստոնյա ժողովուրդները անասնացած են ալքոլախառն ուժեղ ըմպելիներով: Երիտասարդությունը նմանապես անասնացած է դասական ուսմունքներով եւ կանխահաս շվայտությամբ, որոնց մղում են հարուստ ընտանիքներում ծառայող մեր գործակալները (մանկավարժներն ու սպասավորները), այլուր՝ մեր պաշտոնյաները եւ մեր կանայք՝ քրիստոնյաների հատուկ զբոսավայրերի մեջ: Այս վերջինների կարգին են դասվում նաեւ այսպես կոչված «աշխարհիկ տիկինները», որոնք կամովին կապկում են նրանց շվայտ կյանքն ու պերճանքները:
Մեր նշանախոսն է՝ ուժ եւ կեղծավորություն: Քաղաքականության մեջ միայն ուժը կարող է հաղթանակել, մանավանդ երբ սքողված է քաղաքական անձնավորությունների համար անհրաժեշտ հատկություններով: Բռնությունը պետք է լինի սկզբունք եւ կեղծավորությունը՝ կանոն այն կառավարությունների համար, որոնք չեն ցանկանում նոր ուժի գործակալների ձեռքը հանձնել իշխանությունը: Այս չարիքը՝ նպատակի, այսինքն բարու հաջողության միակ միջոցն է: Այս է պատճառը, որ կպարտադրի մեզ չվարանել ո՛չ ապականության, ո՛չ խաբեության եւ ո՛չ էլ դավաճանության առջեւ, ամեն անգամ որ կարելի է դրանք օգտագործել մեր նպատակի հաջողության համար: Քաղաքականության մեջ պետք է գիտնանք խլել նաեւ ուրիշի հարստությունը, եթե այս միջոցով պիտի հաջողենք այն մեր իշխանության ենթարկելը:
Այս խաղաղ տիրակալության շրջանում, մեր պետությունը իրավունք ունի պատերազմի արհավիրքները փոխարինել քիչ նշմարվող, բայց շատ օգտավետ մահապատիժներով:
Անհրաժեշտ է նաեւ կիրարկել ահաբեկումը, որ կույր հնազանդության է մղում ժողովուրդներին: Արդար այլ անընկճելի խստություն՝ հզորանքի մեծագույն ազդակն է այս: Ահա՛ թե ինչո՛ւ ո՛չ միայն մեր շահը, այլեւ մեր պարտականությունն է կիրարկել բռնության եւ կեղծավորության այս ծրագիրը, որպեսզի ապահովենք հաղթանակը: Շահի վրա հենած այսպիսի սկզբունքը կդառնա այնքան ազդու, որքան ազդու են դրանց գործածած միջոցները, այլեւ այս խստության, այս սկզբունքով պիտի հաղթանակենք եւ կառավարություններին պիտի ենթարկենք մեր գերագույն իշխանությանը. բավական է, որ իմանան թե մենք անընկճելի ենք, որպեսզի ամեն անհնազանդություն վերջ գտնի:
Մենք նրանք ենք, որ ավելի հին ժամանակաշրջանի մեջ առաջինն լինելով հրապարակ նետեցինք «Ազատություն, հավասարություն, եղբայրություն» բառերը, որոնք, այնուհետեւ, այնքան անգամներ կրկնեցին անգիտակից թութակները, որոնք ամեն տեղ այս խայծից հրապուրվելով, գործածեցին՝ միայն եւ միայն փչացնելու համար աշխարհի բարորությունը, անհատական ճշմարիտ ազատությունը, որոնք բոլորովին ապահովված էր ամբոխի ենթարկված բռնության շնորհիվ: Խելացի կարծված մարդիկ չկարողացան զատորոշել այս բառերի ապակողմնորոշիչ նշանակությունը, չնշմարեցին, թե դրանք
իրար հակասում են եւ չտեսան, որ բնության մեջ հավասարություն չկա՛ եւ չի՛ էլ կարող ազատութուն գոյություն ունենալ, եւ թե նուն ինքն այդ բնությունն է ստեղծել անհավասարությունը մտքի, նկարագրի եւ ուշիմության, որոնք այնքան հզորապես ենթարկվում են իր օրենքներին: Այս մարդիկ չհասկցան, որ ամբոխը կույր ուժ է, որ դրա կողմից այն կառավարելու կոչված բախտախնդիրները հավասարապես կույր են քաղաքականության մեջ եւ որ գաղտնիքների իրազեկ մեկը, եթե նույնիսկ ողորմելի մեկը եղած լինի, կարող է կառավարել, մինչդեռ անիրազեկ բազմությունը, եթե նույնիսկ տաղանդավոր մտքերից բաղկացած լինեն, քաղաքականությունից բան չեն հասկանա: Քրիստոնյաները բնավ չխորհեցին այս բաների մասին եւ սակայն այս սկզբունքների վրա կրթում էին արքայատոհմային կերպարանք ունեցող կառավարությունները: Հայրը զավակին փոխանցում է քաղաքականության գաղտնիքները, որոնք ծանոթ են միայն թագավորող ընտանիքին, այնպես որ ո՛չ ոք չի կարող դավաճանել այդ գաղտնիքներին: Ավելի վերջը, քաղաքականության ճշմարիտ սկզբունքների ժառանգական փոխանցման նշանակությունը կորավ: Եւ դա ավելցրեց մեր գործի հաջողությունը:
«Ազատութուն, հավասարություն, եղբայրութուն» բառերը ամբողջ աշխարհի մեջ մեր գործակալների միջոցով թեեւ դեպի մեր շարքերը առաջնորդեցին մարդկային ամբողջ լեգեոնները, որոնք խանդավառությամբ կրում էին դրոշակը, բայց եւ այնպես, այս բառերը որդեր էին, որոնք կուտեին բոլոր ոչ-հրեաների բարորությունը, ամեն տեղ փչացնելով եւ փորելով նրանց պետությունների հիմքերը: Սրանք, ինչպես ավելի վերջում պիտի տեսնեք, նպաստեցին մեր հաղթանակին: Ի միջի այլոց, մեզ ընծայեց կարեւորագույն բան իրագործելու կարելիությունը, այսինքն՝ քրիստոնյա ազնվականների առանձնաշնորհների ջնջումը եւ մինչեւ իսկ՝ այդ ազնվապետության էությանը, մի բան, որ մեր դեմ ժողովուրդների եւ ազգերի ունեցած ինքնապաշտպանության միակ միջոցն էր: Բնական եւ ժառանգական ազնվապետության փլատակների վրա էլ բարձրացրինք մտքի եւ դրամի մե՛ր ազնվապետությունը, իսկ իբրեւ չափանիշ այս նոր ազնվապետության, սահմանեցինք հարստությունը, որ կախում ունի մեզանից եւ գիտությունից, մինչ այս վերջինն էլ ղեկավարվում է մեր գիտունների կողմից:
Մեր հաղթանակը դյուրացրեց եւ այն իրողությունը, որ մեզ պետք եղած մարդկանց հետ մեր հարաբերությունների մեջ իմացանք միշտ դիպչել մարդկային ոգու ամենազգայուն լարերին՝ հաշվենկատությանը, ագահությանը եւ մարդու ունեցած նյութական անհագ կարիքներին:
Մարդկային այս բոլոր տկարություններից յուրաքանչյուրը, նույնիսկ առանձին, կարող է խեղդել նախաձեռնության ոգին, մարդու կամքը դնելով նրանց տրամադրության տակ, ովքեր վարում են նրանց գործունեությունը:
Ազատության վերացական գաղափարը մարդկային բազմությանը առիթ տվեց կազմելու այն կարծիքը, թե կառավարությունները, երկրի սեփականատեր ժողովուրդի հսկիչներն են եւ, հետեւաբար, կարելի է փոխել դրանք, ինչպես զույգ գործածված ձեռնոցները:
 Այսպիսով, ժողովրդային ներկայացուցիչների փոխարինումը նրանք դրեցին մեր տրամադրության ներքո եւ ընտրությունը այլեւս մեզանից է կախված:


ԱՐՁԱՆԱՐՈՒԹՅՈՒՆ N2

Տնտեսական պատերազմները հրեական գերակշռության հիմքն են: Տեսանելի իշխանությունը եւ գաղտնի խորհրդականները: Կործանարար սկզբունքների հաջողությունը: Հարմարվելը քաղաքականության մեջ: Մամուլի դերը: Ոսկու գինը եւ հրեական զոհերի արժեքը: 

Մեզ համար անհրաժեշտ է, որ պատերազմները հողային օգուտներ չապահովեն, եթե կարելի լինի այդպես: Այսպիսով, պատերազմը պիտի փոխադրվի տնտեսական ուղու վրա եւ ազգերը պիտի ճանաչեն մեր գերակշռության ուժը, իսկ այդպիսի կացության ժամանակ, երկու կողմերն էլ մեր միջազգային գործակալների տրամադրության տակ պիտի լինեն, որոնք բյուրավոր աչքեր ունեն եւ որոնց դեմ ո՛չ մի սահման չի կարող իբրեւ խոչընդոտ ծառայել: Այն ժամանակ մեր միջազգային իրավունքները, բառիս բովանդակ առումով պիտի վերածվեն ազգային իրավունքների եւ այս ձեւով պիտի կառավարեն պետություններին, քանի որ պետությունների քաղաքական իրավունք է կարգավորում իրենց հպատակների միջեւ հարաբերությունները:
Ամբոխի մեջ ստրկավայել հնարքներով մեր կողմից ընտրվելիք վարիչները երկիրը վարելու անպատրաստ մարդիկ պիտի լինեն: Այսպիսով, նրանք դյուրությամբ պիտի դառնան մեր խաղաքարերը մեր իմաստուն եւ հանճարեղ խորհրդականների ձեռքերի մեջ, մեր մասնագետներին, որոնք մանկական տարիքից պատրաստված պիտի լինեն վարելու ամբողջ աշխարհի գործերը: Գիտեք, որ մեր մասնագետները, կառավարելու համար անհրաժեշտ իրենց ծանոթությունները քաղել են մեր քաղաքական ծրագրերից, պատմության փորձառությունից եւ բոլոր կարեւոր դեպքերի ուսումնասիրություններից:
Քրիստոնյաները իրենք իրենց չեն կառավարում պատմությունից քաղված անաչառ դիտողությունների գործնական կիրարկումով, այլ տեսակ-տեսական ուղղություններով, որ գործնական օգուտ ապահովելու համար անհարմար է: Դրա համար էլ դրանք հաշվի չենք առնում: Թող մի քիչ էլ զբոսնեն: Թող ապրեն հույսերով կամ նոր հաճույքներով եւ կամ իրենց արդեն իսկ վայելած զվարճությունների հիշողություններով: Թույլ կտանք իրենց հավատալ գիտական օրենքներին, այսինքն տեսությունների կարեւորությանը, որոնք մենք ներշնչել ենք իրենց: Այս նպատակով եւ մեր մամուլի միջոցով, շարունակ կավելցնենք իրենց կույր վստահությունը այս օրենքների հանդեպ: Մտավորական դասը հպարտ պիտի լինի իր այս ծանոթությունների համար, եւ առանց տրամաբանորեն դրանք քննելու, գործադրության պիտի դնի գիտության բոլոր եզրակացությունները, որոնք հավաքել են մեր գործակալները, այդ դասակարգի մտածողությունը դնելու մեզ համար նպաստավոր ուղղության մեջ:
Կմերժե՞ք անվարան հավատալ հավաստիքներիս: Դիտեցե՛ք հաջողությանը եւ գիտակցորեն գլուխ հանեցինք դարվինիզմի, մարքսիզմի եւ նիցչեականության տեսություններից: Այս սկզբունքների թունավոր ազդեցությունը հստակ պետք է լինի գոնե մեզ համար:
Մյուս կողմից, պետք է նկատի ունենանք ժողովուրդների ժամանակակից գաղափարներն ու արդիապաշտ ձգտումները, որպեսզի քաղաքականության եւ վարչական կառավարման մեջ բացթողումներ չլինեն:
 Մեր համակարգի հաղթարշավը, որի իրագործման մեխանիզմները տարբեր ձեւերով են դասավորվում, նայած թե մեր ճանապարհին հանդիպած ժողովուրդները ինչպիսի խառնվածքներ ունեն, չի կարող հաջողություն ունենալ, եթե դրանց գործնական կիրարկումը ներկային պատշաճեցված անցյալի արդյունքների հիման վրա չհիմնվի:
Ժամանակակից պետությունները իրենց ձեռքերի մեջ ունեն ստեղծագործ մեծ ույժ՝ մամուլը: Մամուլի առաքելությունն է՝ նշել իբրեւ թե, ենթադրյալ անհրաժեշտ պահանջները, ներկայացնել ժողովուրդի գանգատները, դժգոհություններ ստեղծել եւ ձայն տալ նրանց: Մամուլը մարմնացնում է խոսքի ազատությունը: Սակայն, պետությունները չկարողացան օգտագործել այդ ուժը. այն անցավ մեր ձեռքը: Այս ուժի միջոցով մեզ հաջողվեց ազդեցություն ունենալ՝ միաժամանակ մնալով վարագույրների ետեւում. դրա շնորհիվ կարողացանք մեր ձեռքերում կենտրոնացնել աշխարհի ամբողջ ոսկին՝ հակառակ արյան եւ արցունքի գետերի, որոնց միջից պետք էր խլեինք այն քրիստոնյաներից: Սակայն, այս հաջողությունը ձեռք բերեցինք մեզանից շատերին զոհելով: Մեր զոհերից յուրաքանչյուրը հազարավոր քրիստոնեաների արժեք ունի Աստուծո առջեւ:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N3

Խորհրդանշական Օձը եւ դրա նշանակությունը: Սահմանադրական նժարի անկայունությունը: Ահաբեկումը պալատների մեջ: Իշխանությունը եւ փառամոլությունը: Խորհրդարանների խոսուն մեքենաները: Թռուցիկ հրատարակությունները: Իշխանության զեղծումը: Տնտեսական գերությունը: Ժողովուրդի իրական վիճակը: Ամեն բան գնողները եւ ազնվականությունը: Հրեա մասոնների բանակը: Քրիստոնեաների այլասերումը: Սովը եւ դրամագլխի իրավունքը: Տիեզերքի Վեհապետի հայտնությունն ու թագադրությունը: Ապագայի ժողովրդական մասոնական վարժարանների ծրագրերի հիմնական նպատակը: Ընկերային կարգուսարքի գիտության գաղտնիքը: Տնտեսական ընդհանուր տագնապ: Յուրայինների ապահովությունը: Մասոնների բռնատիրության եւ տրամաբանության թագավորությունը: Առաջնորդի կորուստ: Մասոնականությունը եւ Ֆրանսական Մեծ Հեղափոխությունը: Բռնատեր արքան Սիոնի արյունից է: Մասոնականության անխոցելիության պատճառը: Մասոնականության գաղտնի գործակալների դերը: Ազատությունը:

Այսօր կարող ենք ձեզ հայտնել, որ մոտ ենք նպատակին: Մնացել է որոշ ճանապարհ անցնել եւ պիտի գոցվի Խորհրդանշական Օձի (որը ներկայացնում է մեր ժողովրդին ) շրջանակը: Ու երբ այդ շրջանակը գոցվի, եւրոպական բոլոր պետությունները պիտի բանտարկվեն այդ ուժեղ օղակի մեջ:
Սահմանադրական նժարը պիտի քանդվի մոտ ժամանակներս, որովհետեւ կարողացանք այն պակասավոր դարձնել, որպեսզի չդադարի հակել մեկ կամ մյուս կողմը՝ մինչեւ բոլորովին քայքայվի այդ կշեռքը: Քրիստոնյաները կկարծեին, թե բավական տոկուն է պատրաստված այն եւ միշտ կսպասեին, որ հավասարակշռվի: Թագավորող դեմքերը, սակայն, կպաշտպանվեն իրենց ներկայացուցիչներից, որոնք տխմարություններ կգործեն եւ իրենք իրենց թույլ կտան, որ քշվեն իրենց անպատասխանատու եւ անհակակշիռ իշխանությունից: Իրենց այս իշխանությամբ նրանք պարտական են պալատներում տիրող ահաբեկմանը: Թագավորող դեմքերը, այլեւս շփման մեջ չլինելով ժողովուրդի հետ, չեն կարող նրանց հետ հանաձայնության գալ եւ իրենք իրենց պաշտպանել իշխանության վրա աչք ունեցող անձերի դեմ: Թագավորող դեմքերի պայծառատես ու ժողովրդի կույր ույժերը մեր միջոցով պառակտված լինելով, կորցրել են ամեն կարեւորություն: Բաժան-բաժան նրանք այնքան տկար են, որքան առանց գավազանի կույրը:
Փառամոլներին առաջ մղելու համար, որպեսզի չարաչար գործածեն իշխանությունները, հանեցինք մեկը մյուսի դեմ իրենց բոլոր ուժերով, զարգացնելով նրանց ազատական ձգտումները դեպի անկախությունը: Այս նպատակով, ամեն ձեռնարկ քաջալերեցինք, բոլոր կողմերին զինեցինք եւ իշխանությունը ամեն տեսակ փառամոլության թիրախ դարձրեցինք: Պետությունները խռովությունների զարգացման թատերավայր դարձրեցինք: Մի կարճ ժամանակ էլ՝ եւ խռովություններ ու սնանկություններ պիտի լինեն ամենուրեք:
Անզուսպ շատախոսները, խորհրդարանները ու վարչական ժողովները ճարտասանական պայքարների ամբիոն դարձրեցինք: Հանդուգն լրագրողները եւ անպատկառ թռուցիկ խմբագրողները ամեն օր ղեկավարող դեմքերին անարգում են: Իշխանության զեղծումը ի վերջո պիտի պատրաստի բոլոր կարգերի անկումը եւ ամեն ինչ պիտի տապալվի ապագայի փրփրելիք ամբոխի հարվածների տակ:
Ժողովուրդները, ստրկության եւ գերության կապանքներից ավելի զորավոր եղող ծանր աշխատանքով են կապկպված: Մարդը ստրկությունից եւ գերությունից կարող է ազատվել այս կամ այն ձեւով: Կարող է նույնիսկ հաշտվել դրանց հետ, բայց չի՛ կարող փրկվել թշվառությունից: Սահմանադրությունների մեջ, ժողովուրդների համար մեր գրած իրավունքները երեւույթական են եւ ոչ թե իրական: Իբր թե ժողովրդական այս իրավունքները կարող են գոյություն ունենալ միայն երեւակայության մեջ, բայց չեն կարող իրականանալ: Բանվորը կկքի իր հոգնեցուցիչ աշխատանքի ծանրության տակ. նա ճակատագրի հարվածը ստացել է շնորհիվ այն իրավունքի, որը տրված է շատախոսներին՝ շատախոսելու եւ լրագրողներին՝ լուրջ բաների մասին ամեն տեսակ հիմարություններ դուրս տալու համար: Կասենք՝ բանվորը ինչո՞վ պիտի օգտվի, երբ աշխատավոր դասակարգը ո՛չ մի օգուտ չի քաղի սահմանադրական վարչաձեւից, բացի մի քանի ողորմելի փշրանքներից, որոնք մեր սեղանից նրանց առջեւ կնետենք իբրեւ փոխարինությունը այն քվեի, որով նա իր ծառայությունը կմատուցի մեր ծրագրերին, մեր գործակալներին, մեր օրգաններին: Ժողովրդավարական իրավունքները դառն հեգնանք են անոթիների համար: Գրեթե ամենօրյա աշխատանքի անհրաժեշտությունը թույլ չի տա նրանց, որ այդ իրավունքները վայելեն: Ընդհակառակը, նրանցից կխլի մնայուն շահի երաշխիքը, որովհետեւ դրանք կախման մեջ են գործատերերի գործադուլներից, եւ իրենց դասակիցների քմայքներից:
Մեր առաջնորդությամբ՝ ժողովուրդը քայքայեց ազնվականությունը, որ իր պաշտպանն էր, իրեն խնամող մայրը եւ որի շահը անխզելի կերպով կապված էր ժողովուրդի բարորությունից: Ազնվականության քայքայումից հետո, նրանք մտան ամեն ինչ գնողների եւ հարստացող չարերի լծի տակ, որոնք անգթորեն կհարստահարեն իրենց: Մենք բանվորներին (աշխատավորներին) կներկայանանք որպես այդ լծից իրենց ազատարարների, եւ նրանց պիտի առաջարկենք մտնել ընկերվարականների շարքերի մեջ, համայնավարների եւ անիշխանականների (անարխիստներ) բանակին միանան, եւ միշտ կպաշտպանենք՝ մեր ընկերային մասոնականության անդամների միջեւ փոխօգնության պատրվակի տակ: Բանվորների աշխատանքի պտուղները իրավունքով քաղող ազնվականությունը ամեն շահ ուներ, որ նրանք կուշտ, առողջ եւ ուժեղ լինեն: Մեր շահը, ընդհակառակը, կկայանա քրիստոնյաների այլասերման մեջ: Մեր ույժը նմանապես կկայանա բանվորին տեւական անոթության եւ նրանց հարաճուն տկարացման մեջ, որովհետեւ սրանք բանվորներին կենթարկեն մեր կամքին, եւ ամլացնելով նրանց ուժն ու աշխուժությունը, անկարող կդարձնեն այն դիմադարձելու այդ կամքին: Անոթությունը դրամագլուխին կընծայի ավելի՛ իրավունքներ բանվորի վրա, քան այն, որ թագավորի եւ օրենքների ույժը կընծայեր ազնվականությանը:
Թշվառության եւ դրա առաջ բերած նախանձոտ ատելության միջոցով շարժման մեջ կդնենք բազմություններին եւ կօգտագործենք նրանց ձեռքերը՝ մեր նպատակներին հակառակողներին տապալելու համար: Երբ մեր Տիեզերական Վեհապետի թագավորության ժամը հնչի, այս միեւնույն ձեռքերը պիտի ավլեն-սրբեն ամեն ինչ, որ կարող է խոչնդոտ հանդիսանալ նրա առջեւ:
Քրիստոնյաները մեր գիտնական խորհրդականների նման խորհելու իրենց սովորությունը կորցրել են: Դրա համար էլ չեն ըմբռնում ստիպողական անհրաժեշտությունը անելու այն, ինչ-որ մենք պիտի անենք, երբ հիմնվի մեր թագավորությունը, այսինքն՝ մեր նախակրթարանների մեջ սովորեցնենք միակ ճշմարիտ եւ բոլորից ավելի առաջ եղող գիտությունը՝ մարդկային կյանքի գոյության գիտությունը, որ աշխատանքի պառակտումը եւ մարդկանց դասակարգերի բաժանումը կպարտադրի:
Ամեն ոք պետք է գիտնա, որ չի՛ կարող հավասարություն գոյություն ունենա ամեն մեկի նախասահմանված զանազան գործունեությունների մեջ, որ բոլորն էլ հավասարապես պատասխանատու չեն օրենքի առջեւ եւ որ, օրինակի համար, ամբողջ ընկերային դասակարգի շահերը վտանգողը, միայն իր սեփական շահերը վտանգողի պես միեւնույն պատասխանատվությունը չունի: Ընկերային կարգուսարքի ճշմարիտ գիտությունը,- որի գաղտնիքները պիտի չծանոթացնենք քրիստոնյաներին,- ցույց պիտի տա ամենքին էլ, որ ամեն մեկի դիրքն ու աշխատանքը տարբեր պետք է լինեն, որովհետեւ, այլապես, զարգացման եւ աշխատանքի միջեւ համեմատություն չգտնվելու պատճառով, նրանք հոգսերի աղբյուր պիտի դառնային: Ուսումնասիրելով այս գիտությունը, ժողովուրդները, կամովին, իշխանությունների եւ սրանց կողմից պետության մեջ հիմնված կարգուսարքին պիտի հնազանդվեն: Ձեւավորված գիտության այսօրվա վիճակով, ընդհակառակը, ժողովուրդը, կուրորեն հավատալով տպագիր խոսքին, եւ այն սխալների հետեւանքով, որոնց գործելը թույլատրած է իր տգիտությունը, թշնամանք կսնուցանի ամեն տեսակ օրենսդրությունների դեմ, որոնք իրենից գերազանց կկարծի, որովհետեւ դրանց յուրաքանչյուրի կարեւորությունը չի ըմբռնի:
Այս թշնամանքը հետզհետե պիտի աճի տնտեսական տագնապի պատճառով, որ ի վերջո պիտի կասեցնի սեղանավորական սակարանին ու ճարտարարվեստի գործառնությունները:
Երբ մեր տրամադրության տակ գտնվող բոլոր գաղտնի միջոցներով,- որոնք ունենք շնորհիվ ամբողջովին մեր ձեռքին գտնվող ոսկու,- տնտեսական ընդհանուր տագնապ պիտի ստեղծենք եւ, միաժամանակ, բանվորների ամբողջ բազմությունները փողոցները պիտի թափենք ամբողջ Եվրոպայի մեջ,- այն ժամանակ, այս բազմությունները, իրենց պարզունակ տգիտությամբ, սիրահոժար կերպով պիտի թափեն արյունը նրանց, որոնք իրենց մանկական տարիքից են ատում եւ պիտի կարողանան ավերել նրանց հարստությունները:
Սակայն, նրանք չպիտի վնասեն մեր յուրայիններին, որովհետեւ հարձակման պահը պիտի հայտնի լինի մեզ եւ նրանց ապահովության համար միջոցներ ձեռք պիտի առնենք:
Հավաստեցինք, թե առաջդիմությունը քրիստոնյաներին պիտի ենթարկի տրամաբանության տիրապետության: Այսպես պիտի լինի մեր տիրապետությունը. պիտի իմանա արդար խստությամբ հանդարտեցնել խռովությունները եւ վերացնել ազատականությունը բոլոր օրենսդրությունների միջից:
Ժողովուրդը երբ տեսավ, որ հանուն ազատության այնքան զիջումներ եւ շողոքորթություններ են անում իրեն, կարծեց թե ի՛նքն է տերը եւ նետվեց իշխանության վրա, բայց բնականորեն դեմ առավ անհամար արգելքների, ինչպես պատահում է կույրերին: Այն ժամանակ սկսեց առաջնորդ փնտրել, չունեցավ հնին վերադառնալու ներշնչումը եւ մեր ոտքերի առջեւ փռեց իր բոլոր իշխանությունները:
 Հիշեցե՛ք Ֆրանսական Հեղափոխությունը, որը Մեծ կոչեցինք: Դրա նախապատրաստության գաղտնիքները բոլորովին ծանոթ են մեզ, որովհետեւ այն ամբողջությամբ մե՛ր ձեռակերտն է: Այդտեղից ի վեր ժողովրդին կառաջնորդենք մեկ հիասթափությունից մյուսը, որպեսզի մե՛զ անգամ ուրանա՝ հօգուտ Սիոնի արյունից սերված բռնատեր արքայի, որի համար նախապատրաստում ենք Տիեզերքը:
Անխոցելի ենք արդեն իբրեւ միջազգային ույժ, քանի որ, երբ պետություններից որեւէ մեկը հարձակվի մեզ վրա, մյուսները կպաշտպանեն մեզ: Մեր անկախությանը կնպաստի քրիստոնյա ժողովուրդների անսահման երկչոտությունը, որոնք սողում են հզորների առջեւ, բայց անգութ են ի դեմս տկարության եւ սխալների ու նաեւ գթասիրտ՝ ոճիրների հանդեպ, որոնք չեն ուզում ենթարկվել ազատության փորձանքներին, բայց մարտիրոսային համբերություն են ցույց տալիս հանդուգն բռնապետության խստությունների առջեւ: Տապալելով հանդերձ՝ կհանդուրժեն վարիչների գործած այնպիսի զեղծումները, որոնց ամենափոքրի համար քսան թագավորներ պիտի գլխատվեին: Ինչպե՞ս բացատրենք այս երեւույթը, ժողովրդական զանգվածների այս անհետեւողականությունը այս կարգի իրողության հանդեպ:
Այս երեւույթը կբացատրվի այն իրողությամբ, որ վարիչները, իրենց գործակալների միջոցով ժողովուրդի մեջ կտարաձայնեն, թե երբ իրենք հիմարություններ են գործում պետության մեջ, պարզապես կատարում են՝ իրագործելու համար ժողովուրդների երջանկությունը, նրանց միջազգային եղբայրակցության համար, փոխօգնության եւ իրավունքների ընդհանուր հավասարության համար: Բնականաբար, ժողովուրդին չեն ասում, թե այս միությունը պիտի կատարվի միայն մե՛ր իշխանության տակ:
Այսպիսով, արդարներին դատապարտող եւ հանցավորներին ներող ժողովուրդը ավելի եւ ավելի է համոզվում, թե կարող է իր ուզածն անել: Այս պայմաններում, նրանք քայքայում են ամեն մնայուն կացություն եւ ամեն քայլի ստեղծում են անկարգություն:
«Ազատություն» բառը մարդկային ընկերություններին շարժման մեջ է դնում ամեն կարգի ուժի, մինչեւ իսկ Աստուծո հզորության դեմ: Ահա՛ թե ինչո՛ւ, իշխանությունը մեր ձեռքն անցնելուն պես, այս բառը պիտի ջնջենք մարդկային բառարանից իբրեւ անասնական մի նշանաբանի, որը բազմություններին վերածում է վայրագ գազանների: Այսուհանդերձ, ճիշտ է, որ այս գազաններին կարելի է հանդարտեցնել ամեն անգամ նրանց արյան մեջ թաթախելով. այն ժամանակ նրանց զսպումը կդյուրանա: Եթե սակավ արյուն չտանք այս գազաններին՝ նրանք չեն քնի, այլ՝ կպայքարեն:



ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N4

Հանրապետության զանազան փուլերը: Արտաքին մասոնությունը: Ազատությունը եւ հավատքը: Միջազգային առեւտրական եւ ճարտարարվեստական մրցակցությունը: Շահադիտության դերը: Ոսկու պաշտամունքը:

Յուրաքանչյուր հանրապետություն անցնում է զանազան փուլեր:
Առաջին փուլն է՝ այս ու այն կողմ դիտող առաջին օրերի կույր խելագարությունը: Երկրորդ փուլն է՝ ամբոխավարությունը, որը ծնում է անիշխանությունը: Այս վերջինիս անխուսափելի կերպով հաջորդում է բռնապետությանը, ոչ բացայայտն ու օրինավորը, հետեւաբար եւ պատասխանատուն, այլ՝ անծանոթը եւ անտեսանելին, բայց զգալին՝ բոլորի հակառակորդը: Բռնապետությունը, որը գործի է դրվում գաղտնի կազմակերպության կողմից, որ գործում է առանց նվազագույն չափով իսկ երեւույթները վտանգելու, տրված լինելով, որ դրանց գործունեությունը ծածկվի զանազան գործակալների միջոցով, որոնց հաջորդականությունը ո՛չ միայն չի վնասում, այլ, ընդհակառակը, նպաստում է այդ կազմակերպությանը, որովհետեւ փրկում է այն՝ երկարատեւ ծառայության վարձատրության համար անհրաժեշտ հասույթների սպառումից:
Ինչպե՞ս կարելի է տապալել անտեսանելի ույժը: Որովհետեւ այսպե՛ս է մեր ույժը: Արտաքին մասոնականությունը միայն մեր նպատակները սքողելու համար է ծառայում: Այս ույժի գործունեության ծրագիրը եւ մինչեւ իսկ դրա գտնված վայրը անծանոթ կմնան ժողովրդին:
Ազատությունն անգամ պիտի կարողանա անվնաս դառնալ եւ գոյություն ունենալ պետության մեջ՝ առանց քայքայելու ժողովուրդների բարօրությունը, եթե հիմնվեր Աստուծո հանդեպ հավատքի եւ մարդկային եղբայրակցության սկզբունքների վրա եւ զերծ լիներ հավասարության գաղափարից, որ կհակասի ստեղծագործության օրենքներին, որոնց ներքո հաստատված է հնազանդությունը: Այսպիսի հավատքով, ժողովուրդը թույլ պիտի տա կառավարվել Եկեղեցու խնամակալության տակ, եւ, առաջնորդված հոգեւոր Հորից, խոնարհ ու հանդարտ պիտի ընթանար, ենթարկվելով աշխարհի բարիքների աստվածային բաշխումին: Ահա՛ թե ինչո՛ւ պետք է քանդենք հավատքը եւ արմատախիլ անենք այն քրիստոնյաների էությունից, մեռցնենք մինչեւ անգամ Աստվածության եւ Հոգու սկզբունքը, որպեսզի փոխարինենք դրանք շահով եւ նյութական կարիքներով:
Քրիստոնյաները պետք է զբաղեցնենք ճարտարարվեստով եւ առեւտրով, որպեսզի խորհելու եւ դիտելու ժամանակ չթողնենք նրանց: Այսպիսով, բոլոր ազգերը շահի ետեւից պիտի ընկնեն, եւ, ամեն մեկը իր շահի համար պայքարելով, պիտի չնշմարեն հասարակության թշնամուն: Բայց որպեսզի ազատությունը կարողանա տարբաղադրել եւ փչացնել քրիստոնեական ամբողջ ընկերությունը, ճարտարարվեստի հիմքը պետք է դարձնենք շահադիտությունը: Այս ձեւով, ճարտարարվեստի ապահովելիք հարստությունից ոչինչ չպիտի մնա գործարանատերների ձեռքում, որովհետեւ բոլորը, շահադիտության ճանապարհով, պիտի կենտրոնանա մեր դրամարկղների մեջ:
Գերակշռության համար մղված բուռն պայքարը եւ տնտեսական կյանքի դժվարությունները պիտի ստեղծեն,- ստեղծած են արդեն,- հիասթափված, պաղ եւ անգութ մարդկային ընկերություններ, որոնք բացարձակապես պիտի խորշեն բարձր քաղաքականությունից եւ կրոնից: Նրանց միակ առաջնորդը պիտի լինի շահը, այսինքն՝ ոսկին, որի հանդեպ նրանք պիտի սնուցանեն իրական պաշտամունք՝ նյութական բարիքների բավարարման պատճառով: Իսկ քրիստոնյաների ստորին դասակարգերը մեզ պիտի հետեւեն՝ իշխանությունն ունեցող քրիստոնյաների զարգացած դասակարգի(մեր հակառակորդի) դեմ մեր պայքարի մեջ, ո՛չ թե որեւէ բարիք կամ հարստություն ապահովելու համար, այլ՝ առանձնաշնորհիալների դեմ ատելությունից մղված միայն:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N5


Կենտրոնացված ուժեղ կառավարության ստեղծումը: Մասոնականության կողմից իշխանությունը հափշտակելու ձեւերը: Պետությունների համաձայնության չգալու պատճառները: Հրեաները ի սկզբանե ընտրյալ ժողովուրդն են: Ոսկին է որպես պետական մեխանիզմների շարժիչ ուժը: Մենաշնորհները առեւտրի եւ արդյունաբերության մեջ: Քննադատության կարեւորությունը: Օրենսդրությունները այնպես ինչպես կըմբռնվեն: Ճառերի պատճառած հոգնությունը: Ինչպե՞ս վերցնել հանրային կարծիքը մեկ ձեռքի մեջ: Անհատական նախաձեռնության կարեւորությունը: Գերագույն կառավարությունը:  

Ինչպիսի՞ կառավարման ձեւ կարելի է տալ հասարակությանը, ուր ամենուրեք մուտք է գործել ապականութունը, իսկ հարստությունը ձեռք է բերված գրեթե առավ-փախավական հնարքներով, ուր տիրապետում է ընկած բարքերը, ուր բարոյականը պահպանվում է միայն պատիժներով ու խիստ օրենքներով եւ ոչ թէ կամովին յուրացված սկզբունքներով, ուր հայրենասիրական եւ կրոնական զգացումները խեղդված են աշխարհաքաղաքացիական հավատալիքների մեջ:
Ի՞նչ ձեւ պետք է տանք այսպիսի հասարակության կառավարությանը, եթե ոչ՝ բռնապետական, որը պիտի ներկայացնենք ստորեւ: Նոր օրենքներով եւ մեքենական ճշգրտությամբ պիտի դասավորենք մեր հպատակների քաղաքական կյանքի բոլոր գործունեությունները: Այս օրենքները մեկիկ-մեկիկ պիտի խլեն բոլոր մեծ ազատությունները, որոնք ընծայած են քրիստոնյաներին, իսկ մեր թագավորությունը պիտի հատկանշվի այնպիսի ուժեղ բռնապետությամբ, որ ի վիճակի լինի ամեն տեղ եւ ամեն ժամանակ լռություն պարտադրել քրիստոնյաներին, որոնք դժգոհ պիտի մնան եւ պիտի ցանկանա ընդդիմություն լինել մեզ:
Մեզ պիտի ասեն, թե բռնապետությունը,- որի մասին խոսում ենք,- համահունչ չէ նորագույն առաջդիմությանը: Մենք դրա հակառակը պիտի ապացուցենք:
Այնքան ժամանակ, որ ժողովուրդը արքաներին աստվածային կամքին հարազադորեն սերած անձեր կհամարեին, նրանց բռնապետությանը անտրտունջ կհպատակվեին: Բայց այն օրից ի վեր, որ նրանց պարտադրեցինք իրավունքների գաղափարը, արքաները հասարակ մահկանացուների վերածվեցին: Աստվածային օծումը ջնջվեց թագավորների գլուխներից: Իսկ երբ այնուհետեւ խլեցինք նրանցից նաեւ Աստուծո հանդեպ ունեցած հավատքը, իշխանությունը իջավ փողոցները, այսինքն՝ հասարակական վայրերը, ու մենք հաջողեցրեցինք ձեռք գցել այն:
Բացի դրանից, տեսությունների եւ ճառաբանությունների ճարտար մասնագետներով, ընկերային կյանքը կարգավորող-դասավորող օրենքներով եւ ուրիշ ամեն տեսակ հանճարեղ միջոցներով զանգվածներին կառավարելու արվեստը,- որից քրիստոնյաները բան չեն հասկանում,- կազմում են մեր վարչական հանճարի մի մասը: Այս արվեստը սուր վերլուծումներով ու դիտողություններով այնպես պիտի զարգացնենք, որ մեր դեմ հակառակորդներ գոյություն չունենան այս հողի վրա, ինչպես որ գոյություն չունեն նրանք, ովքեր կարող են փչացնել քաղաքական գործունեության եւ փոխօգնության մեր ծրագրերը: Այս տեսակետից, միայն Հիսուսյանները (Ճիզվիտները) ի վիճակի էին դիմադարձելու մեզ, բայց հաջողվեց նրանց զրկել ողորմելի բազմության կողմից տածած վստահությունից, քանի որ նրանք բացահայտ գործող կազմակերպություն են հանդիսանում, մինչդեռ մենք, մեր գաղտնի կազմակերպության շնորհիվ, անհայտ ենք մնում: Մյուս կողմից, ժողովուրդի համար ի՞նչ շահագրգռություն կներկայացնի բռնապետի ով լինելը: Նրանց համար ի՞նչ կարեւորություն ունի, թե այդ բռնակալը կաթոլիկների պե՞տն է, թե Սիոնի արյունից սերված մեկը, մե՛ր բռնակալը: Սակայն, մենք, որ «ընտրեալ ժողովուրդը» ենք հանդիսանում, չենք կարող չհետաքրքրվել այս խնդրով:
Քրիստոնյաների տնտեսական գործակցությունը թույլ պիտի տա նրանց, որ որոշ ժամանակ իշխեն մեզ վրա, բայց եւ այնպես, ապահովված ենք այս վտանգի դեմ, որովհետեւ այնքան խորն ենք ցանել մեր որոմը, որ այլեւս չեն կարող այն արմատախիլ անել նրանց արտերից: Իրար ենք հակադրել քրիստոնյաների անհատական եւ ազգային շահերն ու կրոնական եւ ազգայնական հերձվածները, որոնք խորացնում ենք արդեն դարեր ի վեր: Այս պատճառով, ո՛չ մի կառավարություն չպիտի կարողանա որեւէ հենարան գտնել: Դրանցից ամեն մեկը մեր դեմ որեւէ անհամաձայնություն վտանգավոր քայլ պիտի նկատի իր անհատական շահերի համար: Մենք շատ զորավոր ենք, եւ նրանք պարտավոր են մեզ հետ հաշվի նստել: Պետությունները ամենափոքր համաձայնությունն իսկ չեն կարող կնքել այլեւս առանց մեր միջամտության:
«ԱՐՔԱՆԵՐԸ ԻՄ ՄԻՋՈՑՈՎ ՊԻՏԻ ԹԱԳԱՎՈՐԵՆ»: Մեր մարգարեները մեզ ասել են, թե Աստված մեզ ընտրել է, որպեսզի տիրապետենք աշխարհը: Խնդրի լուծումը հաջողացնելու համար, Աստված մեզ օժտել է խելացիությամբ: Եթե հակառակորդ բանակի մեջ էլ խելացի ուժեր երեւան գային, ապահովաբար պիտի կարողանային պայքարել մեր դեմ: Սակայն, եկվորը չի՛ կարող բաղդատվել բնիկի հետ:
Մեր եւ մեր հակառակորդների միջեւ պայքարը այն աստիճան անողոք պիտի լինի, որ նման բան աշխարհը տեսած չէ մինչեւ այսօր:
Կառավարական մեքենայի բոլոր անիվները կախում ունեն շարժիչ մեքենայից, որը ոսկին է: Իսկ ոսկին մեր ձեռքում է գտնվում: Քաղաքական տնտեսագիտությունը, որ մեր իմաստունները գտան, ոսկու արքայական հեղինակությունը մեզ ցույց է տալիս երկար ժամանակ ի վեր:
Դրամագլուխի ձեռքերը ազատ լինելու համար, պետք է, որ ճարտարարվեստի եւ առեւտուրի մենաշնորհը հաջողվի: Ինչ-որ անտեսանելի ձեռք արդեն պատրաստում է աշխարհի ամեն կողմում իրագործել մեր գաղափարը:
Այս ազատությունը՝ քաղաքական զորությունը պիտի հանձնել գործարանատերերին, որոնց պիտի ենթարկվի ժողովուրդը: Ավելի շահեկան է՝ զինաթափել ժողովուրդներին, քան պատերազմի մղել նրանց: Ավելի նախամեծար է ի նպաստ մեզ օգտագործել նրանց գրգռված կիրքերը, քան մարել դրանք: Եւ ավելի նպաստավոր է վերցնել ուրիշների գաղափարները եւ մեկնաբանել, քան հալածել նրանց:
Մեր կառավարության գլխավոր խնդիրը կայանում է հետեւյալի մեջ.
- Քննադատության միջոցով տկարացնել հանրության ըմբռնումը, նրանց մոտ անհետացնել մտածելու սովորությունը,- որովհետեւ մտածումը ընդդիմադրություն կստեղծի,- եւ նրանց մտավոր ուժերը ուղղել դեպի սին ու դատարկ կռիվների պերճախոսությունը:
ժողովուրդները, ինչպես անհատները, սկզբից ի վեր խոսքերը իբրեւ իրողություններ են ընդունում, որովհետեւ նրանք իրերի երեւույթներով են բավարարվում եւ հազվադեպորեն հանձնառու են լինում քննելու, թե արդյոք իրականացվա՞ծ են ընկերային կյանքի վերաբերյալ խոստումները: Ճիշդ այս պատճառով, մեր օրենսդրություններն էլ պիտի կրեն գեղեցիկ դիմակներ, որ ցույց տան առաջադիմության վերաբերող իրենց բարիքները:
Պիտի ընտելանանք բոլոր մասերի դեմ գծին ու բոլոր ձգտումներին եւ նրանց պիտի սովորեցնենք լսել մեր հռետորներին, որոնք պիտի խոսեն դրանց մասին այնքան ժամանակ, որ ամբողջ աշխարհը հոգնի լսելուց:
Հանրային կարծիքը մեր ձեռքը վերցնելու համար, պետք է այն անշարժության դատապարտենք՝ զանազան ուղղություններով այնքան շատ եւ այնքան երկարատեւ հակասական կարծիքներ հայտնելով, որ քրիստոնյաները ի վերջո կորչեն այս լաբիրինթոսի մեջ եւ հասկանան, թե հազար անգամ նախընտրելի է, որ մարդ կարծիք չունենա քաղաքականության մեջ:
Այնպիսի հարցեր են սրանք, որ պետք չէ հանրության ականջին հասնի: Քաղաքականությունը վարողներից բացի ուրիշ ո՛չ ոք չպետք է իմանա դրանք: Դրա մեջ է կայանում երջանկորեն կառավարելու առաջին գաղտնիքը: Կառավարության արդյունավետ գործունեության համար անհրաժեշտ երկրորդ գաղտնիքն էլ կհարկադրի այն աստիճան բազմացնել ժողովուրդի թերությունները, նրանց սովորությունները, կիրքերն ու հասարակաց կենակցության կանոնները, որ ո՛չ ոք չկարաղանա շտկել այս քաոսը, իսկ մարդիկ հասնեն այն վիճակին, որ չկարողանան այլեւս իրար հասկնալ:
Այս գործելակերպը, վերոհիշեալ հաջողությունից բացի, իբրեւ արդյունք՝ պառակտումը պիտի ծավալի բոլոր մասերի մեջ եւ պիտի տարանջատի բոլոր միատարր ուժերին, որոնք դեռեւս կհամառեն մեզ չհպատակվել: Այն պիտի վհատեցնի անհատական ամեն նախաձեռնություն, որքան էլ այն լինի խելացի եւ ավելի հզոր պիտի լինի, քան այն միլիոնավոր մարդիկ, որոնց մեջ որոմը սերմանեցինք: Քրիստոնյա հասարակությունների շարժումներին այնպիսի ուղղություն պետք է տանք, որ նրանց ձեռքերը հուսահատորեն անզոր լինեն նախաձեռնություն պահանջող ամեն հարցի առջեւ:
Անսահման ազատության վարչակարգի տակ ի գործ դրվող ճիգը անզոր է, որովհետեւ կբախվի ուրիշի ի գործ դրած ազատ ճիգերին: Այստեղից էլ կծագեն ձախողանքներ եւ հիասթափության համառ բարոյական պայքարները: Այսպիսի ազատությամբ քրիստոնյաներին այն աստիճան պիտի սպառենք, որ կարողանանք ստիպել մեզ մատուցել միջազգային իշխանությունը: Իսկ այս իշխանության օրենքները այնպես պիտի լինեն, որ կարողանան ծծել աշխարհի բոլոր պետությունների ուժերը՝ առանց քայքայելու դրանք, եւ կազմենք Գերագուն Կառավարությունը:
Այսօրվա կառավարությունների փոխարեն վաղը պիտի դնենք մի խրտվիլակ, որ պիտի կոչվի՝ «Գերագույն Կառավարության Վարչություն»: Դրա ձեռքերը տարածված պիտի լինեն բոլոր ուղղություններով եւ դրա կազմակերպությունը պիտի լինի այնքան հսկա, որ ո՛չ մի պետություն չպիտի կարողանա խուսափել դրա լծից:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N6

Մենաշնորհները: Քրիստոնյաների հարստությունները այս մենաշնորհներից կախում ունեն: Իր կալվածական հարստությունից զրկված ազնվականությունը: Առեւտուրը, ճարտարարվեստը եւ շահադիտությունը: Պերճանքը: Օրավարձերի եւ առաջին անհրաժեշտության ապրանքների գների բարձրացումը: Անիշխանությունն ու գինովությունը: Տնտեսագիտական տեսությունների քարոզության գաղտնի նշանակությունը:

Ապագայում պիտի ստեղծենք հսկա մենաշնորհներ, հարստության վիթխարի ավազաններ, որոնցից կախում պիտի ունենան մինչեւ իսկ քրիստոնեաների մեծ հարստությունները, այն աստիճան, որ պիտի կլանվեն այս վերջիններին, ինչպես կկլանվեն պետության վարկերը քաղաքական աղետի դեպքում:
Պարոնա՛յք տնտեսագետներ, որ ներկա եք այստեղ, հաշվեցե՛ք այս կարգադրության նշանակությունը:
Կարելի բոլոր միջոցներով պետք է շեշտենք մեր Գերագույն Կառավարության կարեւորությունը, ներկայացնելով այն իբրեւ պաշտպանն ու վարձատրիչը ամեն նրանց, որ կամովին կենթարկվեն նրան:
Քրիստոնյաների ազնվականությունը, իբրեւ քաղաքական ուժ, անհետացած է: Այլեւս դրանով զբաղելիք չունինք: Սակայն, իբրեւ կալվածային ինչքի սեփականատեր, այն մեզ կարող է վնասել՝ իր եկամուտների անկախության չափի համեմատ: Ուրեմն, մեզ համար բացարձակապես պարտադիր է նրանց զրկել իրենց կալվածքներից: Սրա լավագույն միջոցն է ավելցնել կալվածային սեփականության տուրքը, որպեսզի պարտքեր կուտակվեն: Այս միջոցները բացարձակ հպատակություն պիտի պարտադրեն կալվածային սեփականատիրությանը:
Քրիստոնյա ազնվականները, հորից մինչեւ զավակը վարժված չլինելով սակավապետության մեջ, բոլորովին պիտի փչանան:
Միաժամանակ, ուժգնորեն պետք է պաշտպանենք առեւտուրն ու ճարտարարվեստը եւ մասնավորաբար շահադիտությունը, որ իբրեւ փոխարինող ազդակ կծառայի ճարտարարվեստին: Առանց շահադիտության, ճարտարարվեստը պիտի բազմացներ անհատական դրամագլուխներն ու բարելավեր երկրագործությունը, կալվածային սեփականատիրությունն ազատելով կալվածային դրամատուների փոխատությունների հետեւանքով ստեղծված պարտքերից: Ճարտարարվեստը հողից պետք է խլի աշխատանքի եւ դրամագլխի պտուղը եւ շահադիտության միջոցով մեզ տա աշխարհի ամբողջ ոսկին: Այսպես, քրիստոնյաները, բոլորն էլ նետվելով ընչազուրկների դասակարգը, ծունկի պիտի գան մեր առջեւը, միայն ու միայն գոյության իրավունք ունենալու համար:
Քրիստոնեաների ճարտարարվեստը փչացնելու համար, շահադիտության հետ միասին, պիտի զարգացնենք նաեւ ձգտումը դեպի պերճանք, որ ամեն ինչ կուլ է տալիս:
Պիտի բարձրացնենք օրավարձերը, որոնք, սակայն, ոչ մի օգուտ չպիտի ապահովեն բանվորներին, որովհետեւ, միաժամանակ, առաջացրած պիտի լինեն առաջին անհրաժեշտության ապրանքների (կենսանյութերի) սղությունը, որը երկրագործության եւ կենդանաբուծության անկման պիտի վերագրենք: Սրանից բացի, ճարտարորեն եւ խորապէս պիտի ավերենք արդյունաբերության ակերը, վարժեցնելով բանվորներին անիշխանության եւ գինովության, միաժամանակ ձեռք առնելով ամեն կարելի միջոց՝ արթնամիտ քրիստոնյաներին աշխարհի երեսից մաքրելու համար:
Կացության ճշմարիտ պատկերի կանխահաս հայտնությունը արգելելու համար, պիտի սքողենք իրական նպատակները, իբրեւ թե բանվոր դասակարգին ծառայելու եւ այսօր մեր ուսուցանած տնտեսագիտական մեծ սկզբունքները տարածելու ցանկությամբ:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N7

Ինչո՞ւ պետք է ավելցնենք սպառազինումները: Խմորումներ, պառակտումներ եւ ատելություն ամբողջ աշխարհի մեջ: Մասնակի եւ ընդհանուր պատերազմներով քրիստոնեաների ընդդիմության զսպումը: Գաղտնապահությունը՝ քաղաքականության մեջ հաջողության գրավականն է: Մամուլը եւ հանրային կարծիքը: Ամերիկյան, ճապոնական եւ չինական թնդանոթները:

Սպառազինումների եւ ոստիկանական ուժերի ավելացնելը մեր ներկայացրած ծրագրի անհրաժեշտ հավելվածն է: Բոլոր պետություններ մեջ, մեզանից բացի այլեւս գոյություն պետք է ունենան միայն ու միայն ընչազուրկների զանգվածները եւ մեզ նվիրված մի շարք միլիոնատերեր, ոստիկաններ, զինվորներ:
Ամբողջ Եւրոպայի, ինչպես նաեւ աշխարհի մնացած մասերում, պետք է արծարծենք խռովություններ, պառակտումներ եւ ատելություն: Շահը երկակի է: Մի կողմից՝ հարգանք պիտի պարտադրենք բոլոր երկրներին, որոնք պիտի հասկանան, թե մեր ուզածի պես կարող ենք անիշխանություն առաջացնել կամ կարգ-կանոն վերահաստատել: Այսպիսով, բոլոր այս երկրները պիտի վարժվեն մեզ իբրեւ անհրաժեշտ բեռ նկատել: Մյուս կողմից՝ մեր սադրանքները իրար պիտի խառնեն բոլոր այն թելերը, որոնք լարել ենք պետությունների կառավարությունների մեջ՝ քաղաքականության, տնտեսական համաձայնությունների եւ սեղանավորական պարտավորությունների միջոցով: Մեր նպատակին հասնելու համար պետք է մեծ խորամանկություն ցույց տանք նախապատրաստական բանակցությունների ընթացքին: Բայց, ինչ վերաբերում է այսպես կոչված պաշտոնական լեզվին, այստեղ պիտի հետեւենք հակառակ գործելակերպի եւ պարկեշտ ու զիջող պիտի երեւանք, քանի որ քրիստոնյաների ժողովրդներն ու կառավարությունները վարժեցված են տեսնել միայն մեր ներկայացրած պատկերը: Նրանք մեզ, որպես մարդկային սերնդի բարերարներն ու փրկիչները պիտի համարեն: Ի դեմս ամեն ընդդիմության, պետք է ի վիճակի լինենք պատերազմ մղելու մեր դեմը ելնող համարձակ երկրի դրացիներին: Իսկ եթե այդ դրացիները համարձակվեն համախմբվել մեր դեմ, այն դեպքում պետք է ետ մղենք նրանց՝ ընդհանուր բախումի միջոցով:
Քաղաքականության մեջ հաջողության հասնելու ամենից ապահով ճամբան՝ կատարված ձեռնարկների վերաբերմամբ գաղտնապահությունն է. Դիվանագետի խոսքը պետք չէ համապատասխանի նրա գործին: Քրիստոնյա կառավարություններին պետք է պարտադրենք գործել համաձայն այս ծրագրի, որը գործադրության ենք դրել ընդարձակ սահմանի մեջ եւ որի հաջողությունը մոտենում է արդեն: Հանրային կարծիքը, որը մեծ ուժ է, այն ձեւավորող մամուլը դրված է մեր տրամադրության տակ, մեզ պետք է օգնի այս հողի վրա: Իրապես, մի քանի բացառություններից բացի, որոնք ավելորդ է հաշվի առնել, մամուլն ամբողջությամբ արդեն կախում ունի մեզանից:
Կարճ խօսքով եւ ամփոփելու համար Եւրոպայի քրիստոնյա պետություններին հպատակեցնելու դրությունը, դրանցից որեւէ մեկի դեմ ցույց պիտի տանք մեր ուժը, ահաբեկելով դրան, եւ, եթե հանկարծ պատահի, որ բոլորն էլ մեր դեմ ելլեն, այն դեպքում պիտի պատասխանենք ամերիկյան, ճապոնական եւ չինական զենքերով:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N8

Դատական իրավունքի երկդիմի բացատրությունը: Մասոնական վարչաձեւի գործակիցներ: Մասնավոր դպրոցներ եւ ամբողջովին մասնավոր բարձրագույն կրթություն: Միլիոնատեր տնտեսագետներ: Ո՞ւմ պետք է վստահենք պատասխանատու դիրքերը ղեկավարության մէջ:

Պետք է յուրացնենք բոլոր միջոցները, որոնք մեր հակառակորդները կարող են գործածել մեր դեմ: Դատական լեզվի նրբությամբ եւ ճկունությամբ պետք է գտնենք արդարացումը այն պարագային, երբ հարկ լինի հայտարարել որոշումներ, որոնք կարող են շատ հանդուգն ու անարդար նկատվել, որովհետեւ մեզ համար նպաստավոր է այս որոշումներն արտահայտել այնպիսի պայմաններում, որոնք պահելով իրենց օրինավոր բնույթը, պիտի ունենային նաեւ բարոյական բարձր արժեքների երեւույթը: Մեր վարչակարգը պետք է շրջապատվի քաղաքակրթության այն բոլոր ուժերով, որոնց մեջ պիտի գործի: Այն լրագրողներով, փորձառու դատավորներով, վարչական պաշտոնատարներով, դիվանագետներով, վերջապeս՝ մասնավոր վարժարանների մեջ եւ մասնավոր բարձրագույն զարգացումով նախապատրաստված մարդկանցով պիտի շրջապատվի: Այս մարդիկ պիտի իմանան ընկերային գոյության բոլոր գաղտնիքները, քաղաքականության տառերով ու բառերով կազմված բոլոր լեզուները, նրանք պիտի իմանան մարդկային բնության բոլոր թերությունները, նրանց բոլոր զգայուն լարերը, որոնցմով պիտի կարողանան խաղալ: Այդ լարերն են քրիստոնյաների ձգտումները, նրանց պակասությունները, առաքինություններն ու չարությունները, նրանց մասնավոր օրենսդրություններն ու կարգերը: Հասկանալի է, որ մեր կառավարության այս մտավորական գործակիցները չպիտի ընդգրկվեն քրիստոնjաների շարքերից, որոնք վարժված են իրենց վարչական ծառայությունը մատուցել առանց հետաքրքրվելու դրա օգտակարությամբ: Քրիստոնjաների վարչական պաշտոնատարները առանց կարդալու ստորագրում են պաշտոնագրերը: Նրանք շահից կամ փառամոլությունից մղված են պաշտոնավարում: Մեր կառավարությունը պիտի շրջապատենք տնտեսագետների ամբողջ բազմությամբ: Ահա՛ թե ինչո՛ւ ավելի նպաստավոր տնտեսական գիտությունները պետք է սովորեցնել հրեաներին: Նմանապես, պիտի շրջապատվենք սեղանավորների, գործարանատերերի ու դրամատերերի եւ մանավանդ միլիոնատերերի բազմությունով, որովհետեւ, կարճ խոսքով, դրամն է որ պիտի վճռի ամեն ինչ:
  Կարճ ժամանակամիջոց, մինչեւ որ կարելի լինի մեր պետության պատասխանատու պաշտոնները անվտանգ կերպով վստահել մեր հրեա եղբայրներին, պիտի վստահենք նրանց՝ այնպիսի նկարագրով եւ անցյալով անձերի, որ նրանց եւ ժողովուրդի միջեւ անդունդ բացվի: Իսկ մեր հրամանները անսաստելու պարագային, դատապարտությունն ու աքսորը պիտի սպասեն նրանց, այնպես որ պարտավորված պիտի լինեն միշտ պաշտպանել մեր շահերը մինչեւ իրենց վերջին շունչը:



ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N9

Մասոնական սկզբունքների կիրարկումը՝ ժողովուրդների դաստիարակությունը վերամշակելու նպատակով: Մասոնների նշանաբանը: Հակահրեականության կարեւորությունը: Մասոնականության դիկտատուրան: Ահաբեկումը: Մասոնականության ծառայողները: Քրիստոնյա պետությունների արթուն եւ կույր ուժերը: Ժողովուրդների մասնակցությունը իշխանություններին: Ինքնամատույց ազատականությունը: Կրթության եւ դաստիարակության սեփականացումը: Օրենքների մեկնաբանությունը: Ստորերկրեա երկաթուղիները:

 Մեր սկզբունքները կիրարկելու ժամանակ ուշադրություն դարձրեք այն ժողովուրդի նկարագրին, որի ծոցի մեջ եք գտնվում եւ գործում եք: Ժողովուրդների զարգացման վերամշակումից առաջ՝ այս սկզբունքների ընդհանուր եւ միատեսակ կիրարկումը չի՛ կարող հաջողվել: Սակայն, եթե կիրարկենք դրանք խոհեմությամբ, պիտի տեսնենք,որ տասնամյակ չանցած, ամենից համառ նկարագիր ունեցողն իսկ փոխված պիտի լինի եւ մենք մի ժողովուրդ էլ ավելի պիտի ունենանք մեր հրամանների ներքո:
 Երբ պիտի գա մեր թագավորությունը, «Ազատություն, հավասարություն, եղբայրություն» եղած մեր նշանաբանը պիտի փոխարինենք ոչ թե ուրիշ նշանաբանով, այլ՝ այս միեւնույն բառերով, եւ պիտի ասենք՝ ազատության իրավունքը, հավասարության պարտականությունը եւ եղբայրության իդեալը: Ցուլը պիտի բռնենք եղջյուրներից: Արդարեւ, մեր կառավարությունից բացի բոլոր մյուս կառավարությունները քանդեցինք, հակառակ նրան, որ նրանցից շատերը դեռ գոյություն ունեն իրավապես: Մեր օրերում, եթե մի պետություն բողոքի ձայն բարձրացնի մեր դեմ, այդ պիտի կատարի ձեւականորեն եւ ըստ մեր ցանկության ու հրամանի, որովհետեւ դրա հակահրեականությունը պետք է մեզ՝ մեր փոքր եղբայրներին կառավարել կարողանալու համար: Ավելի պիտի չծանրանանք այս մասին, որովհետեւ մեր խոսակցությունների ընթացքում այս նյութի շուրջ հաճախ արտահայտվեցինք:
Իրականում, այլեւս խոչընդոտներ չկան մեր առջեւ: Մեր Գերագույն Կառավարությունը գտնվում է օրենքներից ավելի բարձր պայմանների մեջ, որն մենք որակում ենք հզոր ու ազդու մի բառով՝ «դիկտատուրա»: Ամենայն գիտակցությամբ կարող ենք ասել, թե արդեն իսկ մե՛նք ենք օրենսդիրները: Դատավճիռներ ենք արձակում, մահապատիժներ ենք հրամայում եւ ներումներ ենք շնորհում. մեր բանակների ղեկավարների նման թառած ենք սպարապետի ձիու վրա: Ուժեղ կերպով պիտի կառավարենք, որովհետեւ մեր ձեռքին ունենք մնացորդների մի մասը, որ ժամանակին հզոր էր, բայց այսօր մեզ է ենթարկվում: Անսահման փառամոլությունները, բոցավառ անկշտությունները, անողոք վրիժառություններն ու ատելավառ կրքերը մեր ձեռքերի մեջ ենք բռնած:
Մեզանից է դուրս գալիս ահաբեկումը, որ ամեն ինչ ողողում է: Մեր ծառայության մեջ ունենք ամեն կարծիքի եւ ամեն սկզբունքի մարդիկ՝ միապետությունների վերահաստատիչներ, ամբոխավարներ, ընկերվարականներ, համայնավարներ եւ ամեն կարգի ցնորամիտներ: Ամբողջ աշխարհը գործածում ենք՝ մեզ ծառայեցնելու համար: Սրանցից ամեն մեկը իշխանության վերջին մնացորդների կողերն են փորում եւ ջանում են տապալել ամեն ինչ, որ կանգուն է մնացած: Բոլոր պետությունները տառապում են այս գաղափարներից, հանգստություն են փնտրում եւ պատրաստ են ամեն ինչ զոհելու՝ ի սէր խաղաղության: Սակայն, խաղաղություն պիտի չպարգեւենք նրանց, մինչեւ որ խոնարհորեն եւ առանց վերապահության չճանաչեն մեր Գերագույն Կառավարությունը:
 Ժողովրդին սկսավ աղաղակել, թե ընկերային հարցը պետք է լուծել միջազգային համաձայնությամբ: Ժողովրդին մասերի բաժանումը, սակայն, բոլորն էլ մեր տրամադրության տակ է դրած, որովհետեւ մրցակցական պայքարի ուժ տալու համար դրամի կարիք կա, իսկ դրամ միայն մենք ունինք:
Պետք էր վախնայինք արքաների՝ մշտարթուն ուժից՝ ժողովուրդի կույր ուժի հետ կնքելիք զինակցությունից, բայց մենք, նմանօրինակ հավանականության դեմ ամեն կարելի միջոց ձեռք ենք առել: Այս երկու ուժերի միջեւ փոխադարձ ահաբեկման պատը բարձրացրել ենք: Այս ձեւով, մեր հենարանը կմնա ժողովուրդի կույր ուժը եւ մենք միակն ենք այն առաջնորդելու համար: Ու պիտի գիտնանք այն ապահով կերպով դեպի մեր նպատակը առաջնորդել:
Որպեսզի այս կույր ուժը չկարողոնա ձերբազատվել մեր առաջնորդությունից, պարտավոր ենք ժամանակ առ ժամանակ ուղղակի շփվել դրա հետ, եթե ոչ անձամբ, գեթ մեր ամենից հավատարիմ եղբայրների միջոցով:
Երբ ճանաչված կառավարություն դառնանք, ժողովրդին անձամբ պիտի խոսենք հանրային հրապարակներում, եւ մեզ նպաստող ոգով նրանց պիտի սովորեցնենք քաղաքականության վերաբերյալ խնդիրները: Մեր կառավարության ներկայացուցիչի կամ նույն ինքն՝ թագավորի կողմից ասվելիք խոսքն անկարելի է, որ անմիջապես չիմացվի ամբողջ պետության մեջ, որովհետեւ ասվածները բերնե բերան արագորէն պիտի տարածվեն:
Քրիստոնեաների հաստատած կարգերը անժամանակ կերպով քանդելուց խուսափելու համար, խոհեմորեն թափանցում ենք նրանց ներսը եւ ձեռք ենք առում նրանց մեքենականության զսպանակները: Այս զսպանակների միջոցով հաստատված կարգուսարքը խիստ էր, բայց արդար: Մենք փոխարինեցինք այն՝ միայն մեր կամքից կախում ունեցող բռնապետական անկարգությամբ: Մասնակցեցինք ընտրությունների, մամուլի, անհատական ազատության, արդարադատության եւ մանավանդ դաստիարակության եւ կրթության, որոնք ազատ գոյության անկյունաքարերն են կազմում: Պղտորեցինք, անասնացրեցինք եւ ապականեցինք քրիստոնյա երիտասարդությանը՝ մեզանից ներշնչված սկզբունքների եւ տեսությունների վրա հենելով, հակառակ նրան որ դրանց սուտ լինելը մենք գիտեինք:
Առանց ըստ էության փոխելու գոյություն ունեցող օրենքները, այլ պարզապես հակասական մեկնաբանություններով այլափոխելով դրանք, հսկայական հաջող արդյունքներ ձեռք բերեցինք: Սկզբում արդյունքներն այն եղան, որ մեր մեկնաբանությունները ծածկեցին օրենքները, որից հետո բոլորովին հեռացրեցին կառավարողների տեսողությունից, մինչեւ որ այս վերջինները այնքան խառնաշփոթ օրենսդրության մեջ իրենք իրենց իսկ զանազանելու անկարող եղան: Սրանից ծագում առավ եւ խղճի դատարանների տեսությունը:
Կասեք, թե բազմությունները մեր դեմ պիտի ելլեն՝ եթե հասկանան եղածը: Այս պարագայի համար, սակայն, Արեւմուտքի բոլոր երկրների մեջ մեր ձեռին ունինք այնքան զարհուրելի միջոցներ, որ ամենից խիզախ հոգիներն անգամ պիտի դողան: Բոլոր մայրաքաղաքների մեջ հիմիկվանից պիտի շինվեն ստորերկրյա երկաթուղիներ, դրանք օդը պիտի հանենք, ինչպես օդը պիտի հանենք երկրի բոլոր կազմակերպություններն ու դիվանատները:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N10

Իրերի ուժը քաղաքականության մեջ: Ստորության հնարագիտությունը: Մասոնների պետական հարվածը ի՞նչ կխոստանա: Ուղղափառ քվեն: Ինքնագնահատումը: Մասոնների պետերը: Մասոնականության ներշնչող առաջնորդը: Օրենսդրական հաստատությունները եւ դրանց գործունեությունը: Ազատականության թույնը: Սահմանադրությունը կուսակցությունների պառակտումների դպրոցն է: Ժողովրդավարական ժամանակագրությունը: Նախագահները մասոնականության ստեղծագործությունն են: Նախագահների պատասխանատուն: Խաբեությունը: Խորհրդարանի եւ նախագահի դերը: Մասոնականությունը օրենսդրական ուժ է: Ժողովրդավարական նոր Սահմանադրությունը: Ցատկ դեպի մասոնական միապետություն: Տիեզերական թագավորի գահակալության պահը: Հիվանդությունների փոխանցում եւ մասոնականության այլ չարիքները: 

Կրկնում ենք այսօր մինչեւ հիմա մեր ասածները եւ ձեզանից խնդրում ենք հիշել, թե կառավարություններն ու ժողովուրդները միայն արտաքին երեւույթներով են բավարարվում: Արդեն, ինչպե՞ս պիտի զանազանեն ներքին նշանակությունը, երբ նրանց ներկայացուցիչները միայն զբոսնելու մասին են խորհում: Այս մանրամասնությունը գիտենալը մեծ կարեւորություն ունի մեր քաղաքականության համար: Այն պիտի օգնի մեզ, երբ սկսենք իշխանության, խոսքի եւ մամուլի ազատության, խղճի ազատության, ընկերակցության իրավունքի, օրենքի առջեւ հավասարության, ինչքի եւ բնակարանի անձեռնմխելիության, տուրքերի եւ օրենքների հետադարձ ուժի բաշխման վերաբերեալ վեճերը:
Սրանք բոլոր այնպիսի խնդիրներ են, որ բացե ի բաց եւ անմիջապես պետք չէ վնասել ժողովրդին: Այն պարագային երբ վնասելը անխուսափելի պիտի դառնա, պետք չէ որ մեկիկ-մեկիկ հիշատակենք դրանք, այլ ամփոփ կերպով պիտի ասենք, որ նորագույն իրավունքի սկզբունքները ճանաչված են մեր կողմից: Այս լռությունը կարեւոր է, որովհետեւ հիշատակված սկզբունքը ազատ է թողնում մեզ բացառություն նկատելու այս կամ այն, եւ այս՝ առանց նշմարվելու, մինչդեռ, հիշատակելու պարագային, պետք կլինի դրանք անվերապահորեն ընդունել:
Ժողովուրդը մասնավոր սեր եւ մեծ գնահատանք ունի տաղանդավոր քաղաքագետների հանդեպ եւ նրանց բոլոր չափազանցություններին միայն խոսքով է պատասխանում: Խաբեություն է այս, բայց որքան վարպետորեն: Ստորություն է, բայց որքան ճարպիկ: Որքան ամբարտավան անամոթություն:
Խորհում ենք մասնակից դարձնել բոլոր ազգերին հիմքից բարձրացվելիք նոր շենքի կառուցմանը, որի յատակագիծը մե՛նք ենք պատրաստել: Ահա՛ թե ինչո՛ւ պետք է ձեռք ձգենք հոգեկան այն ուժն ու քաջությունը, որոնք, հանձին մեր հիմնադիրների, պիտի փշրեն ամեն խոչնդոտ մեր ճամբի վրա: Երբ իրականացնենք մեր պետական հարվածը, պիտի ասենք ժողովուրդներին.
- «Ամեն ինչ զարհուրելի կերպով վատ ընթացավ, բոլորն էլ իրենց տոկալու կարողությունից ավելի տուժեցին: Ձեր մտահոգությունների պատճառները, ազգությունների սահմանները, դրամների տարբերությունը մենք կվերացնենք: Անկասկած, ազատ եք հնազանդության երդում տալու մեզ, բայց կկարողանա՞ք գիտակցորեն անել այս, ձեզ ընծայվածը փորձելուց առաջ»:
Այն ժամանակ մեզ պիտի աստվածացնեն եւ հուսադրությունների միակամ խանդավառությամբ պիտի կրեն մեզ հաղթանակորեն: Ուղղափառ քվեն, որը մեր գահակալության գործիքը դարձրեցինք եւ որին վարժեցրեցինք նաեւ մարդկության ստորին խավը կազմող մասերը՝ փոխադարձ հասկացողությունների եւ խմբերի միացման շնորհիվ, վերջին անգամն էլ պիտի խաղա իր դերը, որպեսզի արտահայտի մարդկության միակամ ցանկությունը՝ մեզ դատելուց առաջ մոտիկից ճանչնալու ուղղությամբ:
Այս նպատակով, պետք է ընդհանրացնենք ուղղափառ քվեն ամենքի համար, առանց դասակարգի եւ ընտրական արձանագրությունների զանազանության, որպեսզի հաստատենք մեծամասնության բացարձակապետությունը, որը չենք կարող հաջողացնել զարգացած դասակարգերի միջոցով: Այս ձեւով, բոլորն էլ սեփական արժեքի գաղափարին վարժեցնելով, պիտի քանդենք քրիստոնեական ընտանիքի կարեւորությունն ու դրա դաստիարակչական արժեքը, պիտի արգիլենք անհատականություններ հայտնվելը, ժողովուրդը նրանց թույլ չպիտի տա հրապարակ գա եւ խոսի: Նրանք վարժված են հնազանդվել միայն մեզ, որովհետեւ մենք վճարում ենք նրանց հնազանդությունն ու ընծայած ուշադրությունը: Այսպիսով, ժողովուրդներից պիտի ստեղծենք մի ուժ, այնքան կույր, որ չկարողանա շարժվել առանց առաջնորդվելու մեր գործակալներից, ովքեր նշանակած պիտի լինենք իրենց վարիչների փոխարեն: Այն պիտի ենթարկվի այս վարչաձեւին, որովհետեւ պիտի հասկնա, որ իր շահերը, ստանալիք նվերներն ու ամեն տեսակ բարիքները նոր ղեկավարներից կախում ունեն:
Գործունեության ծրագիրը պետք է ամբողջովին պատրաստվի մի անձի կողմից, որովհետեւ անկապակից բան պիտի լինի այն, եթե շատ անձերի հանձնվեր դրա խմբագրությունը: Այս պատճառով, կարող եք ծանոթանալ ծրագրին, բայց չենք կարող վիճել դրա շուրջ, որպեսզի չփչացնենք դրա ներշնչյալ բնույթը, գրա մասերի կապակցությունը, գործնական ուժը եւ դրա ամեն մի կետի գաղտնի նշանակությունը: Ուղղափառ քվեն կարելի է վիճարկել եւ խարխափել դրա շուրջ: Այն պիտի պահի հետքերը բոլոր սխալ ըմբռնումների եւ այն միտքերի, որոնք պիտի չկարողանան նշմարել առաջադրված նպատակի խորքն ու կապակցությունը:
Մեր ծրագիրները պետք է լավ կազմված եւ ուժեղ լինեն: Ահա՛ թե ինչո՛ւ մեր ղեկավարի հանճարեղ աշխատությունը պետք չէ բազմությունների ոտքերի առջեւ նետենք, ո՛չ էլ այն սահմանափակ մասի տրամադրենք:
Այս ծրագիրներն առայժմ չպիտի տապալեն պետական նորագույն հիմնարկությունները. պիտի փոխեն միայն բնույթն ու զարգացումը նրանց տնտեսության, որ ենթարկվեն մեր ծրագրերի ուղղությանը:
Գրեթե բոլոր երկիրների մեջ, զանազան անունների ներքո, գոյություն ունեն այսպիսի բաներ՝ ներկայացուցչություն, նախարարություններ, ծերակույտ, պետական խորհուրդ, օրենսդրական մարմին եւ գործադիր իշխանություն: Հարկ չկա բացատրել ձեզ այս հիմնարկությունների՝ իրար միջեւ ունեցած հարաբերությունների մեքենականությունը, որովհետեւ ձեզ լիովին ծանոթ են այս բոլորը: Նշեցե՛ք միայն, թե այս պետական հաստատություններից յուրաքանչյուրը կհամապատասխանի պետության լուրջ մի գործին. կխնդրենք, նշեցե՛ք նմանապես, որ լուրջ կկոչենք գո՛րծը եւ ոչ թե հիմնարկությունը: Ուրեմն հիմնարկությունները չէ՛, որ կարեւոր են, այլ՝ դրանց գործունեությո՛ւնը: Այս հիմնարկությունները իրենց մեջ ամփոփում են պետության բոլոր գործերը՝ դրանց վարչական, օրենսդրական եւ գործադիր գործունեությունները: Այս պատճառով էլ դրանք գործում են պետական օրգանիզմի մեջ այնպես, ինչպես գործարանները՝ մարդկային մարմնի մեջ: Եթե վնասենք պետական մեքենականության մի մասին, պետությունը պիտի հիվանդանա, ինչպես մարդկային մարմինը, եւ պիտի մեռնի:
Երբ պետության մի օրգանիզմի մեջ ներարկենք ազատականության թույնը, դրա ամբողջ քաղաքական կառուցվածքը կփոխվի: Պետությունները կվարակվեն մահացու հիվանդությամբ՝ արյան տարբաղադրությամբ: Այնուհետեւ դրանց կմնա միայն սպասել իրենց հոգեւարքի վախճանին:
Ազատականությունից ծագեցին սահմանադրական վարչակարգերը, որոնք, քրիստոնյաների համար փոխարինեցին փրկարար միապետությանը: Իսկ սահմանադրությունը, ինչպես գիտեք, լոկ մի դպրոց է պառակտումների, տարակարծություններ, վեճերի եւ կողմերի ամուլ խռովարարություններ, մի խոսքով՝ այն ամեն բանի, որ կարող է քայքայել պետության անհատականությունը: Բեմն ու մամուլը անգործունեության եւ անկարողության դատապարտեցին վարիչներին ու նրանց դարձրեցին անպետք կամ նվազ անհրաժեշտ: Սրանով է բացատրում նրանց հետագա տապալումը: Այն ժամանակ, հանրապետության հիմնումը կարելի կդառնա, այն ժամանակ վարիչը կփոխարինենք ծաղրանկար կառավարությամբ եւ նախագահով, որ կքաշքշվի մեր ստեղծագործության, մեր ստրուկների բազմության մեջ: Այս կհանդիսանա քրիստոնյա ժողովրդի կամ քրիստոնյա ժողովուրդների համար պատրաստված ականի հիմքը:
Ապագայում պիտի ստեղծենք նաեւ նախագահների պատասխանատուն: Այն ժամանակ, առանց արգելքի պիտի իրագործենք արարքներ, որոնց համար մեր անդեմ ստեղծագործյալը պատասխանատու պիտի լինի: Մեր ի՛նչ հոգն է, եթե նոսրանան իշխանությունների վրա աչք ունեցողների շարքերը, եւ, նախագահների պակասի հետեւանքով, երկիրը ամբողջովին փտեցնելու ի վիճակի անշարժություններ առաջ պիտի գան:
Այս արդյունքը ձեռք ձգելու համար, սադրանքներ պիտի նյութենք հաջողացնելու համար ընտրությունը այնպիսի նախագահների, որոնց անցյալը արատավորված է անարգ արարքով:
Մերկացումների վախը,- որ իշխանության գլուխն անցնող ամեն անձի հատկանիշն է,- իր առանձնաշնորհները պահելու ցանկությունը եւ իր աստիճանի իրավունքը եղող օգուտներն ու պատիվները դրանք պիտի դարձնեն մեր հրահանգների հավատարիմ գործադրիչներ: Խորհրդարանը պիտի ծածկի, պիտի պաշտպանի եւ պիտի ընտրի նախագահներ, բայց մենք, խորհրդարանից պիտի խլենք օրենքներ առաջարկելու եւ դրանք փոխելու իրավունքը: Այս իրավունքը պիտի տրվի պատասխանատու նախագահին, որը խաղալիք պիտի լինի մեր ձեռքին:
Կառավարության ուժը, անշուշտ, բոլոր հարձակումների թիրախը պիտի դառնա: Պաշտպանվելու համար, դրա իրավունք պիտի տանք պահանջելու ժողովուրդի դատաստանը, առանց սակայն այս վերջնիս ներկայացուցիչների միջամտության. այսինքն՝ այն պիտի դիմի մեր կույր ծառային՝ ժողովուրդի մեծամասնությանը:
Բացի դրանից, նախագահին պիտի տանք պատերազմ հռչակելու իրավունքը: Պիտի արդարացնենք նրա այս վերջին իրավունքը, ասելով որ նախագահը, իբրեւ երկրի բոլոր զինված ուժերու պետը, պետք է այս վերջինները ունենա իր տրամադրության տակ, պաշտպանելու համար հանրապետական նոր Սահմանադրությունը, որին պատասխանատու ներկայացուցիչը պիտի լինի ինքը: Այս պայմաններում, բանակի պետը պիտի գտնուի մեր ձեռքերի մեջ, եւ, մեզանից ո՛չ ոք չպիտի ղեկավարի օրենսդրական իշխանությունը:
Ներմուծելով հանրապետական Սահմանադրությունը, խորհրդարանից պիտի խլենք նաեւ հարցապնդումների իրավունքը՝ քաղաքական գաղտնիքները պահպանելու պատրվակի տակ: Նոր Սահմանադրությամբ, նվազագույնի պիտի հասցնենք երեսփոխանների թիվը, որի հետեւանքը պիտի լինի քաղաքական կիրքերի միեւնույն համեմատությամբ նվազումը: Եթե, հակառակ ամեն ակնկալության, քաղաքական այս կրքերը դարձյալ երեւան գան այս փոքրաթիվ երեսփոխանների մոտ, այն դեպքում բոլորովին պիտի ջնջենք նրանց՝ դիմելով ժողովրդի մեծամասնությանը:
Նախագահից կախում պիտի ունենա խորհրդարանի եւ ծերակույտի նախագահն ու փոխ-նախագահը: Եւ, խորհրդարանի տեւական նստաշրջանների փոխարեն պիտի բավականանանք մի քանի ամիս միայն տեւելիք նիստերով:
Բացի դրանից, նախագահը, իբրեւ գործադիր իշխանության պետը, իրավունք պիտի ունենա հրավիրելու եւ լուծելու խորհրդարանը, իսկ լուծելու պարագային՝ հետաձգելու նոր հրավիրման ժամանակամիջոցը: Սակայն, որպեսզի մեր հաստատած նախագահը այս բոլոր ապօրինությունների հետեւանքների համար պատասխանատու չլինի,- բան, որը պիտի վնասեր մեր ծրագիրներին,- նախարարներին եւ նախագահին շրջապատող մյուս պաշտոնատարներին պիտի ներշնչենք Սահմանադրության տրամադրությունները իրենց իսկ միջոցներով չարաչար գործածելու գաղափարը, որպեսզի նրանց փոխարեն իրենք պատասխանատու լինեն: Կթելադրենք մանավանդ այս դերը վերապահել, ըստ նախապատվության՝ ծերակույտին, պետական խորհրդին եւ նախարարների խորհրդին, քան մեկուսի անձերի:
Նախագահը պիտի մեկնաբանի գոյություն ունեցող օրենքները, որոնք կարելի է մեկնաբանել տարբեր ձեւերով եւ ըստ մեր ցանկության, իսկ երբ պետք լինի՝ մեր ցուցմունքի համաձայն պիտի ջնջի դրանք: Հետո, իրավունք պիտի ունենա առաջարկելու ժամանակավոր օրենքներ, առաջարկելու նույնիսկ Սահմանադրության փոփոխությունը՝ պետության գերագույն շահերի պատրվակի տակ:
Այս միջոցները հնարավորություն պիտի տան մեզ քիչ առ քիչ, քայլ առ քայլ ջնջելու ամեն ինչ, որ նախնական շրջանում գործի գլուխ անցած ժամանակ ստիպված էինք ներմուծել պետությունների Սահմանադրությունների մէջ: Այս կերպով եւ անտեսանելի ձեւով պիտի ջնջենք բոլոր տեսակի Սահմանադրությունները, երբ մեր միապետության տակ բոլոր կառավարությունների միացման պահը հնչի:
Մեր միապետության ճանաչումը կարող է իրականանալ Սահմանադրության ջնջումից առաջ, եթե խռովություններից եւ իրենց վարիչների թեթեւություններից հոգնած ժողովուրդները աղաղակեն.
- «Վռնդեցե՛ք սրանց եւ տվե՛ք մեզ տիեզերական թագավոր, որ կարողանա մեզ միացնել եւ վերացնել մեր պառակտումների պատճառները, պետությունների եւ կրոնների սահմանները, պետությունների շահերը, մի թագաւոր, որ մեզ պարգեւի այն խաղաղությունն ու հանգիստը, որը չենք կարող ձեռք բերել մեր վարիչների եւ ներկայացուցիչների միջոցով»:
Դուք էլ լավ գիտեք, որ մեր այս բաղձանքները իրագործելու համար, պետք է շարունակ եւ բոլոր երկիրների մեջ խանգարենք կառավարության եւ ժողովրդի հարաբերությունները, որպեսզի արար աշխարհ հոգնեցնենք պառակտումներով, թշնամությամբ, ատելությամբ, անոթությամբ եւ հիվանդությունների փոխանցումով, այնպես որ քրիստոնյաները, մեր լրիվ եւ ամբողջական տիրապետության դիմելուց բացի ուրիշ փրկություն չգտնեն: Եթե շնչելու ժամանակ տանք բոլոր ժողովուրդներին, նպաստավոր րոպեն թերեւս բնավ չգա:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N11

Նոր Սահմանադրության ծրագիրը: Առաջարկված պետական հարվածի շուրջ որոշ մանրամասնություններ: Քրիստոնյաները ոչխարներ են: Մասոնականությունն ու իր օթյակները եւ քրիստոնյա… անասունները:

Պետական խորհուրդը ներկայ պիտի գտնվի հեղինակություն տալու համար կառավարության ուժին: Օրենսդրական մարմինը, օրենքներն ու պետի հրամանները խմբագրող պարզ վարչությունը պիտի լինի իրականության մեջ: 


Ահավասիկ մշակվելու վրա գտվող նոր Սահմանադրության ծըրագիրը.- Պիտի ստեղծենք օրենքը, իրավունքը եւ արդարադատությունը
1) Օրենսդրական մարմնի տարված առաջարկների ձեւով,
 2) Նախագահի հրամանագրերով՝ ընդհանուր հրամանագրերի ձեւով, ծերակույտի ակտերով եւ պետական խորհուրդի որոշումներով՝ նախարարական հրամանագրերի միջոցով,
 3) Պետական հարվածի ձեւով, երբ այն նպատակահարմար նկատվի:
Գործունեության այս եղանակը մոտավորապես սահմանելուց հետո, այժմ զբաղվենք մանրամասնություններով այն միջոցների, որոնք մեզ պետք պիտի լինեն՝ առաջադրված ձեւով կերպարանափոխելու համար պետությունը: Ասել կուզենք՝ մամուլի ազատությունը, ընկերակցելու իրավունքը, խղճի ազատությունը, ընտրելու եւ ընտրվելու սկզբունքը եւ շատ ուրիշ բաներ, որոնք պետք է անհետանան մարդկանց մտքերից եւ կամ փոխվեն արմատապես, նոր Սահմանադրությունը հռչակելուն պես: Այն դեպքում միայն կարելի կլինի միաժամանակ հրատարակել մեր բոլոր հրամանագրերը: Վերջում՝ զգալի ամեն փոփոխություն վտանգավոր է, որովհետեւ, եթե այս փոփոխությունը կատարվի բուռն խստությամբ, այս բնույթը ունեցող նոր փոփոխությունների վախը կարող է հուսահատություն առաջ բերել: Եթե, ընդհակառակը, կատարվի հետագայում ընծայվելիք հեշտ ձեւով, այն դեպքում էլ պիտի ասվի թե հասկացանք մեր սխալը, ինչ որ պիտի տկարացնի նոր իշխանության անսխալականության փայլը, եւ կամ, պիտի կարծեն, թե վախեցանք ու պարտավորվեցինք զիջումներ անել, որոնց համար ո՛չ ոք շնորհակալ չպիտի լինի մեզանից, որովհետեւ մեզ վրա դրված պարտադրանքը պիտի տեսնի նրանց մեջ: Թե՛ մեկը եւ թե՛ մյուսը պիտի վնասեն նոր Սահմանադրության հեղինակությանը: Կցանկանանք, որ այդ Սահմանադրության հռչակման օրը, երբ ժողովուրդները անակնկալի եկած պիտի լինեն կատարված պետական հարվածով եւ պիտի մնան անշարժ ու ահաբեկ, կուզենանք որ այդ օրը հասկանան, թե այնքան ուժեղ ենք եւ այնքան անխոցելի, որ ո՛չ մի բան նկատի չենք առնելու, որ ո՛չ միայն որեւէ ուշադրության չենք արժանացնելու նրանց կարծիքները եւ ցանկությունները, այլեւ պատրաստ ենք եւ ի վիճակի՝ անվիճելի ուժով արգելելու ամեն արտահայտություն իրենց այս ցանկություններից եւ կարծիքներից, որ միակ հարվածով ձեռք կբերենք մեզ պետք եղածը եւ որ ո՛չ մի պարագայում չենք կիսի իշխանությունը նրանց հետ: Այն ժամանակ նրանք պիտի գոցեն իրենց աչքերը եւ պիտի սպասեն դեպքերի:
Քրիստոնյաները ոչխարների հոտեր են եւ մենք՝ նրանց գայլերը: Գիտեք, թե ի՛նչ կսպասի ոչխարներին, երբ գայլերը փարախից ներս մտնեն: Ամեն բանի առջեւ պիտի գոցենք նրանց աչքերը, որովհետեւ պիտի խոստանանք նրանց խլված բոլոր ազատությունները վերադարձնել, երբ խաղաղության թշնամիները հանդարտած եւ կողմերն էլ անզորության մատնված լինեն:
Ավելորդ է ասել, որ երկար ժամանակ պիտի սպասեն դեպի այս անցյալը վերադառնալու համար:
Ինչո՞ւ համար հնարեցինք եւ քրիստոնյաներին ներշնչեցինք ամբողջ այս քաղաքականությունը, առանց նրանց ներս թափանցելու առիթը տալու, եթե ոչ նրա համար, որ մեր ցրված ցեղը կարողանա գաղտնորեն իրագործի այն, ինչ որ չէր կարողացել անել բացահայտ: Այս եղավ ձգտումը մեր գաղտնի կազմակերպության, որի նպատակները ո՛չ ոք չգիտի: Իսկ այս նպատակների մասին նվազագույն կասկածն անգամ չունեն քրիստոնյա անասունները, որոնք մեր կողմից քաշված են օթյակները՝ բացից գործող բանակից ներս, որպեսզի դրանով կարողանանք մոլորեցնել իրենց եղբայրներին:
Աստված մեզ՝ իր ընտրյալ ժողովրդին տվեց սփյուռքը, եւ մեր ցեղի այս անզորության մեջ երեւան եկավ մեր ուժը, որ առաջնորդեց մեզ այսօր համաշխարհային տիրապետության սեմի առջեւ:
Քիչ բաներ կպակասեն մեզ տակավին՝ այդ տիրապետության հիմքերը ամբողջացնելու համար:



ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N12


«Ազատություն» բառի մասոնական մեկնաբանությունը: Մամուլի ապագան մասոնական թագավորության մեջ: Մամուլի հակակշիռը: Թղթակցության գործակալությունները: Ի՞նչ է առաջադիմությունը մասոնների համար: Մասոնական փոխոգնությունը մամուլի մեջ: Գավառական հանրային պահանջների ձեւավորումը: Նոր վարչաձեւի անսխալականությունը:

«Ազատություն» բառը, որը կարող ենք զանազան ձեւերով բացատրել, պետք է սահմանենք հետեւեալ կերպ.
- Ազատությունը՝ օրենքով թույլատրած որեւէ բան անելն է:
Այս բառը ա՛յս ձեւով բացատրելով մեր ձեռքը պետք է անցնի ամեն ազատություն, որովհետեւ օրենքները պետք է ջնջեն կամ ստեղծեն այն ամենը, որոնք նպաստավոր են մեզ համար՝ վերը պարզված ծրագրի համաձայն:
Գալով մամուլին, նկատի պետք է առնել, թե այն ի՞նչ դեր է խաղում այսօր: Այն կրքեր հրահրելու եւ կուսակցությունների եսասիրությունը պահպանելուն է ծառայում: Ունայնամիտ է, անիրավ, խաբեբա, եւ, շատ մարդիկ չեն իմանում դրա ծառայության բնույթը: Ձիու վրա ուժեղ սանձերով պիտի կապկպենք այն եւ միեւնույնը պիտի անենք ուրիշ տպագրյալ գործերի համար, որովհետեւ ինչի՞ պիտի ծառայի մամուլից ձերբազատվելը, եթե գրքերն ու գրքույկները թիրախ պիտի չդարձնենք: Պետք է փոխենք հրապարակագրությունը, որ այսօր սուղ է նստում մեզ վրա, քանի որ դրա շնորհիվ գրաքննում ենք թերթերը՝ իբրեւ հասույթի աղբյուր մեր պետության համար: Պետք է սահմանենք մամուլի մասնավոր տուրքը: Երաշխավորություններ պետք է պահանջենք թերթերի եւ տպարանների հիմնումի համար: Այսպիսով, մեր կառավարությունը ապահովված պետք է լինի մամուլից գալիք ամեն հարձակման դեմ: Տրված պարագային անողոք տուգանքներ պետք է սահմանենք: Դրոշմաթուղթ, երաշխավորություն եւ տուգանք.- սրանք խոշոր հասույթներ պետք է բերեն պետությանը:
 Ճշմարիտ է, որ կուսակցական թերթերը դրամական կորուստներից դուրս պետք է մնան: Երկրորդ հարձակումով պետք է դադարեցնենք դրանք անմիջապես: Ո՛չ ոք անպատիժ կերպով չպիտի կարողանա վնասել մեր անսխալական իշխանության հմայքին:
 Թերթը դադարեցնելու որպես պատրվակ պետք է ասենք, թե այն, առանց պատճառի եւ նպատակի, կրքեր է հրահրում: Կխնդրենք նշել, թե մեզ վրա հարձակողների մեջ պետք է գտնվեն նաեւ մեր ստեղծած թերթերը. սակայն, դրանք պետք է հարձակվեն բացառապես այն կետերի վրա, որոնց փոփոխությունը պետք է ցանկանանք մենք:
Առանց մեր հակակշռի՝ ո՛չ մի բան չպիտի հաղորդվի հասարակությանը:
Մեր օրերի այս արդյունքը ձեռք է բերվել այն իրողությամբ, որ բոլոր լուրերը ստացվում են աշխարհի բոլոր կողմերում հաստատված լրատվական բազմաթիվ գործակալությունների կենտրոնացմամբ: Այս գործակալությունները բոլորովին մերը պետք է դառնան եւ մեր պարտադրածներից բացի ուրիշ ո՛չ մի բան հրատարակության չպիտի տան:
Երբ որ հաջողվի ստրկացնել քրիստոնյաների մտքերն այն աստիճան, որ բոլորն էլ համաշխարհային իրադարձութունները դիտեն մեր դիտակների գունավոր ոսպնեակների միջոցով, որոնք կդնենք նրանց աչքերի առջեւ, երբ որ ո՛չ մի պետության մեջ գոյություն չունենան դարակներ, որոնք մեզնից պահեն քրիստոնյաների կողմից ողորմելի կերպով պետական կոչված գաղտնիքները, ի՞նչ պիտի պատահի, երբ դառնանք տիեզերքի ճանաչված տերերը՝ հանձին մեր տիեզերական արքայի:
Ով որ ուզենա գրադարանապետ կամ հրատարակիչ լինել, պետք է պարտավորվի ունենալ վկայական, որն անմիջապես ետ պետք է առնվի այն պարագային, երբ վկայականի տերը, տգեղ արարքի պատճառով հանցավոր նկատվի: Այս միջոցներով, մտածողության օրգանը մեր կառավարության ձեռքի մեջ պետք է լինի կրթիչ միջոց, որ ժողովրդական զանգվածների այլեւս չպիտի թուլատրի խոտորել առաջադիմության բարիքները:
Մեզանից ո՞վ կանգիտանա, որ այս երեւակայական բարիքները ուղղակի այլանդակ երազների կհանգեն: Այս երազներից ծագեցին մարդկանց եւ իշխանությունների միջեւ անիշխանական հարաբերությունները, որովհետեւ առաջադիմությունը, կամ, ավելի ճիշտ՝ առաջադիմության գաղափարը, ներշնչեց գաղափարը ամեն տեսակի ազատագրման, առանց նախասահմանելու նրանց սահմանները: Եթե ոչ գործնապես, գեթ մտքով անիշխանականներ են ամեն նրանք, ովքեր ազատականներ են կոչվում: Նրանցից յուրաքանչյուրը հետապնդում է ազատության ինքնախաբեությունը եւ հանգում է անիշխանության, բողոքելով պարզապես բողոքած լինելու գոհունակության համար:
 Վերադառնանք մամուլին: Զանազան դրոշմաթղթերով եւ գրավներով վնաս պիտի հասցնենք թերթերին եւ առհասարակ ամեն տպագրական գործի: Երեսուն թերթից պակաս ունեցող գիրքերը կրկնապատիկ տուրք պիտի վճարեն: Պետք է դրանք մտցնենք բրոշյուրներ դասակարգի մեջ, մեկ կողմից սահմանափակելու համար թիվը պարբերաթերթերի, որոնք ամենավատ թույնն են հանդիսանում, մյուս կողմի գրողներին պարտադրելու համար գրել երկարաշունչ գործեր, որոնք սուղ արժելով, շատ քիչ պիտի կարդացվեն: Ընդհակառակը, ինչ որ մենք պետք է հրատարակենք նախասահմանված շրջանակի մեջ, էժան պետք է լինի եւ պետք է կարդացվի ամենքի կողմից: Տուրքը գրելու խուլ ցանկությանը լռություն պետք է պարտադրի, եւ պատժվելու վախը մեր կամքին պետք է ենթարկի գրողներին:
 Եթե գտնվեն մեր դեմ գրել ցանկացող մարդիկ, ո՛չ ոք չպիտի գտնվի այդ գրվածները տպագրելու համար: Տպագրության համար որեւէ գործ ստանձնելուց առաջ, հրատարակիչը կամ տպարանատերը պարտադիր պետք է հրաման առնել իշխանություններից, այնպես որ մենք սկիզբից պետք է գիտենանք մեր դեմ լարվելիք թակարդները, որոնք պետք է բնաջնջենք՝ նախապես լուսաբանություններ տալով վիճաբանության առարկա դառնալիք նյութի շուրջ:
 Գրականությունն ու մամուլը երկու կարեւորագույն կրթիչ ուժեր են. այս պատճառով էլ, մեր կառավարությունը բազմաթիվ թերթերի սեփականատերը պետք է լինի: Այս միջոցով, անհատական մամուլի վնասակար ազդեցությունը պետք է չեզոքացվի եւ մենք, մտքերի վրա հսկա ազդեցության տեր պետք է դառնանք: Եթե թույլ տանք տասը թերթերի հրատարակությունը, մենք պետք է հրատարակենք երեսուն թերթ, եւ այսպես շարունակաբար:
 Հասարակությունը ոչ մի բան չպիտի կասկածի: Մեր կողմից հրատարակվելիք բոլոր թերթերը, երեւույթապես, ամենահակասական ձգտումներն ու կարծիքները պետք է ունենան, մի բան, որ վստահություն պետք է ներշնչի դրանց նկատմամբ եւ դեպի մեզ պետք է քաշի մեր հակառակորդներին, առանց կասկածի: Մարդիկ մեր ծուղակի մեջ պետք է ընկնեն եւ անվտանգ պետք է դառնան:
 Պաշտոնական հանգամանք ունեցող թերթերը պետք է գտնվեն առաջին շարքի վրա: Դրանք միշտ արթուն պիտի հսկեն մեր շահերը եւ այս պատճառով էլ դրանց ազդեցությունը ոչինչ պիտի լինի:
 Երկրորդ շարքի վրա պիտի գտնվի կիսապաշտոնական թերթերը, որոնց դերը պիտի լինի անտարբերներին ու թույլերին դեպի իրենց քաշելը:
 Երրորդ շարքի վրա պետք է դասենք իբրեւ թե մեզ ընդդիմադիր եղող թերթերը, որոնք մեր գաղափարների հակոտնյա տեսակետները պետք է պաշտպանեն: Մեր հակառակորդները իբրեւ զինակից պիտի ընդունին մեր այս կեղծ հակառակորդ թերթերը եւ մեր առջեւ պետք է մերկացնեն իրենց խաղերը:
 Մեր այս թերթերը ամեն տեսակ գույն պետք է ունենան, ոմանք՝ ազնվապետական, ուրիշները՝ ժողովրդավարական, հեղափոխական եւ նույնիսկ անիշխանական, անշուշտ այնքան ժամանակ, որ գոյություն ունենա Սահմանադրությունը:
 Հնդիկների Վիշնու աստուծո պես, դրանք պետք է ունենան հարյուր ձեռքեր, որոնցից յուրաքանչյուրը պետք է փութացնի հանրության հեղաշրջումը: Այս ձեռքերը պետք է առաջնորդեն հանրային կարծիքը մեր առաջադրության նպաստավոր եղող ուղղությամբ, որովհետեւ բուռն խռովքի մատնված մարդը կկորցնի տրամաբանելու կարողությունը եւ դյուրությամբ կլքի ինքնիրեն թելադրական զորության ներքո: Տխմարները, որոնք պետք է կարծեն, թե կրկնում են իրենց կուսակցության թերթի կարծիքը, պետք է կրկնեն պարզապես մե՛ր կարծիքը կամ այն, որ հաճելի է մեզ: Պետք է երեւակայեն, թե հետեւում են իրենց կուսակցության պաշտոնաթերթին, մինչ, իրականում պետք է հետեւին՝ իրենց համար մե՛ր պարզած դրոշակին:
 Այս ուղղութեամբ տանելու համար մեր լրագրողների բանակը, պետք է արտակարգ հոգածությամբ կազմակերպեն այս գործը: Մամուլի կենտրոնական գրասենյակի անունով պետք է կազմակերպենք գրական հավաքույթներ, ուր մեր գործակալները պետք է արձակեն նշանախոսքերն ու ազդանշանները, առանց նշմարվելու: Բոլորովին մակերեսային կերպով եւ առանց իրերի խորքի մեջ մտնելու՝ մեր նախաձեռնության դեմ արտահայտվելով ու վիճաբանելով, մեր գործակալները, աննպատակ քաղաքականություն պետք է վարեն պաշտոնական թերթերի դեմ, եւ այն՝ որպեսզի ավելի հստակորեն արտահայտվելու առիթն ընծայեն մեզ, ինչ-որ պիտի չկարողանանք անել մեր պաշտոնական առաջին հայտարարության միջոցով: Այս հարձակումները պետք է խաղան միանգամայն հետեւեալ դերը՝ մեր հպատակներին պետք է հավատացնեն, թե ապահով են ազատ խոսելով: Այս պետք է թույլ տա նմանապես մեր գործակալներին առիթ գտնել ասելու եւ դիտել տալու համար, որ մեր դեմ արտահայտվող թերթերը, շատախոսելուց զատ ուրիշ բան չեն անում, քանի որ իրական փաստեր չեն գտնում ժխտելու համար մեր կիրառած միջոցները:
Հանրային կարծիքից չնշմարված, բայց ապահով այս մեթոդները, դեպի մեզ հանրության վստահությունն ու ուշադրությունը պետք է գրավեն: Դրանց շնորհիվ եւ պարագայի համեմատ պետք է հրահրենք կամ մարենք քաղաքական հարցերի շուրջ արծարծված կիրքերը, պետք է համոզենք կամ մոլորեցնենք՝ մերթ ճշմարտությունը, մերթ էլ՝ սուտը շեշտելով եւ կամ, հաստատելով կամ հերքելով դեպքերը, հասարակության մոտ դրանց թողած տպավորության համաձայն, հետեւաբար եւ միշտ շոշափելով գետինը՝ մեր ոտքերը այնտեղ դնելուց առաջ:
 Եւ վստահորեն պետք է հաղթենք մեր հակառակորդներին, որովհետեւ, շնորհիվ մեր հիշած միջոցների, նրանք իրենց տրամադրության տակ պիտի չունենան թերթեր, որոնց միջոցով մինչեւ վերջ արտահայտեն իրենց կարծիքները: Այսպիսով, ստիպված էլ պիտի չլինենք դիմագրավելու նրանց խորապես:
Եթէ պետք լինի, ազդու կերպով պետք է դիմագրավենք մեր կիսապաշտոնական մամուլով, որի կարծիքները պետք է տարածենք մեր երրորդ շարքի մամուլի էջերից՝ հասարակության տրամադրությունը շոշափելու համար:
Ֆրանսական մամուլի մեջ արդեն գոյություն ունի մասոնական համերաշխ գործակալություն: Բոլոր թերթերը իրար կապված են արհեստակցական գաղտնիքով: Հնադարյան գուշակների պես, անդամներից ո՛չ մեկը չի մատնի տեղեկության գաղտնիքը, երբ այսպիսի հրահանգ ստանա: Ո՛չ մի լրագրող երբեւիցե չպիտի ցանկանա երեւան հանել այդ գաղտնիքը, որովհետեւ ո՛չ ոք նրանցից չպիտի ընդունվի ընկերակցության մեջ, եթե վատ արատ ունի իր անցեալի մեջ: Որովհետեւ այս արատները անմիջապես հայտնի պիտի լինեին, մինչդեռ, եթե մնային մի քանի անձերի գաղտնիքը միայն, լրագրողի հմայքը կգրավեր երկրի մեծամասնության կարծիքը եւ մարդիկ խանդավառությամբ կհետեւեին նրան:
 Մեր շահերը կտարածվեն մանավանդ գավառների մեջ: Անհրաժեշտ է, որ այն արծարծենք մայրաքաղաքի մեջ արծարծվածին հակառակ հույսեր ու փառամոլություններ: Մայրաքաղաքի մեջ պետք է ներկայանանք իբրեւ հարազատ գավառացիներ: Բացայայտ է, որ աղբյուրը միշտ միեւնունը պիտի լինի՝ մեզանից պիտի բխի: Այնքան ժամանակ, քանի դեռ չենք հաջողել տակավին ձեռք բերել ամբողջ իշխանությունը, երբ պետք լինի, որ մայրաքաղաքը ողողվի ժողովրդին՝ մեր գործակալների առաջնորդվող մեծամասնության կարծիքով:
 Անհրաժեշտ է, որ հոգեբանական պահերին, մայրաքաղաքները չվիճին տեղի ունեցած դեպքին շուրջ, այն միակ պատճառով, որ այդ ընդունված չէ տակավին գավառական մեծամասնության կողմից:
 Երբ մտնենք մեր թագավորությունը նախապատրաստող նոր վարչաձեւի տակ, մամուլին թույլ չպիտի տանք մերկացնել հանրային վատությունները: Մարդիկ պետք է հավատան, որ նոր վարչաձեւից այնքան լիովին գոհ է ժողովուրդը, որ ոճիրներն անգամ անհետացել են: Ոճրագործության դեպքերը պետք է ծանոթ լինեն միայն իրենց զոհերին եւ պատահական վկաներին:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N13

Ամենօրյա հացի կարիքը: Քաղաքական հարցերը: Ճարտարարվեստական
(արդյունաբերական) խնդիրները: Զվարճությունները: Հանրատները: Ճշմարտությունը մեկ է: Մեծ խնդիրները: 

Ամենօրյա հացի կարիքը լռություն է պարտադրում քրիստոնյաներին եւ նրանց մեր հլու ծառաները կդարձնի: Նրանց՝ մեր մամուլի գործակալները, մեր հրամանով, պիտի բանավիճեն այն բոլոր հարցերի մասին, որոնց ուղղակի հրապարակային տպագրությունը քիչ հանձնարարելի պիտի լինի: Ահա՛ այս միջոցով, օգտվելով այս վիճաբանությունների հարուցելիք աղմուկից, պիտի ձեռնարկենք մեզ համար օգտակար նկատված միջոցները, որը իբրեւ կատարված իրողություններ պիտի ներկայացնենք հասարակությանը: Ո՛չ ոք քաջությունը չպիտի ունենա պահանջելու այդ միջոցների չեղյալ հայտարարումը, մանավանդ որ դրանք իբրեւ առաջադիմություն պիտի ներկայացնենք: Մամուլը մարդկանց ուշադրությունը պիտի հրավիրի նոր խնդիրների վրա (ինչպես գիտեք՝ վարժեցրեցինք, որ մարդիկ միշտ նոր բան փնտրեն): Մի քանի տխմարներ, իրենք իրենց համարելով որպես կացության օրգաններ, պիտի զբաղվեն այս հարցերով, առանց տեսնելու, որ բան չեն հասկանում վիճաբանվող այդ խնդիրներից:
Քաղաքական հարցերը ծանոթ են միայն նրանց, ովքեր դրանք շատ դարեր առաջ ստեղծել են եւ վարում են այդ քաղաքականությունը:
Այս բոլորից հասկանում ենք, որ պահանջելով բազմության կարծիքը, դյուրացնում ենք մեր նպատակների իրագործումը. կարող ենք նկատել նաեւ, որ ոչ թե մեր գործերի, այլ մեր խոսքերի իրագործումն է, որ հետապնդում ենք: Այն խոսքերի, որոնք ասել ենք այս կամ այն պատեհությամբ: Հետեւաբար, հայտարարում ենք, որ մեր այդ միջոցները առաջնորդ ընտրելով, հույսն ու համոզմունքն ունենք, որ դրանք ամենքի բարիքի համար օգտակար պիտի լինեն:
Քաղաքական հարցերի շուրջ ամենից ավելի մտահոգ անձերին մոլորեցնելու համար մեջտեղ պիտի նետենք իբրեւ թե նոր խնդիրներ, օրինակի համար՝ ճարտարարվեստական խնդիրներ: Թող նրանք իրենց կարծիքները այս խնդիրների վրա սպառեն:
Զանգվածները պիտի հավանեն անզբաղ մնալ, հանգստանալ՝ իբրեւ թե վարչաձեւային իրենց գործունեությունից (որին մենք վարժեցրել ենք իրենց, որպեսզի նրանց միջոցով պայքարենք քրիստոնյա կառավարությունների դեմ), պայմանով որ նոր զբաղումնքեր ունենան. այն ժամանակ նրանց ցույց պիտի տանք գրեթե միեւնույն քաղաքական ուղղությունը, որպեսզի, մտածելով, ո՛չ մի արդյունքի չհանգեն: Շատ մոտ ժամանակներս, արվեստի, մարմնակրթության, ամեն տեսակ մրցումներ պիտի առաջարկենք մամուլի միջոցով: Սրանց ստեղծելիք շահագրգռությունը միանգամ ընդմիշտ պիտի շեղի մտքերը այն խնդիրներից, որոնց շուրջ պետք էր պայքար մղեինք նրանց դեմ: Հետզհետե նրանք պիտի կորցնեն սեփական նախաձեռնությամբ խորհելու վարժությունը:
Այժմ խոսենք մեր գաղափարների նույնացման շուրջ, որովհետեւ մենք միակն ենք, որ մտածումի նոր ուղղություններ պիտի առաջարկենք այդ կարգի անձերի միջոցով, որպեսզի նրանք մեզ համերաշխ գործակիցներ չնկատվեն:
Երբ մեր վարչաձեւը ճանաչվի, ազատական ցնորամիտների դերը միանգամ ընդմիշտ պիտի վերջանա: Մինչեւ այդ՝ նրանք լավ ծառայություններ պիտի մատուցեն մեզ: Այսպիսով, մտքերը պիտի մղենք հնարելու ամեն տեսակ մտացածին, իբր թե առաջադիմական տեսություններ, որովհետեւ այս «առաջադիմություն» բառի շնորհիվ կարողացանք մտքերը մեծ հաջողությամբ մթագնել: Եւ այսօր մի միտք իսկ չկա նրանց մեջ, որ խորհեր, թե այս բառի տակ թաքնված է մոլորանքը այն բոլոր պարագաների, երբ հարցը կապ չունի նյութեղեն հնարքների հետ, քանի որ ճշմարտությունը մե՛կ է եւ չի՛ կարող առաջդիմել: Առաջդիմությունը, իբրեւ կեղծ գաղափար, ծառայում է ճշմարտությունը ծածկելու համար, որպեսզի միայն մե՛նք իմանանք այն, մենք՝ իբրեւ դրա պահակները եւ Աստուծո ընտրյալները:
Երբ գա մեր թագավորությունը, մեր հռետորները պիտի խոսեն մեծ խնդիրների շուրջ, որոնք հուզում են մարդկությանը եւ ի վերջո առաջնորդեցին այն դեպի մեր փրկարար վարչաձեւը: Այն ժամանակ ո՞վ պիտի կասկածի, որ այս պատրվակները ստեղծվեցին մե՛ր կողմից եւ համաձայն այն քաղաքական ծրագրի, որ ո՛չ ոք չգուշակեց երկար դարերի տեւողության ընթացքում:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N14


Վաղվա կրոնները: Վաղվա ստրկությունը: Անկարելի է իմանալ վաղվա կրոնների գաղտնիքները: Պոռնկագրությունը եւ տպագիր խոսքի ապագան: 

Երբ գա մեր թագավորությունը, պիտի չճանաչեք ուրիշ կրոնների գոյությունը բացի մերից, բացի մեր միակ Աստուծո կրոնից, որի հետ կապված է մեր բախտը, որովհետեւ նրա ընտրյալ ժողովուրդն ենք, եւ որի շնորհիվ, այս միեւնույն բախտի հետ է կապված աշխարհի ճակատագիրը:
Ճիշտ այս պատճառով՝ ուրիշ ամեն հավատք պետք է քանդենք: Եթե այսպիսի բան ծնեն ժամանակակից անաստվածները, փոխանցման այս կացությունը պիտի չնեղի մեր տեսակետներին, այլ պիտի ծառայի իբրեւ օրինակ եկող սերունդներին, որոնք պիտի ըմբռնեն մեր մարգարեությունները մովսիսական կրոնի հնարամտորեն հղացված ստոյիկյան դրության մասին եւ ի վերջո պիտի տիրի բոլոր ժողովրդներին: Այսուհանդերձ, պիտի մատնանշենք դրա գաղտնի ճշմարտությունը, պիտի ասենք, որ այն դրա կրթիչ ուժն է: Ամեն պատեհությամբ պիտի հրատարակենք հոդվածներ, որոնց մեջ պիտի բաղդատենք մեր փրկարար վարչակարգը անցյալի վարչակարգի հետ:
Ամբողջ դարեր տեւած խռովությունների միջոցով ձեռք բերված հանդարտության առավելությունները պիտի հաստատեն մեր տիրապետության բարերար բնույթը: Վառ գոյներով պիտի ներկայացնենք քրիստոնեական կառավարությունների սխալները, եւ այնպիսի գարշանք պիտի ստեղծենք դրանց նկատմամբ, որ ժողովուրդները նախամեծար սեպեն ստրկության անդորրությունը նշանավոր ազատության իրավունքներից,- այն ազատության, որ այնքան չարչարեց իրենց, որ իրենցից խլեց գոյության միջոցները եւ որ հանձնեց իրենց բախտախնդիրների հրոսակախմբի շահագործմանը, առանց իմանալու թե ինչ կանեն: Կառավարական անօգուտ փոփոխությունները, որոնց մղում ենք քրիստոնեաներին իրենց կառավարական շենքը փորելու ժամանակ, այն դեպքում այնքա՛ն հոգնեցված պիտի լինեն ժողովուրդները, որ նոր խռովությունների վտանգից ավելի նրանք պիտի նախընտրեն տառապել մե՛ր ձեռքով:
Մասնավորաբար պիտի շեշտենք քրիստոնյա կառավարությունների պատմական սխալները, որոնք, իրական բարիքի չգոյության բերմամբ, դարերով չարչարել են մարդկությանը երեւակայական բարիքներ հետապնդելով, առանց հասկնալու, որ իրենց նպատակների արդյունքը եղել է բարելավելուց ավելի վատթարացնել մարդկային կյանքի ընդհանուր հարաբերությունները:
Մեր փիլիսոփաները պիտի վիճին քրիստոնեական կրոնների սխալների մասին. սակայն, ո՛չ ոք չպիտի վիճի մեր կրոնի շուրջ, դրա իրական բնույթի տեսակետով ո՛չ ոք չպիտի ճանաչի այն խորապես, բացի մերոնցից, որոնք ո՛չ մի դեպքում չպիտի համարձակին երեւան հանել դրա գաղտնիքները:
Առաջադեմ կոչված երկիրների մեջ հիմար, անմաքուր եւ աղտոտ գրականություն ստեղծեցինք: Մեր իշխանության գլուխ գալուց հետո էլ պիտի սնուցանենք այս գրականությունը, որպեսզի մեր խոսքերի ու ծրագիրների եւ այդ խեղճությունների միջեւ գոյություն ունեցող տարբերությունը ավելի՛ շեշտենք:
Քրիստոնյաներին ղեկավարելու դերը ստանձնած մեր իմաստունները պիտի պատրաստեն ճառեր, ծրագրեր, հուշագրություններ եւ հոդվածներ, որոնք մեզ թույլ պիտի տան նրանց առաջնորդել դեպի այն գաղափարներն ու մտքերը, որոնք կուզենք իրենց պարտադրել:



ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N15

Համաշխարհային պետական հարված մեկ օրվա մեջ: Մահապատիժները: Քրիստոնյա մասոնների վաղվա ճակատագիրը: Իշխանության գաղտնի բնույթը: Մասոնական օթյակների բազմացումը: Իմաստունների կենտրոնական վարչությունը: Ազեֆի գործը: Մասոնականությունը բոլոր գաղտնի կազմակերպությունների առաջնորդն է: Հանրային հաջողության կարեւորությունը: Համայնավարությունը: Զոհերը: Մասոնների մահապատիժները: Օրենքների եւ իշխանության հեղինակության անկումը: Ապագա թագավորության օրենքների կրճատումն ու հստակությունը: Հնազանդություն իշխանության: Իշխանության զեղծարարների դեմ միջոցներ: Օրենքների խստությունը: Դատավորների տարիքի սահմանը: Դատավորների եւ իշխանության ազատականությունը: Համաշխարհային դրամը: Մասոնականության բացարձակապետությունը: Վերաքննության իրավունքը: Ապագա կառավարության նահապետական կերպարանքը: Կառավարության աստվածացումը: «Զորավորի իրավունքը» որպես միակ իրավունք: Իսրայելի թագավորը աշխարհի նահապետն է:

Երբ վերջապես ամեն տեղ եւ միեւնույն օրը նյութված պետական հարվածներով եւ բոլոր գոյություն ունեցող կառավարությունների ոչնչության վերջնական անձնատվությունով սկսենք թագավորել (տակավին երկար ժամանակ պիտի անցնի, թերեւս մի ամբողջ դար, մինչեւ այդ պահը), պիտի ջանանք, որ դավադրություն գոյություն չունենա մեր դեմ: Այս նպատակով մահվան պիտի դատապարտենք բոլոր նրանց, ովքեր մեր իշխանության գալուն զենքով պիտի ընդդիմանան: Նմանապես մահվամբ պիտի դատապարտվի որեւէ նոր կազմակերպության ստեղծումը: Մեր ժամանակներում գոյություն ունեցող կազմակերպությունները, որոնք ծանոթ են մեզ եւ ծառայել են ու տակավին ծառայում են մեր օգտին, պիտի լուծվեն եւ անդամները Եվրոպայից դուրս հեռաւոր երկիրներ պիտի ուղարկվեն: Այս կերպ պիտի վերաբերվենք նաեւ պետք եղածից ավելին իմացող քրիստոնյա մասոնների հետ: Իսկ աքսորի տեւական սարսափի տակ պիտի գտնվեն ամեն ոք, որոնց որեւէ պատճառով պիտի խնայենք:
Պիտի քվեարկենք(ընդունենք) մի օրենք, որի համաձայն, գաղտնի կազմակերպությունների բոլոր վաղեմի անդամները պիտի պարտավորվեն լքել մեր կառավարության կենտրոն լինելիք Եվրոպան:
Մեր կառավարության որոշումները վերջնական եւ անփոխարինելի պիտի լինեն:
Քրիստոնյա հասարակության մեջ, ուր այնքան խորունկ կերպով թաղած ենք պառակտումների եւ բողոքների արմատները, կարգ-կանոն կարելի է հաստատել՝ անտեղիտալի իշխանության գոյությունը ապացուցող անողոք միջոցներով միայն: Անօգուտ է ուշադրություն դարձնել այն զոհերին, որոնք պիտի ընկնեն վաղվա բարօրության համար: Իր գոյությունը գիտակցող յուրաքանչյուր կառավարության պարտքն է ո՛չ միայն վայելել իր առանձնաշնորհները, այլեւ կատարել հանրային բարօրությունն իրագործելու իր պարտականությունները, նույնիսկ մեծագույն զոհողությունների հաշվին: Անտեղիտալի դառնալու համար, կառավարությունը պետք է զորացնի իր ուժի հմայքը, իսկ այս հմայքը կարելի է ապահովել միայն իշխանության մեծաշուք խստությամբ, որի վերեւ պետք է ծածանի անբռնաբարելի եւ աստվածընտիր դրոշակը: Այսպես էր մինչեւ վերջերս ռուսական միապետությունը՝ պապականությունից հետո մեր միակ լուրջ թշնամին ամբողջ աշխարհի մեջ: Հիշեցե՛ք արյունով ողողված Իտալիայի օրինակը, որ, այդ արյունը թափած Սիլլայի գլխին մեկ մազին իսկ չդպավ: Սիլլան, իր ուժով, աստվածացված էր ի հեճուկս այն ժողովուրդի, որի կողմից այնքան չարչարված էր, եւ նրա խիզախ վերադարձը Իտալիա՝ այն անբռնաբարելի դարձրեց: Ժողովուրդը նրան չդիպավ, որովհետեւ ինքը հիպնոսացրեց իր քաջությամբ եւ հոգեկան ուժով:
Սպասելով սակայն մեր գահակալության, տիեզերքի բոլոր երկիրների մեջ պիտի ստեղծենք եւ բազմացնենք մասոնական օթյակներ եւ դրանցում պիտի ներգրավենք բոլոր նրանց, որ կարողանան զմայլելի գործակալներ դառնալ: Այս օթյակները պիտի հանդիսանան մեր գլխավոր տեղեկատու գրասենյակները եւ մեծագույն ազդեցությունը ունեցող միջոցը: Բոլոր այս օթյակները պիտի կնտրոնացնենք միակ ղեկավարության ներքո, որը միայն մեզ ծանոթ պիտի լինի եւ մեր իմաստուններից պիտի բաղկացած լինի: Օթյակները պիտի ունենան իրենց ներկայացուցիչները, որոնց թիկունքում պիտի թաքնվի ղեկավարությունը, որի մասին խոսում ենք, եւ, այս ներկայացուցիչների կողմից պիտի արձակվեն հրամաններն ու նշանաբանները: Բոլոր հեղափոխական եւ ազատական տարրերի բջիջները այս օթյակների մեջ պիտի ստեղծենք: Դրանց անդամները հասարակության բոլոր խավերից պիտի ընդգրկվեն:
Ամենից թաքուն քաղաքական ծրագրերը պիտի հասնեն մեր ականջին, եւ իրենց հայտնվելու առաջին վայրկյանին իսկ՝ մեր ղեկավարության տակ պիտի դրվեն:
Այս օթյակների անդամների մեջ պիտի լինեն նաեւ ազգային եւ միջազգային ոստիկանության բոլոր գործակալները (ինչպէս Ազէֆի խնդրո մեջ), որովհետեւ նրանց մատուցելիք ծառայությունները անփոխարինելի են մեզ համար, քանի որ ոստիկանությունը ո՛չ միայն միջոցներ ձեռք կարող է առնել համառողների դեմ, այլեւ հաջողությամբ կարող է դժգոհությունների առիթներ ստեղծել, եւ այլն: Գաղտնի կազմակերպություններին անդամակցողները, ընդհանրապես, փառամոլ արկածախնդիրներ են եւ մեծ մասով թեթեւաբարո մարդիկ, որոնց հետ համաձայնություն գալու դժվարություն պիտի չունենանք՝ մեր նպատակների իրագործման համար:
Եթե անկարգություններ ծագեն, այդ կնշանակի, թե կազմակերպությունը պետք է սասանի, որպեսզի քանդվի շատ ուժեղ համերաշխ գործակցությունը: Եթե նրա ծոցում դավադրություն ծագի, նրա պետը մեր ամենից հավատարիմ ծառաներից մեկը պիտի լինի: Բնականաբար, ոչ թե ուրիշ մեկը, այլ մե՛նք պետք է լինենք մասոնականության գործերը վարողը, որովհետեւ մենք գիտենք թե ուր ենք գնում, գիտենք ամեն ձեռնարկի վերջնական նպատակը, մինչ քրիստոնյաները ոչինչ չգիտեն, ոչ իսկ՝ անմիջական արդյունքը: Իրենց որեւէ ծրագիր գործադրելու միջոցին, նրանք սովորաբար գոհանում են իրենց եսասիրության րոպեական հաջողությամբ առանց նշմարելու, թե այդ ծրագիրը իրենց սեփական նախաձեռնության արդյունքը չէ, այլ՝ իրենց պարտադրված է մե՛ր կողմից:
Քրիստոնյաները անդամակցում են օթեակներին հետաքրքրությունից մղված կամ որովհետեւ հույս են պահում, դրանց օգնությամբ ճաշակել իշխանության բարիքները, իսկ ոմանք էլ՝ որպեսզի կարելիություն ունենան հասարակության առջեւ պարզելու իրենց անիրականանալի երազները, որոնք ո՛չ մի հիմնավորում չունեն: Նրանք ունին հույզերի հաջողության եւ ծափահարությունների ծարավ եւ, որոնք երբեք չեն մերժում: Իրենց կտանք այս հաջողությունը, որպեսզի օգտվենք դրանից առաջ եկած իրենց անձնական գոհունակություններից, որի սիրուն, մարդիկ ենթարկվում են մեզ, առանց կռահելու, թե մեզանից պարտադրված են գործում եւ ամբողջովին համոզված, որ իրապես անսխալական են միայն իրենց անձնական գաղափարները, իրականի մեջ անկարող լինելով յուրացնել որեւէ օտար կարծիք: Չեք կարող երեւակայել, թե ամենից արթուն քրիստոնյաներն անգամ ինչպե՛ս անգիտակից միամտության կարող են մատնվել, միայն այն պայմանով, որ գոհացում գտնեն իրենց անձերը: Եւ ճիշտ այսպես այնքան դյուրությամբ են վհատվում ամենափոքր ձախողումից, նույնիսկ ծափահարությունների դադարումից, հանգելով ի վերջո ստրկային հպատակության եւ առաջադրելով նոր հաջողություններ ձեռք բերել:
Որքան մերոնք հաջողությունը արհամարհելով բավականանում են գլուխ հանելով իրենց ծրագիրներից, այնքան էլ քրիստոնյաները, հաջողություններ ունենալու սիրուն մանավանդ, պատրաստ են զոհելու իրենց բոլոր ծրագրերը: Այս հոգեբանությունը մեծապես դյուրացնում է նանց ղեկավարելու մեր գործը: Այս երեւութական վագրերը ոչխարների հոգի ունին եւ նրանց գլուխները դատարկ են: Իբրեւ խայծ նրանց առջեւ նետում ենք մարդկային անհատականության՝ ամբողջի խորհրդանշական միասնականության կողմից ծծման ցնորքը: Չտեսան մինչեւ այսօր եւ պիտի չտեսնեն ապագայում էլ, որ այս խայծը բացայայտ բռնաբարումն է բնության կարեւորագույն օրենքի,- այն բնության, որ ստեղծագործության առաջին վայրկյանից իսկ մեկը մյուսից բոլորովին տարբեր ստեղծեց բոլոր էակներին, ճիշտ եւ ճիշտ նրանց անհատականությունը շեշտելու համար:
Կարողացել ենք այսքան հիմարորեն կուրացնել նրանց. այս զարմանալիորեն հստակ ապացույց չէ՞, թե որքան քիչ են զարգացած նրանց մտքերը, մերոնց հետ համեմատած:
Այս զուգադիպությունը մեր հաջողության գլխավոր երաշխիքն է: Որքա՛ն սրատես են եղել մեր հին իմաստունները ասելով, որ նպատակ իրագործելու համար, մարդ պետք չէ վարանի միջոցների առջեւ, ո՛չ էլ պետք է հաշվի առնի խլվելիք զոհերը: Բնավ հաշվի չենք առնում քրիստոնյա անասունների տված զոհերը, եւ, մերոնցից էլ թեեւ շատերին զոհել ենք, բայց եւ այնպես, երկրիս վրա մեր ժողովրդին տվել ենք մի այնպիսի ուժ, որի նմանը ո՛չ ոք չպիտի համարձակի դրանք երազել:
Մահը ամեն մեկի անխուսափելի վախճանն է: Նախընտրելի է հաջողցնել վախճանը նրանց, որոնք խոչընդոտներ են ներկայացնում մեր գործին, քան մեր՝ այդ գործը ստեղծողներիս վախճանը: Մասոններին կմեռցնենք այնպիսի ձեւով, որ մեր եղբայրներից բացի ուրիշ ո՛չ ոք, ոչ իսկ մեր դատապարտության զոհերը մի բան կասկածեն: Բոլորն էլ կմեռնեն,- եթե պետք է որ մեռնեն,- իբր թե բնական հիվանդությամբ: Այս բանը իմանալով հանդերձ, մեր եղբայրությունը չի՛ կարող բողոքել: Այս միջոցները բողոքի ամեն հնարավորություն արմատախիլ կանեն մասոնականությունից: Թեեւ ազատականություն ենք քարոզում քրիստոնեաներին, բայց եւ այնպէս, բացարձակ հնազանդություն ենք պարտադրում ժողովրդին եւ մեր գործակալներին:
Մեր ազդեցության շնորհիվ, քրիստոնյաների օրենքների կիրարկումը նվազագույնի է իջեցված է: Օրենքի հեղինակությունը տկարացրել ենք մեր ներմուծած ազատական մեկնաբանությունների շնորհիվ: Իշխանության, քաղաքականության եւ սկզբունքների վերաբերյալ խնդիրների մեջ դատարանները արձակում են մե՛ր տված որոշումները եւ իրերը ըմբռնում են այնպես, ինչպես մե՛նք ենք ներկայացնում: Այս նպատակով օգտագործել ենք այնպիսի անձերի միջամտությունը, որոնց հետ կարծել ենք, թե հասարակաց ոչինչ չունինք, օգտագործել ենք նաեւ թերթերի կարծիքը եւ դեռ ուրիշ միջոցներ: Ծերակուտականներն անգամ, ինչպես նաեւ բարձրաստիճան պաշտոնատարները, կուրորեն ընդունում են մեր խորհուրդները: Քրիստոնյաների զուտ անասնական միտքը չի կարող լուծելով եւ կամ դիտելով նախատեսել, թե որոշ կերպարանքի տակ ներկայացված խնդիրը ո՛ւր պիտի հանգի:
Մեր եւ քրիստոնյաների միջեւ գոյություն ունեցող՝ մտածելու ճարտարության այս տարբերության մեջ կարելի է հստակորեն տեսնել ընտրյալ ժողովուրդ լինելու դրոշմը եւ մեր մարդկայնության նշանը: Քրիստոնյաների մտածողությունը բնազդական է եւ անասնական: Տեսնում են, բայց չեն նախատեսում, չեն ստեղծում (բացի նյութական բաներից): Այս պայծառորէն ցույց է տալիս, որ բնությունն իսկ նախասահմանել է մեզ՝ աշխարհը կառավարելու համար:
Երբ գա բացահայտ կառավարելու եւ մեր իշխանության բարիքները ցույց տալու պահը, պիտի վերահաստատենք բոլոր օրենսդրությունները: Մեր օրենքները պիտի լինեն կարճ, հստակ, անտեղիտալի եւ առանց մեկնաբանությունների, այնպես որ ամեն ոք պիտի կարողանա դյուրությամբ սովորի դրանք: Այս օրենքների տիրապետող հատկանիշը պիտի լինի հպատակությունը իշխանության: Այն ժամանակ պիտի անհետանան բոլոր տեսակի զեղծումները՝ ամենքին, մինչեւ իսկ ամենահետին մարդուն՝ իշխանության ներկայացուցչի հանդեպ ունենալիք պատասխանատվության պատճառով: Ստորադաս պաշտոնեության՝ ի վնաս իշխանության ի գործ դնելիք զեղծումները պիտի պատժվեն այնպիսի խստությամբ, որ ո՛չ ոք չպիտի համարձակվի չափել իր ուժը: Ամենայն ուշադրությամբ պիտի հետեւենք վարչական ամեն գործի, ումից կախում ունի կառավարական մեքենայի գործունեությունը, որովհետեւ իշխանության անդամալուծությունը համաշխարհային կազմալուծում է առաջ բերում: Անհավասարության եւ զեղծումի ամեն դեպք պիտի պատժվի օրինակելի խստությամբ: Պետական գործիչների կաշառակերությունն ու իրար համերաշխ մեղսակցությունը պիտի անհետանան՝ խիստ պատժումի առաջին օրինակներից հետո:
Մեր իշխանության հմայքը պարտադրում է վճռական, այսինքն՝ խիստ պատիժներ մինչեւ իսկ փոքրագույն օրինազանցությանց համար, քանի որ ամեն օրինազանցություն կվնասի իշխանության գերազանց հեղինակությանը: Իր գործած սխալի համար նույնիսկ ամենախիստ կերպով պատժված զեղծարարը պիտի լինի իբրեւ զինվոր, վարչական պատերազմի դաշտի մեջ, հանուն իշխանության եւ օրենքների, որոնք չպիտի թույլատրեն, որ անհատական շահը գերադաս նկատվի հանրային շահից՝ մինչեւ իսկ նրանց կողմից, որոնք ղեկավարում են ժողովուրդին:
Մեր դատավորները գիտեն, որ հիմար գթասրտություն ցույց տալով ոտնահարում են արդարության օրենքը, որ պատրաստված է մարդկանց զսպելու եւ նրանց սխալները պատժելու համար եւ ոչ թե իրենց հոգու բարեսրտությունը ցույց տալու համար: Թույլատրելի է ցույց տալ այս հատկությունները անհատական կյանքի մեջ եւ ոչ թե հանրային հողի վրա, որ մարդկային կյանքի կրթության հիմքն է:
Մեր դատական պաշտոնեությունը պիտի դադարի աշխատելուց հիսունհինգ տարին լրացնելուց հետո, նախ նրա համար որ ծերերը, մեծագույն համառությամբ են պահում իրենց նախակազմած գաղափարները եւ նվազագույնս են հնազանդվում նոր օրենքներին, եւ, հետո, այն պատճառով, որ այս ձեւով ավելի հեշտորեն ենք նորոգում պաշտոնեությունը, որ ըստ այնմ, ավելի լավ հնազանդություն է ցույց տալիս մեր հանդեպ: Իր պաշտոնը պահել ցանկացողը պարտավոր պիտի լինի կուրորեն հպատակվել մեզ՝ մեր այս բարյացակամությունը ապահովելու համար:
Ընդհանրապես, մեր դատավորները պիտի ընտրենք նրանցից, որոնք լավ պիտի իմանան, որ իրենց առաքելությունը կայանում է ոչ թե ի վնաս պետության ազատականություն քարոզելու մեջ,- ինչպես անում են այսօր քրիստոնյաները,- այլ՝ օրենքները կիրարկելու եւ պատժելու մեջ: Աստիճանի բարձրացումները նմանապես պիտի ծառայեն ցրելու դատավորների փոխադարձ անխզելի գործակցությունը եւ բոլորին մղելու այնպես, որ նվիրվեն շահերի կառավարությա՛նը, որից կախում ունեն իրենց բախտը: Դատավորների նոր սերունդը այնպես պիտի դաստիարակվի, որ մեր եւ մեր հպատակների միջեւ վարչակարգային հարաբերությունները վնասող զեղծումների ընդունակ չլինեն:
Մեր օրերի, քրիստոնյա դատավորները, չունենալով իրենց նախասահմանման ճշգրիտ ընբռնումը, գթասրտություն են ցուցաբերում բոլոր ոճիրների հանդեպ, եւ այդ նրա համար, որ այսօրվա կառավարությունները, դատավորների պաշտոնի կոչելով, հոգ չեն տանում նրանց ներշնչելու պարտականության զգացումը եւ գործի գիտակցությունը, որոնք պետք է պահանջել նրանցից:
Ինչպես որ գազանները իրենց ձագերին են ուղարկում զոհ փնտրելու, այնպես էլ քրիստոնյաները իրենց հպատակներին են դնում լավ հասույթ ապահովող պաշտոնների վրա՝ առանց երբեք խորհելու, նրանց բացատրելու այդ պաշտոնի գոյության պատճառը: Դրա համար էլ նրանց կառավարությունները քայքայվում է իրենց իսկ կողմից, իրենց իսկ վարչության արարքներով:
Այս արդյունքներից ավելորդ դաս եւս պետք է քաղենք մեր վարչաձեւի համար: Ազատականությունը արմատախիլ պիտի անենք մեր իշխանության բոլոր կարեւոր պաշտոններից, քանի որ դրանից կախում ունի ընկերային մեր իրավակարգի պարտադրած ձեւով մեր հպատակների դաստիարակությունը: Այս պաշտոնների համար պիտի ընդունենք միայն նրանց, ովքեր մենք կրթած պիտի լինենք վարչական իշխանության համար: Կարող է մեկը մեզ ասել, թե հին պաշտոնյաների արձակումը սուղի պիտի նստի մեր գանձանակի վրա: Պիտի պատասխանենք, որ նախ եւ առաջ, նրանց համար պիտի գտնենք մասնավոր պաշտոններ պետականի փոխարեն, եւ հետո, քանի որ աշխարհի ամբողջ ոսկին կենտրոնացած պիտի լինի մեր ձեռքին, մեր կառավարությունը ավելորդ ծախսերից չպիտի վախնա:
Մեր սակավապետությունը ամեն բանի մեջ հետեւողական պիտի լինի: Դրա համար էլ մեր մեծ կամքը պիտի հարգվի, եւ ինչ որ հրամայենք, պիտի գործադրվի առանց առարկության:
Բնավ նկատի պիտի չառնենք որեւէ բամբասանք, որեւէ դժգոհություն, եւ օրինակելի պատժումով պիտի խեղդենք ամեն ընդվզում: Պիտի ջնջենք վերաքննության իրավունքը, որը պիտի պահենք միայն մենք՝ վարիչներս, որովհետեւ պետք չէ թույլատրենք ժողովրդին կազմել այն կարծիքը, թե մեր նշանակած դատավորները կարող են անարդար վճիռներ կայացնել: Եթե այսպիսի բան պատահի, տրված վճիռը մենք ինքներս չեղյալ պիտի հայտարարենք, պատժելով նաեւ իր պարտականությունն ու պաշտոնը անտեսած դատավորին, որպեսզի երբեք նման դեպք չկրկնվի: Դարձյալ կրկնում ենք, որ մեզ ծանոթ պիտի լինի մեր իշխանության գործերի ամենափոքր մանրամասնությունն իսկ, որպեսզի գոհ թողնենք ժողովրդին: Քանի որ, ժողովուրդը, ամենայն իրավունքով, լավ պաշտոնյա է պահանջում լավ կառավարությունից:
Մեր կառավարությունը նահապետական եւ հայրական իշխանության կերպարանք պիտի ունենա մեր Պետի հովանու ներքո: Մեր ժողովուրդն ու հպատակները հանձին նրա պիտի գտնեն մի հոր, ով հոգում է իրենց բոլոր կարիքները եւ հսկում է իրենց բոլոր արարքները, իր հպատակների փոխադարձ եւ կառավարության հետ ունեցած բոլոր հարաբերությունների վրա: Պիտի ներշնչվեն այն գաղափարով, քանի որ փափագում են հանգիստ ու խաղաղ ապրել: Անկարելի է, որ մերժեն մեր խնամակալությունն ու առաջնորդությունը պաշտամունքի հասնող հարգանքով, մանավանդ, երբ համոզվեն, որ մեր իշխանությունը չի փոխարինվի իրենց պաշտոնյաների իշխանությամբ, որոնք կուրորեն հրահանգներն են գործադրում:
Նրանք շատ գոհ պիտի մնան այն բանի համար, որ ամեն ինչ կարգադրել ենք իրենց կյանքի մեջ, ինչպես խոհեմ ծնողները, որոնք ուզում են իրնց զավակներին մեծացնել պարտականության եւ հնազանդության զգացումով: Քանի որ, մեր քաղաքականության գաղտնիքների նկատմամբ ժողովուրդները երեխաներ են, հավիտենական անչափահասներ, ինչպես իրենց կառավարությունները:
Ինչպես տեսնում եք, մեր բռնակալությունը իրավունքի եւ պարտականության վրա է հիմնված: Պարտականության կատարումը պահանջելու իրավունքը, իր հպատակների համար հայրական եղող կառավարության գլխավոր իրավունքն է: Այն տեր կդառնա հզորագույն իրավունքի եւ պետք է այն օգտագործի՝ բնությունից սահմանված հնազանդության կարգով մարդկությանը առաջնորդելու համար: Աշխարհի մեջ ամեն բան կհպատակի, եթե ոչ մարդկանց, գոնե պարագաներին եւ իրենց իսկ բնությանը, եւ, համենայնդեպս, ամենազորավորին: Լինենք ուրեմն ամենազորավորները, որպեսզի բարորություն ձեռք բերենք:
Պետք է կարողանանք անվարան զոհել մեր վարչակարգի անսաստող մեկուսի անձերին, որովհետեւ չարիքի օրինակելի պատժումի մեջ դաստիարակչական մեծ ուժ կա:
Երբ Իսրայելի թագավորը իր սուրբ գլխին դնի թագը, որը Եվրոպան պիտի մատուցի իրեն, այն ժամանակ աշխարհի նահապետը պիտի դառնա: Պետք եղած դրամները, որոնք, իրենց ունեցած օգտակարության համար պիտի զոհաբերի, բնավ չպիտի հասնեն համրանքին այն զոհերին, որոնք դարերով զոհվեցին հանուն մեծամոլության՝ քրիստոնյա կառավարությունների փոխադարձ նախանձի բերմամբ:
Մեր թագավորը տեւական շփման մեջ պիտի լինի ժողովուրդի հետ: Եւ, ամբիոնի վրայից պիտի ճառեր արտասանի, որոնց համբավը անմիջապես տիեզերքի մեկ ծայրից մյուսը պիտի տարածվի:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N16

Համալսարանները անվտանգ դարձան: Դասականության փոխարինումը: Զարգացումն ու արհեստը: Դաստիարակչական նոր եղանակ դպրոցների մեջ: Ազատ կրթության ճնշումը: Նոր տեսությունները: Մտածումի անկախությունը: Նկարներով ուսուցում:

Մեզ համար խորթ ամեն կենտրոնացված ուժ քայքայելու համար, պիտի վերացնենք համալսարանները, որոնք կենտրոնացման դրության առաջին կայանն են կազմում, եւ պիտի հիմնենք նորերը՝ նոր ոգով: Դրանց ղեկավարներն ու դասախոսները պիտի նախապատրաստվեն իրենց գործի համար գաղտնորեն, գործունեության գաղտնի ու մանրամասն ծրագրերով, որոնցից նվազագույն շեղում իսկ չպիտի կարողանան ունենալ: Նրանց նշանակումը պիտի կատարվի առանձնակի զգուշությամբ եւ ամբողջությամբ կախում պիտի ունենան կառավարությունից:
Կրթական ծրագրից դուրս պիտի նետենք պետական իրավունքը, ինչպես նաեւ քաղաքական հարցերին վերաբերող ուրիշ ամեն բան: Այս հարցերը պիտի ուսուցանեն միայն իրենց արտասովոր հատկության համար ընտրված տասնյակ անձինք:
Համալսարաններից պիտի չվկայվենն այն երիտասարդները, որոնք սահմանադրական օրինագծեր են խմբագրում, կատակերգություններ կամ ողբերգություններ գրելու պես եւ զբաղվում են քաղաքական հարցերով, որոնցից իրենց ծնողներն իսկ բան չեն հասկանում: Մարդկանց մեծամասնության՝ քաղաքական հարցերի մեջ ունեցած վատ ծանոթությունը ցնորատեսներ եւ վատ քաղաքացիներ է ստեղծում: Դուք ինքներդ կարող եք հաստատել, թե ինչ կացության են մատնված քրիստոնյաները իրենց ընդհանուր զարգացման հետեւանքով: Մենք ստիպված ենք նրանց կրթության մեջ ներմուծել ամեն տեսակ սկզբունքներ, որոնք նրանց ընկերային կարգուսարքը այնքան լավ կերպով տկարացրեցին: Սակայն, երբ գործի գլուխ անցնենք մենք, հանրային կրթությունից դուրս պիտի նետենք ամեն ինչ, որ կարողանա խռովություն առաջ բերել: Երիտասարդությունից պիտի պատրաստենք երիտասարդներ, որոնք կհնազանդվեն օրենքներին եւ կսիրեն դրանք կառավարողներին իբրեւ խաղաղության եւ երջանկության հույս ու հենարան:
Դասականությունն (կլասիցիզմը) ու հին պատմության ամեն ուսումնասիրություն,- որոնք տգեղ օրինակներ են պարունակում,- պիտի փոխարինենք ապագայի ծրագրի ուսուցումով: Մարդկանց հիշողությունից պիտի հեռացնենք անցյալ դարերի՝ մեզ համար ոչ հաճելի դեպքերը եւ պիտի պահենք միայն նրանք, որ քրիստոնյա կառավարությունների սխալներն են բնորոշում: Բնական ընկերային կարգուսարքի գործնական կյանքը, մարդկանց փոխադարձ հարաբերությունները, չարիքը սերմանող եսասիրական վատ օրինակներից խուսափելու պարտավորություն չունենալը եւ մանկավարժական բնույթ ունեցող նմանօրինակ ուրիշ բաներ պիտի գտնվեն կրթական ծրագրի առաջին գծերի վրա, որոնք տարբեր պիտի լինեն ամեն մի արհեստի համար եւ, ոչ մի պարագայի դեպքում չպիտի ընդհանրացնի կրթությունը: Հարցին այս կերպ մոտենալը բոլորովին մասնավոր նշանակություն ունի:
Ընկերային յուրաքանչյուր դասակարգ պետք է դաստիարակվի խստիվ ճշտված սահմանների մեջ եւ իր համար նախասահմանված աշխատանքի համաձայն: Պատահական խելացիները ում հաջողվում է մի դասակարգից անցնել մյուսը, պիտի թույլ տանք, բայց իրական տխմարություն է թույլ տալ, որ անարժէք անձեր մտնեն իրենց համար օտար դասակարգերի մեջ եւ այնտեղ գրավեն դիրքեր, որոնք, ծնունդի եւ արհեստի բերմամբ ուրիշների է պատկանում: Գիտեք, թե այդ ինչ արդյունք է տվել քրիստոնեաների մոտ, որոնք այս այլանդակությունը թույլատրել են:
Որպեսզի կառավարությունը գրավի իրեն պատշաճ տեղը իր հպատակների սրտերի ու մտքեր մեջ, իր գոյության ամբողջ շրջանում պետք է դպրոցների եւ հրապարակային վայրերի մեջ սովորեցնի ժողովուրդին, թե ի՞նչ է այդ դիրքի կարեւորությունը, որո՞նք են իր պարտականությունները եւ ի՞նչ միջոցով կամ գործունեությամբ կարող է ժողովրդի բարօրությունը ապահովել:
Ամեն ազատ կրթություն պիտի արգելենք: Սովորողները իրավունք պիտի ունենան իրենց ծնողների հետ հավաքվելու կրթական հաստատությունների մեջ, ինչպես ակումբների մեջ են հավաքվում: Այս հավաքույթների ընթացքում եւ տոնական օրերին, դասախոսները պիտի կարդան իբրեւ թե ազատ դասախոսություններ մարդկանց փոխադարձ հարաբերությունների, օրենքների նմանակման, սանձարձակ մրցակցության պատճառած չարիքների եւ վերջապես, դեռեւս աշխարհին անծանոթ նոր տեսության փիլիսոփայության մասին: Այս տեսությունները վարդապետություններ պիտի դարձնենք եւ դրանք պիտի օգտագործենք՝ մարդկանց մեր հավատքին բերելու համար:
Երբ վերջացնենք մեր ներկա ու ապագա գործունեության ծրագրի տեղեկատվությունը, ձեզ պիտի բացատրենք նաեւ այս տեսության հիմքը:
Բազմաթիվ դարերի փորձառությամբ իմանալով, որ մարդիկ ապրում ու գործում են գաղափարներով եւ, որ այս գաղափարները նրանց է փոխանցվում՝ բոլոր դարերի նույնատեսակ հաջողությամբ ապահովված զարգացումով, պիտի յուրացնենք ու մեր շահերին համաձայնեցնենք նորագույն ցոլքերն ազատ մտածողության, որին, արդեն երկար ժամանակներ ի վեր, մեզ անհրաժեշտ իրերի եւ գաղափարների ուղղությունն ենք տալիս: Մտածումը խեղդելու դրությունը արդեն կիրարկվում է «նկարների ուսուցում» կոչված դրությունով, որ քրիստոնյաներին չխորհող եւ հասկնալու համար իրերի նկարավոր ներկայացմանն սպասող հլու անասունների պիտի վերաձեւի:
Ֆրանսիայի մեջ, մեր լավագույն գործակալներից մեկը՝ Բուրժուան, արդեն հրատարակել է «նկարներով ուսուցման» վերաբերյալ իր նոր ծրագիրը:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N17

Խստություններ փաստաբանների դեմ: Քրիստոնյա եկեղեցականների ազդեցությունը: Խղճի ազատությունը: Հրեից թագավորը՝ Պապ եւ Պատրիարք: Պայքարի միջոցները ներկայիս Եկեղեցու դեմ: Ժամանակակից մամուլի հարցերը: Ոստիկանության կազմակերպությունը: Կամավոր ոստիկանություն: Լրտեսություն՝ հրեական ինքնատիպ կարգուսարքի հիման վրա: Եկեղեցու վիճակը: 

Դատպաշտպանությունը ստեղծում է սառնարյուն, խիստ, համառ եւ անսկզբունքային մարդիկ, որոնք, ամեն պարագայում, դառնում են անդեմ, զուտ իրավագիտական հողի վրա: Նրանք վարժվում են ամեն ինչից օգուտ քաղելու, ոչ թե հանրային բարօրություն ստեղծելու համար: Ո՛չ մի պաշտպանություն չեն ընդունում, ամեն զոհողությունների գնով աշխատում են անպարտություն ձեռք բերել՝ օրենսդրության առանձգականությունը օգտագործելով: Այսպիսով, նրանք դատարանը վհատեցնում են:
Այս պատճառով, այս արհեստի կիրարկումը պիտի թույլատրենք նեղ սահմանների մեջ եւ նրա անդամներն էլ գործադիր իշխանության պիտի վերածենք: Փաստաբանները, ինչպես նաեւ դատավորները, պիտի զրկվեն դատի տակ գտնվողների հետ հարաբերություն ունենալուց: Դատական խնդիրները պիտի ստանձնեն եւ վերլուծեն դրանք դատական հարցաքննության տվյալների եւ հուշագրերի հիման վրա եւ իրենց հաճախորդներին պիտի պաշտպանեն՝ դատարանի առջեւ նրանց հարցաքննություններից եւ իրերը պարզվելուց հետո: Պիտի վճարվեն՝ պաշտպանության արդյունքից անկախ: Այսպիսով, պիտի ունենանք պարկեշտ, անաչառ եւ ոչ թե շահով, այլ՝ ապացոյցներով առաջնորդված պաշտպանող կողմեր: Դրանով, իմիջիայլոց, պիտի դադարի նաեւ այսօրվա դատական աթոռակիցների ապականությունը, որոնք պիտի հարկադրվեն այլեւս չարդարացնել միայն վճարողներին:
Հոգ ենք տարել արդեն քայքայելու քրիստոնեական եկեղեցական իշխանության ազդեցությունը եւ ձախողության մատնելու իր առաքելությունը, քանի որ այլապես այսօր պիտի կարողանար մեզ շատ նեղել: Ժողովուրդների վրա դրա ունեցած ազդեցությունը ամեն օր նվազում է: Խղճի ազատությունը հռչակված է արդեն ամենուրեք:
Սակավաթիվ տարիներ են մնացել այլեւս մինչեւ քրիստոնեական կրոնի ամբողջական խորտակումը: Ավելի դյուրությամբ պիտի կարողանանք գրավել նաեւ մյուս կրոնները, որոնցմով զբաղվելը, սակայն, դեռ շուտ է:
Եկեղեցականությունն ու եկեղեցականները պիտի սահմանափակենք այնքան նեղ շրջանակի մեջ, որ նրանց ազդեցությունը ոչինչ լինի՝ դրանց ունեցած իրենց ազդեցության հետ համեմատելիս:
Երբ գա պապական պալատը վերջնականապես քանդելու պահը, անտեսանելի ձեռքի մատը ժողովուրդներին ցույց պիտի տա այդ պալատը: Բայց երբ ժողովուրդները գրոհեն դրա վրա, մենք հանդես պիտի գանք իբրեւ փրկիչներ, որպեսզի արյունահեղությունը արգելենք: Այս խոտորեցումով՝ պիտի թափանցենք պարիսպից ներս, որտեղից դուրս պիտի գանք՝ այն ամբողջովին կործանելուց հետո:
Հրեից թագավորը պիտի լինի տիեզերքի ճշմարիտ Պապը եւ Միջազգային Եկեղեցու Պատրիարքը:
Սակայն, քանի դեռ երիտասարդությունը դաստիարակված պիտի չլինեն անցումային շրջանի նոր հավատալիքներով, վերջում՝ մերի հավատալիքով, անմիջական կերպով չպիտի վնասենք գոյություն ունեցող Եկեղեցուն, այլ՝ դրա դեմ պիտի պայքարենք քննադատությամբ եւ պառակտումներ հրահրելով:
Մեր ժամանակակից մամուլը ընդհանրապես պիտի մերկացնի պետության եւ կրոնի վերաբերյալ խնդիրները, քրիստոնյաների անկարողությունը եւ դրա նման ուրիշ բաներ, բոլորովին չարամիտ եղանակով, որպեսզի վարկաբեկի դրանք ամեն միջոցով, այնպես ինչպէս մեր հանճարեղ ցեղը գիտե դա անել:
Մեր վարչաձեւը պիտի լինի մարմնացումը Վիշնուի թագավորության, որը պիտի ունենա իբրեւ խորհրդանշան: Մեր հարյուր ձեռքերի ամեն մեկով պիտի բռնենք ընկերային մեքենայի զսպանակներից մեկը: Պիտի հասկանանք ամեն բան շնորհիվ պաշտոնական ոստիկանության օժանդակությանը, որն, այն ձեւով որ կազմակերպել ենք այն քրիստոնեաների համար, խափանելու է կառավարության տեսողությունը:
Ըստ մեր ծրագրի, մեր հպատակների մեկ երրորդը, պարտականության բերմամբ, պիտի լրտեսի մնացածներին, որպեսզի կամովին օգնած լինի պետությանը: Այն ժամանակ լրտեսն ու մատնիչը չի նկատվելու անպատիվի մեկը: Ընդհակառակը, պատվաբեր գործ պիտի լինի նրանց արածը: Բայց անհիմն մեղադրանքները խստիվ պիտի պատժվեն, որպեսզի իրավունքի զեղծում չգործվի այս կետի մեջ:
Մեր գործակալները պիտի ընդունենք հավասարապես հասարակության բարձր դասերից, ինչպես նաեւ ստորին խավերից, զվարճության անձնատուր շրջանակներից, հրատարակիչներից, տպարանատերերից, գրավաճառներից, պաշտոնյաներից, գործավարներից, կառապաններից, սպասավորներից, եւ այլն:
Իրավունքներից զրկված, ինքնագլուխ գործելու չլիազորված եւ հետեւաբար անզոր այս ոստիկանությունը միայն պիտի ամբաստանի եւ վկայի: Նրանց վկայության ճշտումն ու մեղադրյալների ձերբակալությունը ոստիկանական խնդիրների ստուգիչ պատասխանատու հանձնաժողովից կախում պիտի ունենան: Բուն ձերբակալությունները պետական ոստիկանության եւ ոստիկան զորքերի կազմակերպության կողմից պիտի կատարվեն: Քաղաքական խնդրո վերաբերյալ բան լսողն ու տեսնողը, բայց չտեղեկացնողը, մասնակցության եւ գիտակցորեն ծածկողի հանցանքով հավասարապես մեղսակից պիտի նկատվի այնպես, ինչպես եթե ինքը գործած լիներ այդ զույգ ոճիրները:
Ինչպես այսօր մեր եղբայրները պարտավոր են իրենց պատասխանատվության տակ գտնվող համայնքների ըմբոստների, կամ այդ համայնքների դեմ բան կատարողների մասին լուր տալ, այնպես էլ, մեր տիեզերական պետության մեջ, մեր բոլոր հպատակները պարտավոր պիտի լինեն ծառայել պետությանը՝ ամեն առիթով:
Նմանօրինակ կազմակերպությունը պիտի անհետացնի իշխանության զեղծումն ու ապականությունը եւ այն բոլոր բաները, որոնք մեր խորհուրդներն ու գերմարդկանց մասին մեր տեսությունները մտցված են քրիստոնյաների սովորության մեջ: Մյուս կողմից, սակայն, ինչպե՞ս պիտի կարողանանք բազմացնել անկարգությունները իրենց վարչության մեջ: Ուրիշ ի՞նչ միջոցներ պիտի կիրարկենք: Այդ միջոցների կարեւորագույններից մեկն են այն պաշտոնյաները, որոնց հանձնված է կարգ ու կանոնի պահպանումն ու վերահաստատումը: Սրանց կարելիությանն պիտի ընծայենք զարգացնելու եւ երեւան հանելու իրենց տգեղ սովորություններն ու քմայքները, ինչպես նաեւ չարաչար գործածելու իրենց ուժը:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N18

Ապահովության միջոցներ: Դավադիրների հսկողությունը: Տեսանելի պահակազորը կործանարար է իշխանության համար: Հրեից թագավորի պահակազորը: Իշխանության խորհրդավոր հեղինակությունը: Նվազագուն կասկածի դեպքում ձերբակալութուն:

Երբ պետք զգանք զորացնելու ոստիկանական ապահովության միջոցները (բան, որը շուտով կնվազեցնի իշխանության հեղինակությունը), պիտի դրդենք հնարամիտ հռետորներին կեղծ խռովություններ ու դժգոհություններ կազմակերպեն: Միեւնույն զգացումը սնուցանող անձերը նրանց պիտի միանան: Այս արդարացում պիտի լինի մեզ համար, որպեսզի խուզարկություններ, պրպտումներ եւ հսկողություններ հրամայենք՝ քրիստոնյա ոստիկանության մեջ մեր ունեցած գործակալները այս նպատակի համար գործածելով:
Հաշվի առնելով, որ դավադիրներից շատերը գործում են ի սեր արհեստի եւ շատախոսության, որեւէ ձեւով գործելուց առաջ պիտի չխանգարենք նրանց: Պիտի բավականանանք հսկող աչքեր մտցնելով իրենց շրջանակի մեջ: Պետք չէ մոռնանք, որ իշխանության հեղինակությունը նվազում է, երբ հաճախակի դավադրություններ են լինում նրա դեմ: Այս նշանակում է նրա անկարողության խոստովանությունը, կամ, ավելի վատ բան՝ նրա գոյության վնասակարությունը: Գիտեք, որ քրիստոնյա թագավորների հեղինակությունը քայքայել ենք մեր գործակալների՝ մեր հոտի կույր ոչխարների կազմակերպած հաճախակի դավադրություններով: Դյուրին է ոճիրի մղել մեկին զանազան ազատական գաղափարների ներշնչումով. բավական է, որ քաղաքական գունավորում ստանա: Պիտի ստիպենք, որ կառավարությունները ճանաչեն իրենց անկարողությունը՝ իրենց իսկ ձեռք առնելիք ապահովության միջոցներով եւ այսպիսով, պիտի փչացնենք իշխանության հեղինակությունը:
Մեր կառավարությունը պիտի պահպանվի գրեթե անտեսանելի պահակազորի կողմից, որովհետեւ ոչ մեկի մտքովը չպիտի անցնի, թե կարող է գոյություն ունենալ մի ուժ, որի դեմ չկարողանա պայքարել եւ դրա համար էլ ստիպված լինի թաքնվել:
Եթե ընդունենք այսպիսի մտածում,- ինչպես ունեցել են եւ ունեն քրիստոնյաները,- մոտիկ ապագայում պիտի ստորագրեինք եթե ոչ նույն ինքն մեր թագավորի, ապա նրա արքայատոհմի մահավճիռը:
Երեւույթները խստիվ պահելով, մեր թագավորը իր իշխանությունը ի գործ պիտի դնի ոչ թե իր անձնական շահերի, այլ՝ իր ժողովրդի բարիքի համար միայն: Ահա՛ թե ինչո՛ւ այս զարդարանքը պահելով, նրա իշխանությունը պիտի հարգվի եւ պահպանվի իր իսկ հպատակների կողմից, որոնք պիտի պաշտեն նրան, խորհելով, որ յուրաքանչյուր քաղաքացու երջանկությունը կախում ունենա թագավորից, ումից կախված պիտի լինի ընկերային տնտեսության կարգուսարքը:
Թագավորի տեսանելի հսկողությունը՝ կառավարական կազմակերպության անկարողությունը ընդունելուն կհավասարվի:
Երբ թագավորը ժողովուրդի մեջ գտնվի, պիտի շրջապատվի այրերի եւ կանանց բազմությունով, որոնք պիտի կարծեն, թե իբր ըստ դիպվածի են գրավել նրա շուրջի առաջին շարքերը՝ հարկ եղած պարագայում կարգ ու կանոնը պահպանելու համար: Այս կարգ ու կանոնի պահպանման օրինակ է: Եթե ժողովուրդի մեջ գտնվի մեկը, որ աղաչելու համար կջանա շարքերի միջից անցք բանալով աղերսագիր մատուցել թագավորին, առաջին շարքերը պարտավոր են ընդունել այս աղերսագիրը եւ աղերսարկուի աչքի առջեւ հանձնել թագավորին, որպեսզի ամենքը հասկնան, թե ներկայացված ամեն բան հասնում է իր հասցետիրոջը եւ որ հակակշիռ կա նույնիսկ թագավորի համար: Իշխանության հմայքը պահանջում է, որ ժողովուրդը կարողանա ասել՝ «Եթե թագավորը իմանար» կամ «Թագավորը պիտի իմանա»:
Պաշտոնական պահակազորի կազմությամբ կանհետանա իշխանության խորհրդավոր հեղինակությունը: Բավարար քաջությամբ զինված որեւէ մեկը ինքնիրեն իշխանության տեր կզգա: Խռովարարը գիտի դրա ույժը եւ առիթը կփնտրի այդպիսի իշխանության դեմ իր ոճրափորձը նյութելու համար: Մենք քրիստոնյաներին ուրիշ բան կսորվեցնենք. կտեսնենք սակայն, թե ո՛ւր են հասցված նրանց ապահովության տեսանելի միջոցները:
Ոճրագործներին պիտի ձերբակալենք առավել կամ նվազ հիմնավոր ամենափոքր կասկածի դեպքում: Խաբվելու վախը չի՛ կարող արդարացում լինել փախելու միջոցներ ընծայելու համար այն անձանց, որոնք կասկածելի են քրեական կամ քաղաքական ոճիրի համար եւ որոնց հանդեպ իրապես անողոք պիտի լինենք: Եթե, վերջ ի վերջո, իրերի նշանակությունը անտեսելով կարողանանք հավանել քրեական ոճիրների պատճառների քննությունը, չի կարելի սակայն, որ նմանօրինակ մեղմացուցիչ պարագա գոյություն ունենայ այն անձերի համար, ովքեր զբաղվել են այնպիսի խնդիրներով, որոնցով, կառավարությունից բացի, ուրիշ ո՛չ ոք որեւէ բան հասկնալու ի վիճակի չէ: Ու տակավին, բոլոր կառավարությունները ճշմարիտ քաղաքականությունն ըմբռնելու ի վիճակի չեն:



ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N19


Զեկուցագրեր եւ օրինագծեր ներկայացնելու իրավունքը: Խռովարարները: Դատարանների կողմից դատվող քաղաքական ոճիրները: Ծանուցումը (ռեկլամը) քաղաքական ոճիրների մեջ:

Եթե չենք ընդունում, որ ամեն ոք ուղղակի զբաղվի քաղաքականությամբ, առիթ պիտի ստեղծենք, որ կառավարության ուղղված ամեն զեկուցագիր եւ խնդրագիր ժողովրդի կացությունը բարելավի: Այս թույլ պիտի տա մեզ նշմարել սխալները կամ երեւակայությունը մեր հպատակների, որոնց պիտի պատասխանենք խնդրո առարկա ծրագիրների գործադրությամբ կամ արդարացված մերժումով, որ նրանց հեղինակների տգիտությունը պիտի հաստատի:
Ըմբոստությունները կարելի է բնորոշել միայն շնիկի հաչոցով՝ փղի դեմ: Ոչ թե ոստիկանական, այլ ընկերային կազմակերպությամբ լավ կազմակերպված կառավարության համար այս պատկերը տեղին է: Փոքրիկ շունը հաչում է փղի դեմ, որովհետեւ իր իսկ դիրքն ու արժեքը չի իմանում: Արժեքավոր օրինակով բավական է հաստատել կարեւորությունը մեկի կամ մյուսի, որպեսզի շնիկները հաչելը դադարեն եւ վարժվեն իրենց պոչերը շարժելուն փիղ տեսնելուն պես:
Քաղաքական ոճիրների վրայից քաջության դրոշմը ջնջելու համար, այդ կարգի ոճրագործներին ամբաստանյալի միեւնույն աթոռի վրա պիտի նստեցնենք գողերին, մարդասպաններին եւ ամեն տեսակ ստորին ու ողորմելի ոճրագործների կողքին: Այն դեպքում հանրային կարծիքը իր մտքի մեջ պիտի շփոթի ոճրագործների այս դասակարգը մյուների ամոթալի դասակարգի հետ եւ միեւնույն արհամարհանքը ցույց պիտի տա նրանց նկատմամբ:
Ցանկանում ենք (եւ կհուսամ, թե հաջողվելու է) արգելել, որ քրիստոնյաներն էլ միեւնույն ձեւով չպայքարեն ըմբոստությունների դեմ:
Այս նպատակով, մամուլի եւ այլ հրատարակությունների միջոցով, ինչպես նաեւ պատմության գեղեցիկ դաշույնով արել ենք ըմբոստներին իբրեւ թե հանրային բարիքի համար ենթարկված նահատակության գովազդը: Եւ այս գովազդը բազմացրել է ազատականների շարքերը եւ հազարավոր քրիստոնյաներ նետվել են մեր հոտերի մեջ:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N20

Տնտեսական ծրագիրը: Առաջատվական (պրոգրեսիվ) դրության սահմանում: Ավելցող գանձումներ դրոշմաթղթերից: Խնայողական դրամատներ եւ ոսկու կայունությունը: Հակակշռող խորհուրդ: Ներկայացուցչության ջնջում: Դրամագլուխների կայունություն: Աշխատանքի արժեքի գործառությունները: Ելեւմտացույցը: Գործնական փոխառությունները: Արժեթուղթերի շարքեր՝ 100-ին 1 տոկոսով: Ճարտարարվեստական (արդյունաբերական) արժեթղթերը: Քրիստոնյաների կառավարիչները: Նպաստավորյալները: Մասոնականության գործակալները: 

Այսօր պիտի խոսենք մեր տնտեսական ծրագրի մասին, որը թողեցի իմ տեղեկագրի վերջում եւ որը ընդհանուր ծրագրի ամենից դժվար, ամենից կարեւոր եւ ամենից վճռական կետն է: Անցնելով դրա քննության, պիտի հիշեցնեմ ձեզ ինչ որ այլաբանական դարձվածքով ասել եմ արդեն սրանից առաջ, որ մեր արարքների ընդհանուր գումարը դրամական խնդիր է:
Երբ հաստատվի մեր թագավորությունը, մեր բացարձակապետական կառավարությունը, իրեն վերապահված պատճառներով, պիտի խուսափի ժողովրդական զանգուածներին շատ տուրքերով ծանրացնելուց եւ պիտի չմոռնա իր դերը իբրեւ հայր եւ պաշտպան: Բայց որովհետեւ կառավարական կազմակերպությունը սուղ արժի, հակառակ ամեն բանի, պետք է միջոցները գտնել: Այս է պատճառը, որ տնտեսական հավասարակշռությունը խնամքով պիտի նախապատրաստենք:
Մեր պետութեան մեջ թագավորը օրինավոր սեփականատեր պիտի լինի, այսինքն պետության մեջ գտնվող ամեն բանի իրավական ներկայացուցիչը, բան, որ դյուրին է իրականացնել: Հետեւաբար, նա կարող է օրինական գրավման ենթարկել պետության մեջ դրամի շրջանառության համար անհրաժեշտ նկատված բոլոր գումարները: Դրանից հետեւում է, որ պետք է կիրարկել սեփականատիրության վրա տուրքերի առաջատվական դրությունը: Այսպիսով, տուրքերը պիտի գանձվեն առանց ճնշումի եւ աղետների՝ սեփականության հարյուրին այսքան համեմատությամբ: Հարուստները պետք է ըմբռնեն, որ պետք է իրենք ավելցած գումար դնեն պետության տրամադրության տակ, քանի որ այդ մնացածի ապահովությունը եւ պարկեշտ շահի իրավունքն է երաշխավորում: Ասում եմ պարկեշտ շահ, որովհետեւ հարստության վրա ի գործ դրվելիք հակակշիռը օրինական ամեն ավազակություն պիտի արգիլի:
Այս բարեկարգությունը պետք է վերեւից գա, որովհետեւ հասել է նրա ժամանակը եւ այդ անհրաժեշտ է իբրեւ խաղաղության գրավական: Աղքատների վրա դրված տուրքերը հեղափոխության սերմեր են եւ կործանարար են պետության համար, որ մեծ շահեր է կորցնում փոքր օգուտներ հետապնդելով: Դրանից անկախ, դրամատերերի համար սահմանված տուրքերը պիտի պակասեցնեն հարստության հավելումը անհատների մոտ, որոնց մոտ կենտրոնացրել ենք այն առայժմ, իբրեւ հակակշիռ ծանրություն օգտագործելու համար քրիստոնյաների կառավարական ուժին, այսինքն՝ նրանց տնտեսական կարիքների դեմ:
Տուրքերի առաջատվական դրությունը շատ ավելի եկամուտ պիտի ապահովի, քան այսօրվա համեմատականը, որ օգտակար է մեզ՝ քրիստոնյաների միջեւ խռովություններ եւ դժգոհություններ հրահրելու համար միայն:
Ուժը, որի վրա հենվում է մեր թագավորը, պիտի կայանա խաղաղության հավասարակշռության եւ երաշխավորության մեջ: Անհրաժեշտ է, որ դրամատերերը իրենց եկամուտների մի փոքր մասը զոհեն, որպեսզի կառավարական մեքենայի գործունեությունը ապահովվի: Պետության կարիքները պետք է վճարեն նրանք, որոնց հարստությունը թույլատրում է այդ անել առանց նեղության:
Այս միջոցը պիտի անհետացնի աղքատի ատելությունը հարուստի դեմ, որի անձի մեջ նա պիտի տեսնի պետության օգտակար տնտեսական ուժը, ինչպես նաեւ խաղաղության ու բարօրության պահպանումը, որովհետեւ պիտի ըմբռնի, որ այս բարիքները ձեռք բերելու ծառայող միջոցների հայթայթիչը հարուստն է: Եւ որպեսզի նոր վճարումների համար շատ չընկճվի զարգացած դասակարգը, նրան պիտի ներկայացվի նախասահմանման հաշիվը այն գումարների, որոնք պիտի տրամադրվեն արքունիքի եւ կառավարական հիմնարկությունների կարիքների համար:
Թագավորը անձնական հարստություն պիտի չունենա, քանի որ պետության մեջ գտնված ամեն բան նրան է պատկանում, որովհետեւ այլապես հակառակողներ պիտի լինեն այս տեսակետից: Անհատական առաջդիմությունները պիտի ոչնչացնեին ամենքի հարստության սեփականատիրության իրավունքը: Թագավորի ազգականները,- որոնք պետության ծախքով պիտի պահվեն, բացառությամբ գահաժառանգին,- պարտավոր պիտի լինեն պետական ծառայության մեջ մտնել, որպեսզի աշխատելով, սեփականատիրության իրավունք ստանան: Արքայական ընտանիքին պատկանած լինելու առանձնաշնորհը պետք չէ պատրվակ օգտագործվի պետական գանձարանը ավարի տալու համար:
Սեփականության գնման կամ ժառանգության տիրացման առթիվ դրոշմաթղթի առաջատվական իրավունքը պիտի գանձվի: Դրամով կամ ուրիշ ձեւով եւ հարկադրորեն անվանական այս դրոշմաթղթի տուրքից խուսափելու նպատակով կատարված սեփականության փոխանցումից պիտի գանձվի համապատասխան տուրքը, որ պիտի դրվի նախկին սեփականատիրոջ վրա՝ փոխանցման օրից սկսած մինչեւ խաբեության երեւան գալու օրը: Փոխանցման պաշտոնաթղթերը ամեն շաբաթ պիտի ներկայացվեն շրջանակի գանձատան՝ հին եւ նոր սեփականատիրոջ ընտանիքի, անվան եւ ազգանունի մատնանշումներով: Այս արձանագրությունը պարտավորիչ է միայն առուծախի սովորական ծախսերից ավելի եղող գումարների համար, մինչ սովորականներից դրոշմաթղթի շատ չնչին իրավունք պիտի գանձվի:
Հաշվեցե՛ք, թե այս տուրքերը որքան ավելի պիտի լինեն քրիստոնյա պետությունների եկամուտներից: Պետության գանձարանը պետք է ունենա պահեստի դրամագլուխ, իսկ մնացյալ ամբողջ դրամը հանվելու է շրջանառության: Այս պահեստի դրամագլխով հանրօգուտ շինություններ պիտի կատարվեն: Պետական հասույթներով այս շինությունների կատարման սկսելը անձնվեր վերաբերում պիտի պարտադրի բանվոր դասակարգին՝ պետության շահերի եւ թագավորի հանդեպ:
Որոշված եւ առատորեն հաշված գումարներից բացի ուրիշ ո՛չ մի գումար, ո՛չ իսկ մեկ դրամանիշ ավելի թույլատրելի չէ պահել պետական գանձարանի մեջ, որովհետեւ դրամը հնարված է շրջանառության մեջ պահուելու համար, եւ դրա որեւէ անկայունություն աղիտալի ազդեցություն կունենա պետական մեքենայի գործունեության վրա, որի անիվները յուղելու համար է սահմանված է այն: Յուղի պակասը կարող է մեքենայի կանոնավոր գործունեությունը դադարեցնել:
Դրամների մի մասի արժեթղթերով փոխարինումը ճիշդ այսպիսի կայունություն առաջ բերեց: Այս բանի հետեւանքները արդեն բավական զգալի են:
Մյուս կողմից, հակակշռող խորհուրդ պիտի ունենանք, եւ թագավորը, դրա միջոցով, ամեն վայրկյան պիտի տեղեկանա պետության ելեւմուտքի հաշիվներին, բացի ընթացիկ եւ նախորդ ամիսների հաշիվներից, որոնք հանձնված պիտի չլինեն տակավին:
Միակ անձը, որ պետական սնդուկը ավարի տալուն մեջ շահ պիտի չունենա, նրա սեփականատերն է, այսինքն՝ թագավորը: Մնաց ո՞ր հակակշիռը անկարելի պիտի դարձնի կորուստն ու մսխումը:
Ունկնդրությունները, որոնք թագավորի թանկագին ժամանակը պիտի սպառեն եւ ընդունելությունները, որոնք պարտադրված են հանուն սովորության, պիտի ջնջվեն, որպեսզի արքան հակակշռելու եւ մտածելու ժամանակ ունենա: Դրանց ուժը այլեւս պիտի չգտնուի զանազան պաշտպանյալների տրամադրության տակ, որոնք շրջապատել են գահերը՝ դրանց փայլ ու շքեղանք տալու համար, խորհելով սակայն ոչ թե պետության, այլ միայն իրենց շահերի մասին:
Ոսկին շրջանառությունից քաշելու միակ նպատակով՝ քրիստոնեաների մոտ տնտեսական տագնապներ առաջ բերեցինք: Հսկայական դրամագլուխներ կայուն վիճակի մատնվեցին, քաշվեցին նաեւ դրամները պետություններից, որոնք պարտավորված էին այդ դրամագլուխներին դիմել՝ դրամ գտնելու համար: Այս փոխառությունները, տոկոսների վճարման հետեւանքով, պետության ելեւմտական կացությունը ծանրացնում են: Նրանք դրամի գերին դարձան: Ճարտարարվեստի կենտրոնացումը դրամատերերի մոտ,- որոնք կործանեցին մանր ճարտարարվեստը,- ժողովուրդին եւ, միաժամանակ, պետության բոլոր ուժերը ծծեց:
Դրամի այսօրվա շրջանառությունը չի համապատասխանում ընդհանրապես անձ-գլուխ ծախսված գումարին, հետեւաբար, բանվորների բոլոր կարիքներին չի կարող բավարարել: Դրամի շրջանառությունը պետք է լինի բնակչության հավելման համեմատությամբ, հաշվի առնելով նաեւ փոքր տղաներին, որոնք, իրենց ծնված վայրկյանից սպառում են:
Դրամներ կտրելու եղանակի վերաքննությունը կենսական խնդիր է ամբողջ աշխարհի համար: Գիտեք, որ ոսկու փոխանակությունը աղիտալի հանդիսացավ այն որդեգրած պետությունների համար, որովհետեւ չէր կարող բավարարել դրամի սպառման, մանավանդ որ կարելի եղածի չափ մեծ քանակությամբ ոսկի շրջանառությունից քաշել ենք:
Պարտավոր ենք շրջանառությունից հանել թղթե կամ տախտակե շինված դրամանիշները, որոնք հիմնված են աշխատանքի վրա: Այս դրամից շրջանառության պիտի հանենք սովորական կարիքների քանակությամբ, ավելցնելով դրանք ամեն անգամ՝ ծնունդների համաձայն եւ պակասեցնելով՝ մեռնողների համեմատությամբ:
Յուրաքանչյուր շրջանակ իր հաշիվները պիտի պահի: Պետական կարիքների համար դրամական հատկացումների մեջ հապաղումներ առաջ չգալու նպատակով, գումարներն ու դրանց հատկացման ժամանակը կառավարական հրամանագրով պիտի ճշտվեն: Այսպիսով, պիտի ջնջվի հոգատարությունը ելեւմտական նախարարության, որ այլեւս պիտի չկարողանա գավառ նպաստավորել ի վնաս ուրիշ գավառի:
Մեր ծրագրած այս բարեկարգությունները պիտի ներկայացնենք այնպիսի ձեւով, որ ո՛չ ոքի չվախեցնենք: Բարեկարգությունների անհրաժեշտությունը պիտի ապացուցենք այն անկարգություններով, որոնց մատնված է քրիստոնյաների ելեւմտական կացությունը: Առաջին անկարգությունը, պիտի ասենք, սկսում է պարզ պատրաստությամբ ելեւմտացույցի, որ տարեց տարի ավելանում է, ահա՛ թե ինչպե՛ս. ելեւմտացույցը ուշացնում են մինչեւ տարվա կեսը, այնուհետեւ պատրաստում են այսպես կոչված զարմանական ելեւմտացույց, որ սպառվի երեք ամիսում: Այնուհետեւ պահանջում են հավելվածական, եւ այս բոլորը, ի վերջո, հաշվեհարդարային ելեւմտացույցի է հանգում:
Եւ որովհետեւ հաջորդ տարվա ելեւմտացույցը պատրաստվում է ընդհանուր ելեւմտացույցի ամբողջության հիման վրա, տարեկան սովորական տարբերությունն է հարյուրին՝ 50, իսկ տարեկան ելեւմտացույցը եռապատկվում է յուրաքանչյուր տասնամյակը մեկ անգամ: Պետություններ անհոգության պատճառով որդեգրված այս մեթոդների հետեւանքով, նրանց սնդուկները դատարկ են: Սրանց հաջորդած փոխառությունները կուլ են տալիս մնացածն էլ, եւ պետությունները սնանկության դուռն են հասցվում:
Յուրաքանչյուր փոխառություն պետության տկարությունն է ցույց տալիս: Փոխառությունները, դամոկլյան սրի պես կախվում են կառավարությունների գլուխների վրա, որոնք, փոխանակ իրենց պետք եղածը ժամանակավոր տուրքերը ստանալու իրենց հպատակներից, ձեռք երկարեցնելով գալիս ողորմություն են ուզում մեր սեղանավորներից: Փոխառությունները տզրուկներ են, որոնք ո՛չ մի պարագայում չի կարելի անջատել պետության մարմնից, եթե երբեք իրենք ինքնաբերաբար չանջատվեն եւ կամ, եթե պետությունը կտրուկ կերպով չմերժի դրանք: Քրիստոնյա պետությունները, սակայն, ո՛չ միայն չեն հեռացնում դրանք, այլ շարունակում են նորերը փակցնել իրենց վրա, որպեսզի անդառնալի կերպով կործանեն այս կամավոր արյունառության պատճառով:
Իրապես, ի՞նչ է ներկայացնում փոխառությունը եւ, մանավանդ, արտաքին: Փոխառությունը պետական մուրհակների հրատարակությունն է, որոնք, փոխ առնված գումարի համեմատությամբ ենթակայ են որոշ տոկոսի պարտադրանքի: Եթե փոխառությունը կնքված է հարյուրին 5 տոկոսով, պետությունը, առանց որեւէ օգուտի, քսան տարվան մեջ վճարում է փոխառության գումարին հավասար տոկոս, քառասուն տարվա մեջ՝ եռապատիկը եւ այսպես՝ բուն պարտքը միշտ անվճար է մնում:
Այս ցույց է տալիս, որ անհատական տուրքերի գանձման պատրվակով, պետությունը աղքատ հարկատուի վերջին լուման էլ խլում է՝ հարուստ օտարներին վճարելու համար, որոնցից փոխ դրամ է վերցված, փոխանակ իր հարստությունը ժողվելու իր սեփական կարիքների համար, առանց որեւէ տոկոս վճարելու:
Այնքան ժամանակ, որ փոխառությունները ներքին բնույթ ունեին, քրիստոնյաները դրամը աղքատների գրպանից հարուստների գրպանը փոխադրելուց ուրիշ բան չէին անում: Երբ սակայն կաշառեցինք մարդկանց, որոնք պետք էին փոխառությունները արտաքին հողի վրա փոխադրելու համար, պետութուններից ամբողջ հարստությունները մեր սնդուկների մեջ հոսեցին եւ բոլոր քրիստոնյաները սկսեցին մեզ ճորտության տուրքը վճարել: Երբ պետական խնդիրների մեջ քրիստոնյա թագավորների թեթեւամտությունը կամ նախարարների ապականությունն ու ուրիշ վարիչների տնտեսական տգիտությունը իրենց երկիրները բեռնավորած են պարտքերով, որոնք չեն կարողանում մեզ վճարել, պետք է իմանանանք, որ այս, դրամի եւ ճիգի տեսակետով, սուղի նստած է մեզ վրա:
Դրամի կայունությունը պիտի չթույլատրենք. նրա համար էլ գոյություն պիտի չունենան պետական պարտավորություններ,- բացի հարյուրին 1-ով ստանձնված մի շարք պարտավորություններից,- որպեսզի տոկոսների վճարումը պետության ույժը չտրամադրի տզրուկների արյունածծման: Արժեթղթեր հրատարակելու իրավունքը բացառապես պիտի վերապահվի ճարտարարվեստական ընկերություններին, որոնք բնավ չեն դժվարանում տոկոսներ վճարել, քանի որ շահեր են ապահովում, մինչդեռ պետությունը ո՛չ մի շահ չի ապահովում իր փոխ առած դրամից, որովհետեւ այն փոխառությունը կնքում է ծախսելու եւ ոչ թե գործեր ձեռնարկելու համար:
Ճարտարարվեստական արժեթղթերը պիտի գնվեն պետության կողմից, որ, ճորտատեր հարկահավաքիցն,- ինչպես է այսօր,- շահադետ փոխատուի պիտի վերածվի: Նմանօրինակ միջոցը պիտի ջնջի դրամի կայունությունը, մակաբուծությունը եւ մամուլը, որոնք օգտակար էին մեզ համար այնքան ժամանակ, որ անկախ էին քրիստոնյաները, բայց անցանկալի են մեր վարչակարգի տակ:
Որքա~ն բացայայտ է դատողության պակասը քրիստոնյաների բոլորովին անասնական ուղեղների մեջ: Տոկոսով դրամ են փոխ առնում մեզանից, առանց խորհելու, որ պետք պիտի լինի իրենց պետական սնդուկներից վերցնել տոկոսներով էլ ծանրաբեռնված այս դրամը՝ մեզ վճարելու համար: Իրենց պետք եղած դրամը իրենց հարկատուներից ստանալուց ավելի պարզ բան կա՞:
Այս ցույց է տալիս մեր մտքի ընդհանուր գերակշռությունը, այսինքն հաջողել ենք փոխառության հարցը նրանց ներկայացնել այնպիսի ձեւով, որ դրա մեջ իրենց համար շահ իսկ տեսնեն:
Հաշիվները, որոնք քրիստոնյա պետությունների կողմից մեզ տրամադրված դարավոր փորձառության լույսի տակ պիտի ներկայացնենք, երբ ժամանակ գա, աչքի պիտի զարնեն իրենց հստակությամբ եւ ճշտությամբ, եւ ամենքին բացահայտորեն պիտի ապացուցեն մեր կիրարկած նորության օգտակարությունը: Վերջ պիտի տրվի զեղծումներին, որոնց շնորհիվ քրիստոնյաներին պահեցինք մեր տրամադրության տակ եւ որը, սակայն, չի կարելի թույլատրել մեր պետության մեջ:
Մեր հաշիվների դրությունը այնքան լավ պիտի դասավորենք, որ ո՛չ թագավորը, ո՛չ էլ ամենափոքր պաշտոնյան կարողանան ամենափոքր գումարն իսկ շեղեցնել իր նպատակից, առանց այսպիսի բան հայտնի լինելու, եւ, եւս առավել, այն մեր գործունեության ծրագրով միանգամ ընդմիշտ որոշված նպատակից բացի ուրիշ նպատակի տրամադրելու:
Կառավարելը անկարելի է առանց ճշտված ծրագրերի: Կես ճամփին դասալիք կդառնան նույնիսկ այն հերոսները, որոնք, առանց որոշ վերապահումների այս կամ այն ուղղությանն են հետեւում: Մեր կառավարության հենարաններն էին միայն քրիստոնյա ղեկավարները, որոնց թելադրել էինք հանգստանալ պետական հոգսերից՝ պաշտոնական ընդունելություններ, արարողություններ եւ զվարճություններ կազմակերպելով: Պաշտպանյաների զեկուցագրերը, որոնք նրանց համար խմբագրում էին մեր գործակալները՝ փոխարինելով դրանք զանազան խնդիրների մեջ, ամեն անգամ գոհացնում էին շատ քիչ պայծառատես մտքերը այն խոստումներով, թե ապագան խնայողություն եւ բարելավում պիտի բերի: Խնայողություն՝ ինչի՞ց: Նոր փոխառությունների՞ց, կարելի էր հարցնել: Սակայն չէին հարցնում նրանք, ովքեր կարդում էին մեր հաշվետվություններն ու ծրագրերը: իտեք, թե այս անփութությունը ո՛ւր առաջնորդեց քրիստոնյա վարիչներին եւ ի՛նչ տնտեսական անկանոնությունների մատնվեցին նրանք, հակառակ իրենց ժողովուրդների հրաշալի աշխուժության:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N21

Ներքին փոխառությունները: Ելեւմտացույցների բացը եւ տուրքերը: Երերուն պարտքերը, խնայողական սնդուկները եւ եկամուտներ: Սակարանի ջնջում: Ճարտարարվեստական արժեթղթերից տուրքերի գանձում:

Նախորդ հավաքույթի մեջ ասածներիս վրա պիտի ավելցնեմ մանրամասն բացատրություն ներքին փոխառության մասին: Արտաքինների մասին բան չպիտի ասեմ այլեւս, որովհետեւ մինչ այդ մեր գանձարկղները քրիստոնյաների դրամներով պիտի լցվեն, մինչդեռ մեր պետության համար օտար, արտաքին փոխառության հարց գոյություն պիտի չունենա: Օգտվեցինք վարիչների ապականությունից եւ թագավորների անհոգությունից՝ ստանալու համար կրկնապատիկ, եռապատիկ եւ երբեմն ավելի մեծ գումարներ՝ ի փոխարեն քրիստոնյա կառավարություններին մեր փոխ տված դրամների, որոնք բնավ պետք չէին մեր պետությանը: Ո՞վ պիտի կարողանա նույն բանը անել նաեւ մեր դեմ: Այս պատճառով, մանրամասն զեկուցումս պիտի անեմ միայն ներքին փոխառությունների մասին:
Երբ ներքին փոխառություն ուզեն կնքել, պետությունները արձանագրություն են բացում իրենց պարտաթղթերը ծախելու համար: Այս, ամենքին մատչելի դառնալու համար, մեկից մինչեւ հազար միավոր արժեքով պարտաթղթեր են հրատարակում:
Դրա համար շահ կընծայեն առաջին արձանագրվողներին: Հաջորդ օրը տեղի կունենա արհեստական բարձրացում, որովհետեւ իբր թե ամեն մարդ այդ պարտաթուղթերի վրայ կնետվի: Մի քանի օր հետո պետության գանձարանները կլցվեն եւ չեն իմանա, թե դրամը ո՛ւր տեղավորեն: Արձանագրությունը փոխառության գումարին հաճախ կգերազանցի: Այսպես է վստահությունը, որ ժողովուրդը ունի կառավարական գործառնությունների հանդեպ:
Երբ սակայն զավեշտը խաղացվի, կգտնվեն գոյացած բացը, նույնիսկ շատ մեծ բացը: Եւ որպեսզի տոկոսները վճարվեն, պետք է դիմել նոր փոխառությունների, որոնք սակայն ոչ թէ կծծեն, այլ միայն կավելցնեն առաջին պարտքերը: Եւ երբ վարկը սպառի, պետք է նոր փոխառություններով գոցվեն ոչ թե սկզբնական փոխառությունները, այլ միայն դրանց տոկոսները:
Այնուհետեւ կգայ վճարումների պայմանաժամը, որոնք կթեթեւցնեն միայն տոկոսների պարտքը, առանց գոցելու փոխառությունները, եւ որոնք, սակայն, չեն կատարվր առանց փոխատուների հավանության: Վճարում հայտարարելով, դրամի վերադարձվելու մատուցումը կլինի նրանց, որոնք կհավանեն գլխավճարների վճարմանը: Եթե բոլորն էլ ուզենան ետ ստանալ իրենց դրամները, կառավարությունները կբռնվեն նրանց ցանցերի մեջ եւ անկարող կլինեն վճարելու իրենց մատուցած դրամը:
Քրիստոնյա պետության հպատակները, բարեբախտաբար, շատ քիչ տեղյակ լինելով ելեւմտական խնդիրներին, միշտ նախընտրում են կորցնել գլխավճարներն ու դրանց տոկոսները, քան իրենց դրամները վերստին զետեղման վտանգին ենթարկվել, այնպես որ կառավարությանը հնարավորություն են տալիս փրկվել բազմաթիվ միլիոնների բացերից:
Արտաքին փոխառության հետ քրիստոնյաները չեն խորհում այսպես վարվել, որովհետեւ գիտեն թե իրենց ամբողջ դրամը պիտի պահանջենք: Այսպիսով, ճանաչցված սնանկությունը վերջնական կերպով պիտի հաստատի երկրի մեջ կապակցության չգոյությունը ժողովուրդների շահերի եւ իրենց կառավարության միջեւ:
Այս եւ հետեւյալ իրողության շուրջ կհրավիրեմ ձեր ուշադրությունը:
Այսօր, բոլոր ներքին փոխառությունները հանձնում են իբրեւ «երերուն պարտքեր», այսինքն՝ պարտքեր, որոնց վճարման պայմանաժամը առաւել կամ նվազ չափով մոտ է: Այս պարտքերը գոյանում են խնայողական կամ պահեստի սնդուկներին հանձնված գումարներից: Եւ որովհետեւ այս դրամագլուխները կառավարության ձեռքում երկար ժամանակ է մնում, դրանք հետզհետէ կգոլորշանան փոխառության տոկոսների վճարումով: Սրանց տեղն էլ դրվում են եկամուտների խնայողություններից գոյացած գումարները: Այս վերջինները այն հասույթներն են, որոնցով քրիստոնյաները պետական սնդուկների ծակերն են գոցում:
Երբ աշխարհի գահի վրա բարձրանանք, ելեւմտական այս բոլոր բաղկացությունները անհետ պիտի ջնջվեն, որովհետեւ դրանք չեն համապատասխանում մեր շահերին: Նմանապես, բոլոր սակարանները պիտի ջնջենք, որովհետեւ չենք ընդունում, որ մեր հզորանքի հեղինակությունը ցնցվի մեր արժեթուղթերի արժեքների ելեւէջներով: Օրենքով ճանաչել պիտի տանք մեր արժեթուղթերի բուն արժեքը՝ անկարելի դարձնելով դրանց տարուբերումները: Բարձրացումը անկում առաջ կբերի. այս եղանակով էլ մենք խաղացինք քրիստոնյաների արժեքների հետ՝ մեր պայքարի սկզբնավորության:
Սակարանները պիտի փոխարինենք մասնավոր ու մեծ վարկային հաստատություններով, որոնց պաշտոնը պիտի լինի ճարտարարվեստական պարտաթուղթերի գները ճշտել կառավարական տեսակետների համաձայն:
Այս հաստատությունները մեկ օրվա մեջ հինգ հարյուր միլիոնի արժեքով ճարտարարվեստական պարտաթուղթեր հրապարակ նետելու ի վիճակի պիտի լինեն: Այսպիսով, ճարտարարվեստական բոլոր ձեռնարկները մեզանից կախում պիտի ունենան:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N22


Ապագայի գաղտնիքը: Հավիտենական թշվառությունը ապագա երջանկության հիմքն է: Պետության հմայքը եւ նրա խորհրդավոր պաշտամունքը:

Մինչեւ հիմա ձեզ պարզածներովս ջանացի անցյալ եւ ապագա իրադարձությունների գաղտնիքները ցույց տալ: Կասեմ, թե մոտ է ապագայի իրագործումը: Ցույց տվեցի նաեւ քրիստոնյաների եւ մեր տնտեսական ձեռնարկների հետ մեր ունեցած հարաբերությունների գաղտնիքը: Ինձ մնում է ասածներիս վրա մի քանի բաներ եւս ավելցնել:
Մեր ձեռքում ունենք այսօրվա մեծագույն ուժը՝ ոսկին: Երկու օրվան մեջ կարող ենք մեր ուզած գումարը մեր սնդուկից հանել:
Պե՞տք է հիշել նաեւ ուրիշ փաստեր, հաստատելու համար, թե Աստված մեզ ընտրել է աշխարհին տիրելու համար: Այս հարստության շնորհիվ չհաստատեցի՞նք, թե դարերով մեր ստիպված գործած չարիքը, վերջ ի վերջո հանգեցրեց ամեն ինչ մեր ձեռքով կարգադրելու բարիքին: Ահա՛ բարու եւ չարի սահմանման շփոթությունը: Կարգ-կանոնը պիտի հաստատվի որոշ բռնությամբ, բայց ի վերջո պիտի հաստատվի՛: Պիտի կարողանանք ապացուցել, թե բարերարներ ենք մենք, որ չարչարվող աշխարհին վերադարձրեցինք ճշմարիտ բարիքը եւ անհատի ազատությունը, որ պիտի կարողանա վայելել հանգիստը, խաղաղութունն ու հարաբերությունների արժանապատվությունը, մի պայմանով, որ հարգեն մեր հաստատած օրենքը: Պիտի բացատրենք միանգամայն, թե ազատությունը անպատիժ մնալու հզորի իրավունքի մեջ չի կայանումը: Ու տակավին, մարդու ուժն ու արժանապատվությունը չեն կայանում կործանարար սկզբունքներ քարոզելու ամեն մեկի ունեցած իրավունքի մեջ, ինչպես խղճի իրավունքը, հավասարության իրավունքը եւ սրանց նմանները: Նմանապես, անհատը բնավ իրավունք չունի ինքնիրեն ու ուրիշներին գրգռել՝ աղմկալի հավաքույթների մեջ իր հռետորական տաղանդը ցույց տալով: Ճշմարիտ ազատությունը հասարակական կյանքի օրենքները պարկեշտորեն հարգող անձերի անձեռնմխելիության մեջ է կայանում: Իսկ մարդկային արժանապատվությունը ստացական եւ բնական իրավունքների գիտակցության մեջ է կայանում եւ ոչ թե «Ես եմ»-ի նշանաբանի մտացածին վերլուծման մեջ:
Մեր պետությունը պիտի լինի փառավոր, որովհետեւ պիտի լինի հզոր, պիտի վարի ու տնօրինի եւ պիտի չքաշքշվի կուսակցապետներից եւ հռետորներից, որոնք հիմար բառեր են արտասանում մեծ սկզբունքներ ոգեկոչելով, մինչ՝ այդ սկզբունքները պարզ ցնորքներ են միայն: Մեր պետությունը պիտի վերահաստատի կարգ ու կանոնը, որ մարդկանց երջանկության տեսանկյունից ամեն ինչ է:
Այսպիսի պետության հմայքը ժողովուրդի մոտ խորհրդավոր պաշտամունքի եւ հարգանքի պիտի վերածվի: Ճշմարիտ զորությունը ո՛չ մի իրավունքի, ո՛չ իսկ Աստուծո առջեւ տեղի կտա: Եւ, ո՛չ ոք չի համարձակվի վիրավորել այն եւ փորձել խլել մի ամենափոքր մասն անգամ:



ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N23


Պերճանքի առարկաների արտադրության նվազումը: Մանր ճարտարարվեստը: Գործադուլը: Գինովությունը արգելելը: Ընկերային հին կարգուսարքի մահավճիռը եւ դրա հարությունը նոր կերպարանքով: Աստուծո ընտրյալը:

Ժողովուրդներին հնազանդության վարժեցնելու համար, պետք է նրանց չափավորության վարժեցնենք եւ պերճանքի առարկաների արտադրությունը պակսեցնենք:
Այս միջոցով պիտի բարելավենք բոլոր այն բարքերը, որոնք ապականված են պերճանքի մրցակցության հետեւանքով: Պիտի վերահաստատենք մանր ճարտարարվեստը, որը պիտի նվազեցնի գործարանատերերի անձնական դրամագլուխները: Այս բանը անհրաժեշտ է նաեւ նրա համար, որ մեծ գործարանատերերը հաճախ շարժում են,- ճիշտ է, առանց այդ հասկնալու,- զանգվածների ոգին ընդդեմ կառավարության:
Մանր ճարտարարվեստով զբաղող ժողովուրդը գործադուլ անել չի իմանում, կապված է տիրող կարգ ու կանոնին եւ, հետեւաբար, իշխանության ուժին: Գործադուլը ամենից վտանգավոր բանն է կառավարության համար: Մեզ համար՝ դրա դերը պիտի վերջանա անմիջապես, որ իշխանությունը մեր ձեռքն անցնի: Գինովությունը նմանապես պիտի արգելվի օրենքով եւ իբրեւ մարդկության դեմ ոճիր պիտի պատժվի, որովհետեւ դրանով տարված մարդիկ, ոգելից ըմպելիքի ազդեցության տակ, անասուններ են դառնում:
Դարձեալ կրկնում եմ, որ հպատակները կուրորեն հնազանդվում են բոլորովին անկախ եւ ամուր ուժին, որի մեջ տեսնում են իրենց պաշտպանող սուրը եւ հենարանը՝ հասարակական հոսանքների դեմ: Նրանք իրենց թագավորի անձի մեջ հրեշտակի հոգի տեսնելու ի՞նչ ցանկություն ունեն: Հանձին նրա, հպատակները պետք է ուժի մարմնացումը տեսնեն:
Այդ թագավորը պիտի գրավի այսօր գոյություն ունեցող կառավարությունների տեղը, որոնք, իրենց կյանքը քաշքշեցին մեր կողմից վհատեցված հասարակությունների կողմից: Սրանք Աստուծո ուժն իսկ ուրացել են եւ նրանց ծոցի մեջ անիշխանության կրակը կբարձրանա ամեն կողմից. մինչ այն՝ թագավորը պարտավոր է ամեն բանից առաջ մարել այդ անկուշտ բացը: Այս է պատճառը, որ թագավորը պիտի պարտավորվի մահվան դատապարտել այսպիսի հասարակական կարգուսարքը, եթե պետք է՝ մինչեւ իսկ խեղդի այն իր սեփական արյան մեջ, որպեսզի հարություն առնի այն իբրեւ ընկերային հողի վրա կազմակերպված եւ պետական մարմինը վարակելու իվիճակի ամեն կարգի թունավորման դեմ խղճամտորեն պայքարող բանակի կերպարանքով:
Աստուծո ընտրյալ ժողովուրդը, այսպես, վերինից կանչված է փշրելու անխիղճ ուժերին, որոնք շարժվում են ոչ թե տրամաբանությամբ, այլ՝ բնազդով, ոչ թե մարդկությամբ, այլ՝ անասնականությամբ: Այս ուժերը հաղթում են արդեն, ավարի են տալիս եւ ամեն տեսակ բռնություններ են գործում՝ ազատության եւ իրավունքի պատրվակին տակ: Նրանք քանդում են ամեն կարգուսարք մարդկային հասարակության մեջ՝ նրանց փլատակների վրա բարձրացնելու համար Իսրայելի Թագավորությունը: Այն ժամանակ պետք պիտի լինի հեռացնել նրանց մեր ճամփից, որի վրա նվազագույն խոչնդոտն իսկ գոյություն չպիտի ունենա: Եւ այն ժամանակ պիտի կարողանանք ասել ժողովուրդներին.
- «Գոհությո՛ւն տվեք Աստուծոն եւ ծնրադրեցեք նրա՛ առջեւ, որ իր անձի վրա կրում է օծյալի դրոշմը եւ որին՝ Աստված Ի՛նքն է առաջնորդում իր աստղը, որպեսզի նրանից բացի ուրիշ մեկը չկարողանա ձեզ ազատագրել բոլոր չարիքներից եւ այլ ուժերից»:


ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ N24

Դավիթի թագավորության զորացումը: Թագավորի նախապատրաստությունը: Անմիջական գահաժառանգների հեռացումը: Թագավորը եւ նրա երեք գաղտնի գործակիցները: Թագավորը՝ ճակատագիր: Հրեից թագավորը անթերի եւ անբիծ՝ արտաքին բարքերով:

Հիմա պիտի խոսեմ այն միջոցների շուրջ, որոնք ապահովում եւ զորացնում են Դավթի արքայական տոհմի արմատները: Այն սկզբունքները, որոնք մինչեւ այսօր մեր իմաստունները օգտագործել են համաշխարհային խնդիրները լուծելու համար, պիտի առաջնորդեն մեզ ղեկավարելու նաեւ մարդկության միտքը:
Դավիթի ցեղից շատ անդամներ պիտի նախապատրաստեն իրենց թագավորներն ու նրանց գահաժառանգները, ընտրելով այս վերջինները ո՛չ թե ըստ իրենց ժառանգական իրավունքի, այլ՝ իրենց գերազանց ճարպիկության նկատառումով:
Նրանց պիտի ծանոթացվեն քաղաքականության թաքուն գաղտնիքներին եւ կառավարության ծրագրերին, պայմանով սակայն, որ դրանք այլ ո՛չ ոք չիմանա: Այս ձեւի գործունեության նպատակն է հասկացնել ամբողջ աշխարհին, թե կառավարությունը անիրազեկ անձանց չի կարող վստահել իր արվեստի գաղտնիքները: Այս անձանց միայն պիտի ուսուցվեն քաղաքական ծրագրերի կիրարկումը, դարերի փորձառության դասերը, քաղաքատնտեսական եւ ընկերային օրենքների շուրջ մեր բոլոր դիտողությունները, մի խոսքով՝ ամբողջ ոգին այս օրենքների, որը նույն ինքն բնությունը հաստատել է անխախտորեն՝ մարդկային հարաբերությունները կարգավորելու համար:
Անմիջական գահաժառանգները հաճախ պիտի զրկվեն գահակալների իրավունքից, եթե իրենց դաստիարակության շրջանում ցույց տան թեթեւամտություն, մեղկություն եւ այլ հատկություններ, որոնք կործանարար են իշխանության համար եւ մարդկանց կառավարելու անկարող են դարձնում եւ որոնք անպատվաբեր են արքայական հանգամանքի համար:
Ամուր վարչություն ստեղծելու բացարձակապես կարող եւ անգթության աստիճան անընկճելի եղողնե՛րը միայն պիտի կարողանան ստանձնել մեր իմաստունների երկնած ղեկերը:
Հիվանդության պարագայում, որ կամքի տկարացում է առաջ բերում, թագավորները, ըստ օրենքի, պարտավոր պիտի լինեն կառավարության ղեկերը հանձնել կարող ու նոր ձեռքերի:
Թագավորի գործունեության ուղղակի, եւ, առավել եւս անուղղակի ծրագրերը անծանոթ պիտի լինեն մինչեւ իսկ նրանց, որ «Առաջին խորհրդական»-ի տիտղոսը պիտի ունենան:
Միայն թագավորն ու նրա երեք գաղտնի գործակիցները պիտի իմանան ապագան:
Անտեղիտալի կամքի շնորհիվ ինքնիրեն եւ մարդկության տերը եղող թագավորի անձի մեջ բոլորը պիտի հավատան, թե տեսնում են ճակատագիրը՝ իր անծանոթ ճամբաներով: Ո՛չ ոք չպիտի իմանա, թե թագավորը ի՛նչ է ցանկանում հաջողացնել իր հրամաններով, եւ, այս պատճառով, ո՛չ ոք չպիտի համարձակվի անծանոթ ճամբի մեջտեղը կանգնել:
Հասկնալի է, որ թագավորի արթնամտությունը պետք է համապատասխանի իրեն վստահող կառավարության ծրագրերին: Դրա համար, նա գահ պիտի բարձրանա ա՛յն դեպքում միայն, երբ փորձվի իմաստունների կողմից, որոնց մասին խոսեցինք: Որպեսզի ճանաչի եւ սիրի իր ժողովրդին, թագավորը պետք է իր հպատակների հետ շփման գա հրապարակային վայրերի մեջ: Այս առաջ կբերի անհրաժեշտ միությունը երկու ուժերի, որոնք մենք անջատել ենք ահաբեկման շնորհիվ: Այս ահաբեկումը միշտ անհրաժեշտ է եղել մեզ համար, որպեսզի հիշյալ երկու ուժերն էլ մնային մեր ազդեցության տակ:
Հրեից թագավորը պետք չէ իր կրքերի եւ մանավանդ հեշտանքների անձնատուր լինի: Իր անասնական բնազդներին թույլ չպիտի տա նվազագույնս իշխել մտքի վրա: Հեշտասիրությունը կործանարար կերպով է ազդում մտավոր հատկությունների եւ ըմբռնումի պայծառության վրա եւ մտածումները խոտորեցնում է դեպի մարդկային ճիգերի հոռեգույն եւ ամենից անասնաբարո կողմը:
Մարդկության սյունը եղող Դավթի սուրբ սերնդի տիեզերական արքան իր ժողովրդի սիրուն պետք է իր անձնական ախորժակները զոհաբերի:
Մեր թագավորը օրինակելի կերպով անբասիր պետք է լինի:

- ՎԵՐՋ -






Հավելված


ՀՐԱՀԱՆԳ ԽՍՀՄ ՀՐԵԱՆԵՐԻՆ

(հրատարակվել է Թել-Ավիվում 1958թ.)


Հրեանե՛ր, սիրեցե՛ք իրար, օգնեցե՛ք իրար, եթե նույնիսկ ատում եք իրար:
Ձեր ուժը ձեր միության մեջ է, դրանում է մեր հաջողությունների, մեր փրկության եւ մեր ծաղկման գրավականը: Բազմաթիվ ժողովուրդներ կործանվեցին սփռուելուց հետո, քանի որ նրանք չունեին գործունեության պարզ ծրագիր եւ աջակցություն: Իսկ մենք, հանրային զգացողությամբ անցանք դարերի ու ժողովուրդների միջով, պահպանվեցինք, բազմացանք եւ հզորացանք:
Միասնությունը նպատակ է եւ, միաժամանակ, միջոց. նպատակին հասնելու միջոց՝ նպատակին հասնելու համար: Ահա՛ ինչումն է իմաստը, ահա՛ ինչի պետք է ձգտել, մնացյալն արդյունք է, մնացյալը կգա ինքնըստինքյան:
Օգնեցե՛ք իրար, մի՛ վախեցեք, թե ազգայնականի անուն կհանեք, մի՛ վախեցէք հովանավորումից (պրոտեկցիոնիզմից) - դա՛ մեր գլխավոր միջոցը, գործիքը:
Մեր ազգայնականությունն ինտերնացիոնալիստական է, այդ պատճառով էլ ճիշտ է: Դեպի այն բաց են դռները բոլոր դավանանքների, բոլոր կուսակցությունների, բոլոր ազգերի հրեաների առջեւ: Իսկական ինտերնացիոնալիստը միայն նա է, ով հրեականության հետ կապված է արյամբ, մնացյալն ամբողջապես խեղաթյուրում է ու խաբեություն:
Լայնորեն ներգրավե՛ք արյունակից մարդկանց, միայն նրա՛նք կապահովեն ձեզ ցանկալի կենսոլորտ:
Ձեւավորե՛ք ձեր ազգային կադրերը. կադրերը սրբություն սրբոցն են, կադրերն են վճռում ամեն ինչ: Այսօրուա կադրերը մեր վաղվա օրն են:
Յուրաքանչյուր ամբիոն, յուրաքանչյուր ինստիտուտ պետք է դառնա մեր ազգային կադրերի դարբնոցը:
Հրեական երիտասարդությանը նախապատրաստե՛ք ընդունելու սերունդների փոխանցումը:
Թո՛ղ ոչ հրեաների յուրաքանչյուր նոր սերունդ ընդհարվի մեր ամբողջ խորությամբ կազմակերպված պաշտպանության հետ: Յուրաքանչյուր անգամ, երբ բեմից հեռանում է ավագ սերունդը, նրա փոխարեն թո՛ղ հերթափոխի կանգնի նախօրոք նախապատրաստված ու ավելի հզոր երիտասարդ հրեաների կոհորտան: Դրա համար անհրաժեշտ է հնարավորին չափ վաղ պաշտոնների տեղավորել մեր երիտասարդներին, որ ապացուցած կլինեն իրենց հասունությունն ու տաղանդավորությունը: Եթե նույնիսկ այնքան էլ հասունացած չեն, ոչի՛նչ, կհասունանան արդեն պաշտոնում: Ով իշխանություն ունի, նա ե՛ւ ճիշտ է, ե՛ւ խելոք:
Մենք պարտաւոր ենք երեխաներին փոխանցել ավելին, քան ստացել ենք մեր հայրերից, իսկ նրանք պարտաւոր են պաշտպանել ու բազմապատկել ինչ ստացել են ու նույն կերպ փոխանցել սերունդներին:
Սրանում է մեր ուժը, մեր տեւականությունը, մեր անմահությունը:
Աշխարհը դաժան է:
Այնտեղ տեղ չկայ մարդասիրության, բարեգործության համար:
Յուրաքանչյուր ժողովուրդ ինքն է իր երջանկության դարբինը:
Այլոց ազգային կադրերի մասին հոգալը մեր գործը չէ: Եթե նրանք ծուլանում են իրենց մասին մտածել, ինչո՞ւ պետք է մե՛նք մտածենք նրանց մասին: Օրինակ մի՛ վերցրէք գոյերից, որոնք ապրում են հայեցողականորեն, լավի հույսով: Մի՛ սպասեք բնության ողորմածությանը: Վերցրե՛ք: Վերցնելը մեր խնդիրն է: Ստեղծե՛ք ձեր հանրությունները եւ այդ հանրությամբ հետ մղե՛ք, դուրս մղե՛ք ոչ հրեաներին:
Յիշեցե՛ք. բոլոր բարձր վճարվող, ազդեցիկ, շահութաբեր պաշտոնները մեր ազգային եկամուտն են: Հիշեցե՛ք. մի մարդկային աճած ոչ հրեա կարող է զբաղեցնել այնպիսի տեղ, որ կպատկանի մեզանից յուրաքանչյուրին:
Մենք հանրություններ ենք ստեղծում նրա համար, որ գոյերը չխանգարեն մեզ՝ մեր ուզած ձեւով ապրելու: Թո՛ղ գոյերն էլ փորձեն ստեղծել իրենց հանրությունները. դժվար, թե դա նրանց հաջողվի: Նրանք կգժտվեն ավելի շուտ, քան կհասցնեն որեւէ բան անել, իսկ մենք կօգնենք նրանց... որ գժտվեն:
Գոյերն անընդունակ են խորը դատել, վերլուծել եւ կատարել անհրաժեշտ ընդհանրացումներ:
Նրանք բոլոր երեւույթները ընկալում են չափից դուրս մակերեսայնորէն, չափից դուրս որոշակի, չեն տեսնում փաստերը հերթականության կապի մեջ: Անընդունակ են ընդհանրացման, վերացականացման, նրանց համար յուրաքանչյուր դեպք լոկ դեպք է, ինչքան էլ հաճախ կրկնվի:
Նրանք ապրում են խոզերի պէս՝ մռութները խրած հողի մէջ, չկասկածելով, որ երկինք էլ կայ:
Նրանք ասում են. «Ավելի լավ է քիչ, բայց լավը»:
Մենք ասում ենք. «Ավելի լավ է շատ, եւ լավը»:
Նրանք ասում են. «Ավելի լավ է լինել աղքատ, բայց առողջ, քան՝ հարուստ ու հիվանդ»:
Մենք ասում ենք. «Ավելի լավ է լինել հարուստ եւ առողջ, քան՝ հիվանդ եւ աղքատ»:
Նրանք ասում են. «Ամե՛ն ինչ, կամ ոչինչ»:
Մենք ասում ենք. «Ավելի լավ է որեւէ բան, քան ոչինչ»:
Նրանք ասում են. «Տալը նույնքան հաճելի է, որքան ստանալը»:
Մենք ասում ենք. «Տալը գուցեեւ հաճելի է, բայց ստանալը նաեւ օգտակար է»:
Նրանք ասում են. «Շարժվի՛ր ըստ օրենքի. դա քո պարտքն է»:
Մենք ասում ենք. «Շրջանցի՛ր օրենքը եւ ես շնորհակալ կլինեմ»:
Նրանք ասում են. «Հաղթանա՛կ կամ մա՛հ»:
Մենք ասում ենք. «Հաղթանակ՝ ապրելո՛ւ համար, ո՛չ կյանք՝ հանուն հաղթանակի»:
Եթե կյանք չկա, ո՞ւմ է պետք հաղթանակը, պարտության դառնությունը հարկավոր է տանել ու սպասել. ով համբերություն ունի, նա կհասնի ամեն ինչի:
Այն ամենը, ինչի ընդունակ են եւ ինչ զգում են նրանք, զգում ենք եւ ընդունակ ենք մենք, իսկ այն ամենը, ինչ զգում ենք եւ կարող ենք, նրանց տրված չէ:
Ամենը՝ ինչ ունեն նրանք այսօր, նրանց հասանելիք առավելագույնն է:
Ամենը՝ ինչ ունենք մենք այսօր, լոկ միջոց է է՛լ ավելիին հասնելու համար:
Այն ամենը, ինչ նրանք ունեն այսօր, դա մե՛րն է՝ նրանց ժամանակավոր օգտագործման մեջ:
Խլել նրանցից այն, ինչը խոստացված է մեզ աստծո կողմից՝ մեր խնդիրն է:
Գոյերը համառ են, բայց բավականաչափ հաստատակամություն չունեն նպատակին հասնելու համար: Նրանք ծույլ են, դրա համար էլ շտապում են: Բոլոր խնդիրները նրանք աշխատում են լուծել միանգամից:
Հանուն մեծ հաղթանակի՝ նրանք զոհում են փոքրը: Սակայն նման հաղթանակը կամ ընդհանրապես չի լինում, կամ հաղթելով՝ նրանք մնում են կոտրած տաշտակի առջեւ:
Մենք դավանում ենք փոքր հյաղթանակների մարտավարությունը, չնայած դեմ չենք մեծերին: Փոքր հաղթանակը նո՛ւյնպես հաղթանակ է:
Գոյերը չեն կարողանում ո՛չ ղեկավարել, ո՛չ ենթարկվել. կենսաբանորեն՝ նրանք գործ վիժեցնողներ են:
Նախանձոտ են նրանք, ատում են իրենց իսկ եղբայրներին, երբ սրանք գորշ զանգվածից վեր են բարձրանում: Թույլ տվե՛ք նրանց՝ հոշոտելու այդ վեր բարձրացողներին, եւ նրանք կանեն դա մեծ բավականությամբ:
Հաշտարարի դեր վերցրե՛ք ձեր վրա, հաշտարարի տեսք ընդունե՛ք, պաշտպանեցե՛ք այն «դժբախտներին», որոնց դեմ զինվել է ամբոխը: Բայց լոկ այնքանով, որ բարու եւ ճշմարտասերի համբավ վաստակեք: Մի փոքր զսպուածություն, եւ դուք կզբաղեցնէք հենց նոր հոշոտվածի տեղը:
Երբ երկու գոյ կռվում են՝ շահում է հրեան:
Բորբոքե՛ք նրանց իրար դեմ, ստեղծե՛ք եւ բորբոքե՛ք նախանձն իրար նկատմամբ, բայց գործե՛ք բարեկամության քողի տակ, նուրբ ու աննկատ:
Գոյերն ապրել եւ իրենց առջեւ խնդիրներ դնել չգիտեն: Մենք նրանց առջեւ խաբուսիկ խնդիրներ ենք դնում, իսկ նրանք փորձում են լուծել: Գոյերը խնդրել չեն ուզում, համարելով, որ դա նվաստացում է, այնինչ աղքատ են ու նվաստացած:
Մենք ասում ենք. «Ամեն նվաստացում բարի է, եթե շահույթ է բերում»: Հանուն նպատակի՝ կարելի է նվաստանալ: Նվաստանալ էլ կարելի է պատվարժանորեն: Չկան անբարոյական բաներ, եթե դրանք նպաստում են մեր ժողովրդի ծաղկմանը: Նպատակը սրբագործում է միջոցները:
Գոյերը հիմար են ու կոպիտ, դա անվանում են ազնվություն եւ օրինավորություն:
Շատ պայմանների հարմարվել ու իր վարքը փոխել չկարողանալը, ուղեղի քարացածությունը, անճկունությունը նրանք անվանում են «ինքնուրույնություն», «սկզբունքայնություն»:
Գոյերը այնքան հիմար ու կոպիտ են, որ նրանք նույնիսկ չեն կարողանում ստել: Իրենց հիմարությունն ու պարզունակությունը նրանք դարձյալ անվանում են ազնվություն ու օրինականություւն, չնայած ի ծնե անպատիվ են ու ստախոս:
Իրենց հատուկ պարզունակությունը նրանք հնում անվանում էին բարբարոսություն, միջին դարերում՝ ասպետություն, իսկ հետոյ՝ ջենտլմենություն: Դատարկ բաների համար նրանք գոռոզաբար սպանում էին իրար մենամարտերում, ինչ-որ սկզբունքների համար ինքնասպանություն էին գործում: Թո՛ղ շարունակեն նույնն անել: Նրանք սահմանափակված են իրենց հնարավորություններում եւ այդ պատճառով ամեն ինչում սահմաններ են դրել:
Իսկ մենք ասում ենք. «Մարդու հնարավորություններն անսահման են, քանի դեռ նա վարվում է ըստ իրադրության»:
Մշտապես հիշե՛ք այն եզրագծերի մասին, որ սահմանել է իր համար գոյը:
Նրա մտածողությունը քարացել է այդ սահմաններում: Նա ի վիճակի չէ այդ շրջանակից դուրս գալ: Այդտեղ է նրանց դժբախտությունը, այդտեղ է եւ մեր առավելությունը:
Գործե՛ք այնպես, ինչպես չի թույլատրում նրանց աշխարհընկալումը, նրանց գաղափարը: Արե՛ք այն, ինչը նրանց թվում է անհնարին, անհավանական: Նրանք չեն հավատա, որ դուք ընդունակ եք անելու կամ ասելու այն, ինչի ընդունակ չեն իրենք:
Խոսե՛ք ու գործե՛ք ինքնավստահ, համառորէն ու նախահարձակ, շշմեցնող ու խելապտույտ առաջացնող ձեւով: Հնարավորին չափ շատ աղմուկ ու բառախաղություն, հնարավորին չափ անհասկանալի, գիտականակերպ հիպոթեզներ, տեսություններ, ուղղություններ, դպրոցներ, իրական ու անիրական ծրագրեր ստեղծե՛ք:
Ինչքան տարօրինակ, խեվաբարո, այնքան լավ. թո՛ղ ձեզ չշփոթեցնի, որ դա ոչ ոքի պետք չէ, որ այն վաղը կմոռանան: Կգան նոր օր, նոր գաղափարներ, նոր կյանք: Դրա մեջ է մեր հոգու հզորությունը, դրա մեջ է մեր ինքնահաստատումը, դրա մեջ է մեր առավելությունը: Թո՛ղ գոյերը վճարեն մեր պարտամուրհակները, թո՛ղ գլուխները ջարդեն մեր նետած գաղափարներում դրական հատիկներ որոնելով: Թո՛ղ փնտրեն եւ գտնեն այն, ինչ այնտեղ չկա, վաղը մենք նոր կերակուր կտանք նրանց պարզունակ ուղեղներին:
Կարեւոր չէ, թե դուք ինչ եք ասում, կարեւոր է ընդգծել, որ նոր միտք է եւ թե ինչպե՛ս եք ասում:
Ձեր ինքնավստահությունը կընկալվի որպէս համոզուածութուն, ինքնահավանութունը՝ որպես գերազանցություւն: Խելքահան արե՛ք նրանց, պրկե՛ք յուերը, ճնշե՛ք նրանց կամքը, ովքեր կհակաճառեն ձեզ, հեղինակազրկե՛ք ձայնարկուներին, դուրս ցցուողներին, ամբիոնի ինքնասիրությունը ուղղե՛ք չհավատացողների դեմ, զրույցների ու քննարկումների ժամանակ օգտագործէ՛ք պարկեշտության սահմանի վրա գտնվող արտայայտությունները:
Հարցրե՛ք տարակուսողների ու հակաճառողների անունը, ազգանունը, հայրանունը, աշխատանքի տեղը, պաշտոնը: Դա, որպես կանոն, շփոթեցնում եւ վախեցնում է նրանց, եւ նրանք նահանջում են: Պահանջե՛ք պատասխանել, եւ պատասխան ստանալով՝ մի՛ խորացէք դրա էության մեջ, այլ ուղղակի հայտարարե՛ք. «Այդպես չէ՛, բոլորովին այդպէս չէ՛»:
Եթե որեւէ «խելոք» կփորձի մերկացնել ձեզ, ամբոխը նրան չի լսի եւ կդատապարտի թեկուզ այն բանի համար, որ մերկացնելով ձեզ, նա ապացուցում է ամբոխի հիմարությունը, իսկ դա չի ներվում:
Եթե գոյը կփորձի երեւակայել իրեն, ուշադրութուն հրավիրել իր վրա, այդ պահին հնարավորին չափ աղմկոտ էֆեկտներ առաջացրե՛ք. քստքստացրե՛ք ոտքերով, վեր կացե՛ք ու քայլեցե՛ք, ճռճռացրե՛ք աթոռները, ծիծաղեցե՛ք, խոսէ՛ք, մռմռացե՛ք քթի տակ, հազացե՛ք եւ խնչեցե՛ք, ընդհատե՛ք ելոյթ ունեցողին պատահական հարցերով, կատակե՛ք եւ այլն: Մի խոսքով, մի շարք մանր, գրգռիչ անհարմարություններ ստեղծէ՛ք, որը գոյը կգիտակցի ոչ անմիջապես: Ձեր ձեռքի առարկաները դրե՛ք նրա իրերի վրա, տրորե՛ք ոտքերը, շնչե՛ք երեսին, ընկե՛ք վրան, խոսե՛ք գրգռիչ, բարձր տոնով... թո՛ղ նա միշտ զգա ձեր արմունկն իր կողի վրա, երկար չի դիմանա:
Տհաճ միջադեպից խուսափելու համար, նա պիտի շրխկացնի դուռն ու գնա: Տվե՛ք նրան այդ լկտիությունը՝ ահա՛ մեր նշանաբանը: Մեղադրե՛ք հակասեմականության մեջ նրանց, ովքեր կփորձեն մերկացնել ձեզ, կպցրե՛ք նրանց այդ պիտակը եւ կտեսնեք, թե մնացած գոյերը ինչպես անմիջապես կզինվեն այդ վարկածով:
Ընդհանրապէս, բոլոր գոյերը հակասեմական են, բայց եթէ այդ պիտակը փակցվում է միայն մեկին, նա դառնում է անպաշտպան, քանի որ մնացածները դրան զոհում են մեզ ու ոչնչացնում իրենց ձեռքով, իսկ մե՞նք... պիտակում ենք հաջորդին:
Խաղացե՛ք գոյի սրտացավության վրա, ներկայացե՛ք որպես աղքատ ու դժբախտ, խղճահարություն ու կարեկցանք առաջացրե՛ք ձեր նկատմամբ: Լուրեր տարածե՛ք հավերժորեն տառապյալ ժողովրդի, անցյալի հալածանքների եւ ներկայի ոտնահարումների մասին: «Խեղճ հրեայի» գործելակերպն ստուգված է հազարամյակներով: Թեկուզ գոյերը մեզնից քիչ ունեն, միեւնույնն է, նրանք կօգնեն մեզ ավելի շատ ունենալու:
Գոյերը սիրում են բարեգործ եւ հովանավոր լինել, յուրաքանչյուր աղքատ ձգտում է բարեգործ դառնալ, քանզի դա վեհացնում է նրան: Նրանց մոտ մեծահոգությունը ավելանում է այնքանով, որքանով պակասում է դա իրականացնելու հնարավորությունը: Վերցրե՛ք նրանցից այնքան, ինչքան կարող են տալ. շնից մազ պոկելն էլ օգուտ է: Բոլոր երեւույթները բեկե՛ք մեր շահերի պրիզմայով, բոլոր երեւույթները անպատճառ հարկավոր է դիտարկել հարեւաններին օգուտ կամ վնաս բերելու տեսակէտից:
Տեղեկացրե՛ք իրար ձեզ օգուտ կամ վնաս բերող ամեն ինչի մասին: Տեղեկությունները կարեւորագույն գործոն են:
Փողը, կադրերը, տեղեկությունները. ահա՛ այն երեք փղերը, որոնց վրա խարսխվում է մեր բարեկեցությունը:
Յուրաքանչյուր հրեայի սրբազան պարտականությունը, պարտքն է՝ հաղորդել մյուս հրեային, թե ինչ են ուզում անել գոյերը:
Այսօր դու օգնեցիր ինձ, վաղը ես կօգնեմ քեզ. սրա մեջ է մեր ուժը: Մեր աստվածը մեզ խոստացել է աշխարհի տիրակալությունը, մենք սիրում ենք նրան:
Մեր խնդիրն է՝ պահպանե՛լ այդ տիրակալությունը:
Ձեր ձեռքերում պահե՛ք քարոզչության միջոցները, մամուլը, ռադիոն, հեռուստատեսությունը, կինոն: Հարկավոր է եւ այսուհետեւ շարունակել կուսակցական, վարչապետական ապարատի ղեկավարման մեջ թափանցելը:
Ամեն հարցի շուրջ հասարակական կարծիք ձեւաւորե՛ք՝ ելնելով մեր ազգային շահերից:
Ամեն մանրուք կարելի է ազգային խնդիր սարքել եւ ամեն մեծ խնդրից՝ մանրուք:
Ո՛չ մի հասարակական գործընթաց չի կարելի թողնել ինքնահոսի: Եթե նա մեզ օգուտ չի բերում, արգելակե՛ք, դադարեցրե՛ք կամ ուղղե՛ք գոյերի դեմ, դա արդեն օգուտ է: Ամեն նախաձեռնություն մե՛նք պետք է գլխավորենք, որպեսզի այն ուղղենք անհրաժեշտ հունով: Ամեն ինչում եղե՛ք առաջնորդ. ձգտե՛ք լինել միշտ առաջինը: Ամեն ժամ, ամեն րոպե, նոյնիսկ առօրեայ կեանքի մանրուքներում ձեր մեջ դաստիարակե՛ք ղեկավարի վարքը: Ոչ մի բանում մի՛ զիջէք: Ձգտե՛ք չզիջել նույնիսկ մանրուքներում՝ լինի դա հասարակական փոխադրանիում, թե խանութի հերթում:
Բոլոր համակազմներում ձեր ձեռքը վերցրե՛ք ղեկավարությունն ու վարե՛ք այն մեր շահերին համապատասխան:
Արտադրական գործընթացի վարչական ու ստեղծագործական մասը պետք է մե՛նք կատարենք, գոյերը կապահովեն մեր ստեղծագործության նյութատեխնիկական բազան, աշխատանքի սեւ մասը: Թո՛ղ նրանք հետեւեն շենքերի մաքրությանն ու պահպանեն մեր աշխատանքի պտուղները:
Մի՛ վախեցեք ազգայնականի (նացիոնալիստի) համբավից, ինտերնացիոնալիստի պատրանքը մեզ համար ապահովվում է հրեական արյան խառնուրդով այլազգիների, կամ, վատագույն դեպքում՝ փոքր ազգերի ներկայացուցիչների առկայությամբ:
Եթե ձեզ մոտ ազատ հաստիք կա, վերցրե՛ք միմիայն հրեայի, եթե դա չեք կարող անել, լուծարե՛ք պաշտոնը: Եթե չեք կարող անել ո՛չ մեկը, ո՛չ մյուսը, վերցրե՛ք ասիացու. եթե այդպիսին չկա, վերցրե՛ք լեհի, ուկրաինացու, ծայրագոյն դեպքում՝ բելառուսի: Սրանք իրենց հաշիվներն ունեն ռուսների հետ, եւ, որոշակի մշակումից հետոյ, ձեր դաշնակիցները կդառնան: Դրանք բոլորը հակասեմականներ են իրենց հայրենիքում, իսկ Ռուսաստանում նրանց ավելի հարմար է ինտերնացիոնալիստ լինել, քանի որ այսպիսով միայն կարող են ապահովել իրենց գոյության համար անհրաժեշտ մթնոլորտ:
Օգտագործե՛ք այդ միտումը:
Ժողովուրդն առանց պատմության՝ նույնն է, ինչ երեխան առանց ծնողների: Նա ամեն ինչ պետք է սկսի սկզբից, եւ այդ խմորից կարելի է թխել ինչ որ անհրաժեշտ է: Այդ երեխային կարելի է ներարկել իր աշխարհընկալումը, իր մտածելակերպը: Զրկե՛ք նրանց անցյալից, ազգային ոգուց: Բացայայտորեն մի՛ քանդեք նրանց պատմական հուշարձանները, բայց եւ մի՛ վերանորոգեք, թողե՛ք, որ ժամանակը քանդի դրանք, իսկ խուլիգաններն ու հնության սիրահարները քարը քարի վրա չեն թողնի:
Այսպես կարելի է ամբողջ ժողովուրդների դիմազրկել:
Սկզբում դրանք զրկվում են պատմությունից եւ ավանդույթներից, ապա մենք ձեւավորում ենք մեր ցանկացածով, մեզ ձեռնտու կերպով:
Հեռանկարային ու ազդեցիկ գոյերին պահե՛ք ձեր արթուն հսկողութեան տակ:
Մի՛ թողեք, որ նրանք միանան ու առանձնանան:
Մի՛ թույլ տվեք, որ դրանք անմիջական ուղիղ կապերի մեջ մտնեն: Դրանք իրար հետ պետք է հաղորդակցվեն մե՛ր միջոցով եւ մե՛զ հետ: Այս գործելակերպը մեզ միշտ տեղյակ է պահում եւ դարձնում է ազդեցիկ: Մի՛ թույլ տվեք, որ նրանք որեւէ հարց քննարկեն առանց մեզ: Այնտեղ, ուր երկու գոյ կա, պետք է լինի գոնե մեկ հրեա: Եղե՛ք ամենուր եւ ամենատես:
Եթե հնարավոր չէ շրջափակել ու մեկուսացնել երիտասարդ ու հեռանկարային գոյին, ուրեմն նրան կարելի է դարձնել կառավարելի: Հրապուրե՛ք նրան ձեր շրջապատի մեջ, նրա շուրջը ստեղծեք հրեական խիտ օղակ, զրկե՛ք նրան իր շրջապատից, իր ծանոթներից: Պարտադրե՛ք նրան ամուսնանալու հրեա կանանց հետ եւ փակ դռները նրա առաջ բացեք դրանից հետո միայն:
Մի՛ վախեցեք, նրա երեխաները, միեւնույնն է, մերն են լինելու: Ում ցուլն էլ որ թռչի մեր կովի վրա, միեւնույնն է, հորթը մերն է:
Օգնելով նման գոյին, դուք ձեր լուման եք ներդնում մեր հրեական համայնքի գործին:
Այդուհետ նման գոյերի աշխատավարձը մեր ազգային եկամուտն է: Հանուն իրենց երեխաների՝ նրանք կկորցնեն իրենց քաղաքացիական պարտքի զգացումը եւ, համենայնդեպս, այլեւս հակասեմական չեն լինի:
Հրեա կնոջ հետ կենակցելը՝ մեր միջոցներից մեկն է, որով տաղանդավոր գոյերին մենք ներ ենք առնում մեր ազդեցության ու շահերի ոլորտը:
Ամուսնացե՛ք գեղեցիկ եւ առողջ գոյ կանանց հետ, թո՛ղ նրանք մեզ համար առողջ սերունդ ծնեն, թո՛ղ բարեփոխեն մեր ցեղը:
Այդպիսով, յուրաքանչյուր հեռանկարային գոյին՝ հրեա ընկերուհի կամ ընկեր:
Եթե ամեն մի գոյ տեղավորի մի հրեայի, մենք բոլորս էլ տեղավորված կլինենք:
Եւ վերջին խորհուրդը. զգոն եղե՛ք. իսպանական հավատաքննությունը եւ գերմանական ֆաշիզմը չպե՛տք է կրկնվեն:
Դեռ օրօրոցի մեջ խեղդե՛ք մեզ հասարակութեանը հակադրուելու ամեն մի փորձ: Հակահրեական հակումները ոչնչացրե՛ք դեռ չծնած, ինչ տեսքով էլ որ դրանք հանդես գան:
Ֆաշիզմը պատահական երեւոյթ չէ: Այն առաջանում է այնտեղ, որտեղ մենք թերագնահատում ենք սեփական երկրի տերը լինելու տեղացիների ձգտումը:
Ֆաշիզմը ենթագիտակցաբար հասունանում է բոլոր ժողովուրդների մոտ:
Մեր բախտավորությունն է, որ տարբեր ժողովուրդների մոտ այն հասունանում է տարբեր արտաքինով:
Փողով գնեցե՛ք, ոչնչացրե՛ք, մի՛ թույլատրեք վերահրատարակել, գողացե՛ք աշխատությունները, որտեղ բացայայտվում են մեր մարտավարությունն ու ռազմավարությունը, որտեղ հրեան ներկայացվում է այլ լույսի տակ:
Ժողովուրդները չպետք է հասկանան եւ իմանան հրեական ջարդերի ու հալածանքների փաստական պատճառները, այս հարցերի շուրջ նրանք պետք է հավատան միայն մեր մեկնաբանություններին:
Հատուկ ուշադրություն դարձրե՛ք ըմբոստներին, որոնք չեն ուզում գլուխ խոնարհել մեզ համար եւ մեր քաղաքականության ու գործունեության դեմ են գործում: Նման մարդկանցից, վաղ թե ուշ, հակասեմականներ են ձեւավորվում: Թույլ մի՛ տվեք, որ փոքր հակասեմականը դառնա մեծ ջարդարար: Թո՛ղ նրանց կոկորդո՛ւմ մնա ազգային արժանապատվության իրենց գաղափարը:
Որեւէ պատրուակով, ամեն առիթով հեղինակազրկե՛ք, մերկացրե՛ք նրանց:
Համախմբվե՛ք նմանների դեմ, նրանց խփե՛ք բոլոր հնարաւոր միջոցներով, քանի դեռ մենակ են: Նրանք չեն կարող դիմանալ մեր համայնական հարձակմանը, թեկուզ հազար անգամ էլ ճիշտ լինեն: Նրանք մեղավոր են արդեն նրանով, որ մեզ են խանգարում: Նման համառների մասին հեղինակազրկող լուրեր տարածե՛ք, կասկածելի համբավ ստեղծե՛ք նրանց շուրջը: Վերջ ի վերջո, դրանցից կսկսեն վախենալ նույնիսկ նրանք, որ շատ լավ գիտեն, լավ կարծիք են ունեցել եւ աջակցել են դրանց:
Դրանց զրկեցե՛ք կապերից ու հաղորդակցվելուց, նորմալ աշխատելու հնարաւորությունից:
Կասկածի տակ դրե՛ք դրանց կատարած աշխատանքի նպատակահարմարությունը, զբաղեցրած պաշտոնի անհրաժեշտությունը: Մեկուսացրե՛ք, ամբոխին գրգռե՛ք դրանց դեմ, զրկե՛ք հասարակության մեջ ներգրաված ազդեցիկ դերից, դրդե՛ք զանազան տհաճ միջադեպերի: Նվաստացրե՛ք, արհամարհե՛ք, պարգեւի ու պատժի անարդարությամբ դժգոհացրե՛ք, եւ եթե սկսեն բողոքել՝ մեղադրե՛ք չենթարկվելու, ենթակայության խախտման, անհաշտվողականության, բամբասանքի մեջ:
Դիմե՛ք հասարակությանն ու վարչական մարմիններին, քարշ տվե՛ք դրանց կուսկոմիտե, միլիցիա եւ, եթե հնարավոր է՝ դատարան:
Եթե ըմբոստը երիտասարդ է ձեզանից, մեղադրե՛ք նրան անպատկառության, եթե հասակակիցներ եք՝ եղբայրության եւ, անպատճառ, ինտերնացիոնալիզմի կանոնների խախտման մեջ:
Այս միջոցների արդյունավետությունը ստուգված է բազմաթիվ սերունդների կողմից: Այդպես են վարվում նաեւ այսպէս կոչուած «շահագործողները»՝ ժողովուրդներին ենթակայության մեջ պահելու անհրաժեշտությունից դրդված:
Գլխավորը մեղադրելն է, դրանից հետոյ նրանք թո՛ղ արդարանան: Ով արդարանում է՝ նա արդեն կիսով չափ մեղավոր է:
Եթե կարծում եք, որ հնարավոր է, նրանց վարքին քաղաքական աստառ տվե՛ք, մատնություններ, անանուն նամակներ գրե՛ք նրանց դեմ, մեղադրե՛ք նրանց հակահասարակական արարքների եւ տնտեսական խափանարարության (սաբոտաժի) մեջ:
Նրանց դրդե՛ք հանդես գալ պետական իշխանությունների դեմ, ապա մերկացրե՛ք եւ ոչնչացրե՛ք նոյն իշխանությունների օգնութեամբ:
Հանգիստ կեանքի եւ արտօնությունների իրաւունք ստանում են միմիայն նրանք, ովքեր խոնարհաբար հետեւում են մեզ, ընթանում մեզ հետ:
Ով ցանկանում է գնալ իր անկախ ճանապարհով, նա հավանական վտանգ է եւ պետք է զրկվի ամեն տեսակի աջակցությունից ու գոյության միջոցներից:
Կա՛մ՝ մեր սահմանած կարգը, կա՛մ՝ կատարյալ խառնաշփոթություն:
Եթե որեւէ տեղ ուզում են ապրել առանց մեզ, այնտեղ պետք է լինի քաոս:
Հարկավոր է այնպես անել, որ խառնաշփոթը շարունակվի մինչեւ այն պահը, երբ վերջնականապես տանջահար եղած, հոգնած ու հուսախաբված գոյերը խնդրեն իշխանությունը վերցնել մեր ձեռքը, իրենց համար հանգիստ կյանք ապահովել:
Գոյերը պետք է աշխատեն մե՛ր ղեկավարությամբ, օգուտ տան մեզ: Ով մեզ օգուտ չի տալիս, նա պե՛տք է վռնդվի:
Մեր շահերից դուրս հասարակական շահեր չկան:
Ով մեզ հետ չէ, մեզ դեմ է: «Ակն ընդ ական, ատամն ընդ ատաման». այսպե՛ս է սովորեցրել Մովսեսը, այսպե՛ս են ապրել մեր նախնիները, այսպե՛ս պիտի ապրենք եւ մենք:
Վրեժը սրբազան զգացում է, այն բնավորություն է դաստիարակում, հաստատում է մարդուն: Վանեցե՛ք ձեզանից խոնարհության եւ համակերպության զգացումը: Քրիստոնեական սրտացավության, ինքնանվաստացման, համակերպության ու ինքնահրաժարման նշանախոսքերը թողե՛ք տխմար գոյերին, նրանք հենց դրա՛ն են արժանի:
Գոյերի մեջ տարածե՛ք, քարոզե՛ք քրիստոնեական «առաքինություններ», իսկ ինքներդ դարձե՛ք ոգով կարծր եւ անհաշտվողական:
Թշնամու նկատմամբ եղե՛ք անողոք:
Եթե այսօր դուք ներեք նրանց ձեզ հասցվւած փոքր վիրավորանքը, վաղը ավելի մեծ վիրավորանք կհասցնեն:
Մի՛ վարժվեք վիրավորանքները հանդուրժելուն եւ կոտրեցե՛ք վիրավորվելու ամեն մի ցանկություն այլոց մեջ: Թո՛ղ գոյերը համոզեն իրար, որ մեզ հետ հարկաւոր է լինել զգոյշ, չափավոր եւ ճկուն: Թո՛ղ նրանք զգուշորեն դիմակայեն մեր հարձակմանը, իսկ մենք պետք է գործենք համարձակ եւ արագ՝ ամեն անգամ գոյերին կանգնեցնելով կատարված փաստի առջեւ:
Դրանից հետո նրանք երկար եւ ապարդյուն բանակցություններ կվարեն, մեր գործելակերպի դեմ նրանք կամային որոշմամբ մի գործ կկատարեն: Մինչեւ նրանք գլխի կընկնեն, մինչեւ փոխհամաձայնության կգան, մինչեւ կիրագործեն... մենք կիրականացնենք տասը ավելի կարեւոր գործեր:
Թո՛ղ նրանց դիմադրությունը մեզ համար դրդիչ լինի, այլ ո՛չ արգելք:
Մեզ հարկավոր է այնքան դիմադրություն, որ խթանի մեր մարտական ոգին, զգոնությունը, ո՛չ ավելին:
Երբեք մի՛ թույլատրեք ճնշումը:
Ինչքան ուժեղ են դիմադրում գոյերը, այնքան ավելանում են մեր ծախսերը. ուրեմն, նույնքան պիտի ավելանան մեր եկամուտները, որպեսզի գերազանցեն վաղվա հնարավոր վնասը ջարդերի ընթացքում, որ ժամանակ առ ժամանակ տեղի են ունենում յուրաքանչյուր երկրում:
Մենք պետք է միշտ պատրաստ լինենք փախչելու գոյերի բարկությունից ու ատելությունից, հեռանալու այն երկիրը, ուր մեզ կընդունեն՝ հուսալով, որ մեր կապիտալի օգնությամբ կաշխուժացնենք իրենց տնտեսությունը:
Երկրների, որպես բնակավայրերի, պարբերական փոխումը գոյության ավելի բարենպաստ պայմաններ ապահովելու ձգտմամբ, մեր ռազմավարության անքակտելի մասն է:
Դրանում է «թափառական հրեայի» հավերժական կերպարի խորհուրդը՝ անսպառ լավատեսի եւ հավերժական վտարանդու:
Բայց պիտի հեռանանք մենք ո՛չ թե աղքատ ու հիվանդ, այլ՝ հարուստ եւ առողջ:
Փողե՛րն են մեր ոտքերը:
Մենք մեր հանրության կենտրոնը տեղափոխում ենք այն կողմ, որ կողմ նախապես տեղաշարժել ենք մեր դրամը, կապիտալը:
Նյութապես հագենալով սփյուռքի երկրներում, հավաքելով նրանցից մեզ հասանելիքը, մենք դարերի ընթացքում ժամանակ առ ժամանակ հավաքվում ենք մեր պապերի հողի վրա, որպեսզի ամրապնդենք մեր ոգին, մեր հավատը, նորից ճշտենք մեր խորհրդանիշները եւ հաստատենք միասնությունը:
Մենք հավաքվում ենք, որ նորից սփռվենք:
Եւ այսպես՝ հաւիտյանս հավիտենից:

- ՎԵՐՋ -